Aile

Nasıl daha gamsız olabilirim?

ceroin10 Haziran 2024 20:30

Evliyim ama annemden kopamıyorum. Onu üzen korkutan her şeye ondan daha çok üzülüyorum ve çok dert ediniyorum. Ayrıca şehir değiştirmek zorundayım ve annemden uzaklaşacağım için çok mutsuzum, çocuğumla eşimle bile ilgilenemiyorum. Çaresiz ve yorgun hissediyorum. Ayrıca eşimin ailesinin her lafına da çok kırılıp günlerce kendime gelemiyorum. Son olarak şehir değiştirmek istemiyorum ama mecburuz sanki benim için hayat bitmiş gibi, hiçbir şey yapmak istemiyorum. Hiçbir şeyden zevk almıyorum.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba sevgili danışan,

Öncelikle ebeveynlerimize duyduğumuz bağlılık olumludur ama bağımlılık duyuyorsak, onlara duyduğumuz özveri bizim kendi yaşantımızın önüne geçiyorsa bunun temelini incelememiz gerekebilir.

Çocukluğunuzu gözden geçirdiğinizde nasıl bir aile yaşantınız olduğunu, ailenizin ve çevrenizin sizden nasıl bekletilerinin ve taleplerinin olduğunu ve bunları gerçekleştiremediğinizde nasıl tepkilerle karşılaştığınızı değerlendirmenizi öneririm. Bağlanma dönemlerinin temeline bakmak da önem taşır.

Çocukluk döneminde yaşadığımız deneyimlerimizle ilişkili olan bağlanma stilleri, psikolojide önemli bir yere sahiptir.


Bağlanma, bebek ve ona birincil bakım veren ebeveyni arasında gelişen ve güven duygusunun temelini oluşturan güçlü bir bağdır.Özellikle bebeğin fiziksel ve duygusal ihtiyaçlarının görülmesi, algılanması ve bu ihtiyaçların karşılanması anne ile bebek arasında güven bağı oluşmasını sağlar. Fakat tam tersi durumunda bebeğin ihtiyaçlarının anne tarafından görülmemesi, görülüp ilgisiz kalınması ya da bu ihtiyaçlara tutarsız yanıtlar verilmesi anne ile bebek arasındaki güven bağının zedelenmesine yol açar.


Anne bağımlılığı, kişinin yaşamının önemli alanlarında bağımsız kararlar alamama ve annesine aşırı bağlılık gösterme durumudur. Anneye bağımlı olmak, kişinin sosyal, duygusal ve kariyer alanlarında zorlanmasına yol açabilir. Bu bağlamda, anne bağımlılığı konusunda farkındalık yaratmak oldukça önemlidir.


Anne bağımlılığı ile baş etmek için, bireyler yaşamlarında sağlıklı sınırlar oluşturmalı ve bağımsızlık becerilerini geliştirmelidir. Bu süreçte, kişilerin kendi duygu ve düşüncelerini tanımlamasına, değerlerini ve hedeflerini belirlemesine, ve bu hedeflere ulaşmak için kendi başlarına harekete geçmelerine yardımcı olmak önemlidir. Bu konuda zorlandığınız noktalarda psikolojik destek almanızı öneririm.


Anne bağımlılığı yaşamın erken dönemlerinde fark edilmediği ve müdahale edilmediği durumda hayatın geneline yayılarak yetişkinlik döneminde de kendini gösterebilir.

Bir yetişkin olarak annenize bağımlı olduğunuzu fark ettiğinizde şunları yapabilirsiniz:

-Gündelik işlerde dahi otomatikleşen annenizi arama, ona danışma anlarınızı fark edin ve o anda annenize ulaşmak gerçekten gerekli mi değerlendirin.

  • Annenizle kurduğunuz ilişki üzerine bir farkındalık ışığı tutun. İlişkinizi değerlendirin.Nasıl bir ilişkiniz var ve bu size nasıl etki ediyor fark edin. Durumun avantaj ve dezavantajlarını belirleyin.
  • Gündelik işlerde sizin yerinize annenizin karar vermesini beklediğiniz durumları belirleyin ve bunlar için yalnızca sizin bir karara varmanız mümkün mü bunu analiz edin.
  • Annenizin desteği olmadan yeni bir işe girişmek, yeni bir hobi edinmek, istediğiniz bir şeye başlamak mümkün mü bunu belirleyin.
  • Annenizden bağımsız olarak kendi bireysel özelliklerinizin, istek ve ihtiyaçlarınızın farkına varın.
  • Annenizle aranızda sağlıklı sınır koymak adına ihtiyacınız olan faktörleri değerlendirmeye özen gösterin.


Sağlıklı günler dilerim.

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Özgüvensizlik sosyal kaygı ve yalnızlık

26 yaşındayım geçen yıl mezun oldum ve hala işsizim neredeyse hiç çevrem yok 2 arkadaşım var onlar da ilkokuldan ama içten içe onlara da kendimi yakın hissetmiyorum. Hiç sevgilim olmadı. Genel olarak ilişkilerde sorun yaşıyorum. yeni bir ortama girdiğimde ilk başta zorluk yaşasam da bir şekilde aşıyor gibi oluyorum ama biraz zaman geçtikçe aniden daha çok içime kapanmaya başlıyorum. Bu sosyal fobi midir? Terapiye gidiyorum ancak terapistim sosyal fobim olduğunu düşünmediğini söylüyor. Ama ben sosyal ortamlarda çok özgüvensiz ve utangaç hissediyorum konuşurken sesim kısılabiliyor stresli oluyorum. Kimi insan çok yabani olduğumu düşünürken kimisi girişken ve özgüvenli olduğumu düşünüyor sosyal fobim var mı yok mu anlayamıyorum.Bu sosyal fobi mi yoksa yakın ilişki korkusu mu? Örneğin ingilizce kursuna gittim ve kurs başlamadan önce çok sessiz kalacağım diye korkuyordum. Ancak ilk günden muhabbetlere dahil oldum espiriler yapıyorum fikirlerimi belirtiyorum vs ama zamanla içime kapandım benzer şekilde yakın bir zamanda topluluk önünde konuşma kursuna katıldım ilk gün herkes kendini tanıtıp neden bu kursa katıldığını anlattı. Ben ilk konuşmamda çok utandım neredeyse ağlamaklıydım utangaçlığımı yenmek için bu kursa katıldığımı söyledim. 2. Konuşmamda ise resmen şov yaptım en çok benim sunumum beğenikdi ve herkes çok şaşırdı hiç utangaç olmadığımı ilk günkü benle hiçbir alakam olmadığını söylediler zaman geçince şimdi tekrar içime kapanmaya heyecanlanmaya başladım. Üniversitedeki hocam bana pısırık olduğumu çok çekingen davrandığımı iş dünyasında zorlanacağımı söyledi iş görüşmesinde mülakat için beklerken oradaki insanlarla sohbet başlattım vs ama onlarla grup mülakatına girince tek bir kelime edemedim. Hep Özgüvensizlik ve sosyal fobinin pratik yapılarak düzelebileceği söylenir ancak benim durumumda üstüne gitmek bir işe yaramıyor. Böyle olunca ilişki kuramıyorum veya bunları devam ettiremiyorum. Benim sorunum ne olabilir ve düzeltmek için ne yapabilirim?