Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Ağlamamam için ne yapmam lazım?
Hocam merhaba ben bir olay yaşadığımda kendimi savunamadan ağlamaya başlıyorum? ve karşımdaki insan bana hakaret edip bağırıp çağırıyor ben sesimi çıkaramıyorum ve durum beni çok yıpratıyor her şeyi içime atıyorum kimseye bişey anlatamıyorum her şey çok ağır geliyor bazen bu hayatta neden varım diyebiliyorum insan bana yardımcı olursanız çok mutlu olurum şimdiden teşekkür ederim 🙏 bu arada ben evliyim eşimle yaşıyorum bu sorunu ne yapmam lazım :(
Gizli Kullanıcı
Sevgilimin zor sürecinde ona nasıl daha iyi destek olabilirim?
merhabaüç aylık uzaktan devam eden bir ilişkim var ama birbirimizi daha önceden de tanıdığımız için paylaşımlarımız çok derin duygusal bağımız ise çok yüksek üniversite başlarken bu tarihlerde artık aynı şehirde yaşayacakken babasının kanser olduğunu öğrendik ve çok üzüldük. Sevgilime nasıl destek olacağımı bilmiyorumbabasının yanında olacağı için biz uzaktan olmaya devam edeceğiz ve bu da beni çok üzüyor onun durumuna çok üzülürken bir de bize ne olacağını düşünüp sürekli kaygılanıyorum çünkü aynı sehirde yaşayamazsak ilişkiyi ilerletme konusunda sıkıntılar yasıyorum ama aynı zamanda da onu çok seviyorum. Onun yanında olmadan bu süreci ikimiz için de nasıl daha iyi geçirmemizi sağlayabilirim? tesekkür ederim
Gizli Kullanıcınasıl birine olan bağımlılığımı yenebilirim
gerçekten bana hiç iyi gelmeyen bir ilişkideyim 3 yıl oldu ayrılmanın mantıklı olduğunu biliyorum ama ayrılamıyorum ayrıldığımdaki pskikolojiule adım bile atamıyorum nasıl kurtulucağım. Çok toksik bir ilişki ama çok bağımlıyım ona o olmadığında hayat yaşayamıyorum o olduğunda da sıkıştım kaldım napıcağımı bilmiyorum geleceğimi düşündükçe omumla evlenmek isyemiyorum ama zaman geçiyor ve ben kurtulamıyorum napmalıyım bir çözümü olmalı ama bsn başaramıyorum derslerim de çok yoğun ayrılıkla aynı anda götüremiyorum. O kadar kısıtlayıcı bir ilişkidehim ki ne istediğimi giyebiliyorum ne istediğim insanlarla arkadaş olabiliyorum dinlediğim tek bir mutlu müzik bile yok tıp fakültesinde okuyorum ve hayat çok zor ikisini birden yönetebilmek napabilirim
Gizli Kullanıcıİlişkim beni yoruyor
Merhaba. 8 yıllık evliyim iki de çocuğum var . Ben duygusal olarak ne zaman bir şey talep etsem ieşim duyar duymaz duvar moduna geçiyor ve hiç bir şey olmamış gibi günleri geçiriyor. Bu durum beni çok öfkelendiriyor(dürtüsel davranıyorum). .O kadar yoruldum ki. Duygusal olarak biraz yakınlaştıktan sonra(ki iltifat ve sevgi sözcükleri hiç kullanmıyor) bir soğukluk evresine geçiyor ve ben bu duruma çok üzülüyorum. Duygusal olaraksürekli bu gelgitliler beni artık çok yordu. ifade ettiğimde kendisi de hiç umursamıyor. sürekli adım atan iyi olalım odaklı olan ben olmaktan çok yoruldum. .Ben galiba kaygılı bağlanan biriyim o da kaçıngan. Böyle bir şekilde yaşamak istemiyorum . iyi bir insan ve baba ama yapamıyorum ailemi korumak istiyorum ama sevildiğimi düşünmüyorum . Kafamda ayrılık fikirleri var benim için çabalamayan benim hislerimi duymayan biriyle niye hala beraberim diye diğer yandan onları babasız büyütmek fikri beni korkutuyor. Bu belirsizlikte hiç bir şey olmamış gibi yaşamak istemiyorum. ne yapıcam bilmiyorum. Kalbim çok acıyor bir yandan böyle birine hala kalbimde yer verdiğim için öfkeliyim kendime. bunca yılımı verdim gurbette tek başıma. .Kendimi nasıl sakin tutabilirim çocuklarım şahit oluyorlar olanlara çok üzülüyorum
Gizli Kullanıcıterapiyi bıraktıktan sonra duygularımı ifade etmekte zorlanmam normal midir?
Maddi sebeplerden dolayı terapiyi bıraktıktan sonra duygularımı ifade etmekte zorlanmaya basladım. Her seyi içime atmaya basladım, üzerimde daha büyük yük hissetmeye hissediyorum. İç sesimi bile duyamadığımı fark ettim. Ne istediğimi bildiğimi düşünürken ortada kalmıs gibi hissediyorum kendimi açıklayamıyorum. duygumu bile yasayamıyorum, ertelediğim duyguların sıkıntısını cekiyorum suan. Bu ruh halinden nasıl çıkabilirim? Tekrardan terapiye baslayamam maalesef. Nasıl bas edebilirim bu durumla?
Gizli KullanıcıEşimle aynı evde bazen çok yalnız hissediyorum
1. 5 senelik birlikteyiz 2 aylık evliyiz İkimiz de çalışıyoruz işten yorgun geldiğimizde bir şeyleri birlikte yapmak genelde benim söylememle oluyor ne yiyelim ne yapalım gibi destek olması gerektiğini sürekli belirtiyorum ya televizyona ,telefona bakıyor bir film açtığımızda onun yanına ben uzanıyorum yemekten sonra hemen kalkıp televizyonu açıyor sürekli enerjik olmaya çalışıyorum danslar ediyorum ben yakınlaşınca çok iyiyiz çünkü ona kalsa o enerji hiç gelmeyecek. Tartışınca yatakta küs kalıp uyuyabilir konuşmak istemez. Konuşmayı tartışmak uzatmak olarak algılıyor bende küs duramıyorum kötü hissediyorum ve sürekli laf atan taraf oluyorum. Yalnızca ben birşeyler yapıyorum gibi geliyor. Beni sevdiğini biliyorum terfi aldıktan sonra iş yükü arttı psikolojik olarak yıprandı terfiden önce beni daha çok sevdiğini düşünüyorum. En azından bana çok vakit ayırırdı şimdi arkadaşlar okeye çağırıyor, maç var maç izliycem gibi ortaklaşa yapmadığımız şeyler daha yeni evliyiz eşimin bir heyecanını birlikte olma isteğinin fazla olmasını beklemem anormal mi hayal ettiğim evlilik bu şekilde değildi. Çok yalnız hissediyorum ve bu ona öyle gelmediği için bir önemi yok gibi ne yapabilirim
Gizli KullanıcıNasıl normal hayatıma dönebilirim
Merhaba,iki sene önce bir kedi sahiplendik. Kısa sürede evimzin üçüncü üyesi oldu benim bal yanaklı oğlum kızımın ise biricik kardeşiydi. Onu okadar çok sevdik ki tatillerimizi bile ayrı organize ettik oğlumuz evde tek kalmasın diye. Bal yanaklı oğlum tam bir sevgi pıtırcığı idi. Geçenlerde balkon camına çocuk kilidi taktırdık. yaklaşıl 6-7cm genşliğinde bizim oğlanda irice burdan çıkması imkansız diye düşündüm. İki hafta önce kızım tatildeydi ve ben işe gitmek için sabah kalktığımda oğlumu göremedim. Balkon kilitleri kapalıydı o yüzden evde aramaya başladım bulamayınca panikledim dedim olmaz ama bide camı açıp aşağıya bakayım ve ne göreyim oğlum bahçede yatıyor😭😭 ve ölmüştü. Yavrum benim gözümden sakındığım çocuk oracıkta ölmüş😭😭. İlk iki gün şoktaydım sonra kızıma nasıl açıklayacağım stesi başladı. Ablam ve bir kaç arkadaş tramva oluşur kalp krizi geçirdi diyelim dediler ve öyle söyledik. Ancak bendeki vijdan azabı her geçen gün büyüyor ayrıca kızıma yalan söylemiş olmanında yükü var omuzlarımda ve onu her geçen gün çok özlüyorum. Nasıl normal hayatıma döneceğim bilmiyorum
Gizli KullanıcıCinsel anlamda sıkıntı var
parnetim çok isteksiz ve yapmak şstemiyor yardımcı olursanız çok sevinirim uzmsn pskoloğa gitmek istiyorum öpüşmek istemiyor çok istekdiz orsl hiç yapmıyor ben deniyorum kedinlikşe yapma fiyor çok isteksiz yaptığımızda bile his yok lütfen yapma fiyor ama ben ne yap sam istemiyor her ikimizde de yardıma ihtiyacı var sadece yatakta sıkıntımız var çık kısa siürüyor ikimizde ben kısa sürede tatmin olamıyorum
Gizli KullanıcıEşimle bir türlü eş olamadık
11 yıllık evliyim ancak eşim beni seviyor mu sevmiyor mu hala anlamadım çünkü bazen çok iyi bazen çok kötü olabiliyor evliliğim boyunca çok fazla şiddete de uğradım ancak hepsini kapattığımı düşünürken içime işlemiş şimdi eşimin en ufak kötü sözünde çok büyük olay çıkıyor ben kendimi kaybediyorum ya da sokakta bir kadına baksa kıskançlık krizine giriyorum eşim kötü niyetle yapmadığını söylüyor ancak ben kafamda çok farklı senaryolar kuruyorum eşim bana kendimi çok yetersiz hissettiriyor eskiden hayata gülerek bakan ben artık çok umutsuzum eşim gülüşümü soldurdu ailem üzülmesin diye onlara her şeyi anlatamıyorum boşanmak istesem 2 çocuğum (biri 9 diğeri 5 yaşında )aklıma geliyor cesaret edemiyorum bazen psikolojimin bozuk olduğunu düşünüyorum neden böyleyim diyorum çok yıprandım evliliğimde gelecek göremiyorum çünkü bir gün iyiysek üç gün kötüyüz evlilik böyle bir şey olmamalı daha yazamadığım çok şey de var ancak kendime odaklanmam için ne yapmam gerek lütfen yardımcı olur musunuz
Gizli KullanıcıKaybolmak yada kendini hiç bulamamış olmak
Merhabalar. 22 yaşındayım. Bir çok şeyi insanlara göre yaşadığımı ve sevdiğim sevmediğim şeyleri bile sürekli birilerinden esinlenerek belirlediğimi fark ettim. Ben kendimi tanımıyorum . Açıkcası bunun sebebinin de ne yaşarsam yaşayım kimseyle paylaşmamak herkesin her şeyini en derininde hissetmeme rağmen kendime konu gelince asla annemle ya da en yakınımla dahi paylaşmamak olduğunu düşünüyorum. Kimseye güvenemiyorum hiçbir konuda. Kendimi asla kimseye teslim edemem hep tetikte yaşıyorum neden bilmiyorum. Her zaman olabilecek en kötü senaryoyu düşünür ve ona göre olabilecek her ihtimale karşı tedbir almaya çalışırım en azından zihnimde bunu planlarım. Sanki yıllarca ben bir uykudaymışım gibi hissediyorum. Yıllarca böyleydi hiç böyle hissetmemiştim kendimi. Durup durup ağlıyorum. Daha önce ne ailemden ne de yakın çevremden kimse beni ağlarken görmemiştir ama şimdi tutamıyorum kendimi sürekli bir kaygı var kafamda geleceğe dair. Hiçbir şeyden zevk tat alamıyorum. Anda kalamıyorum. Eskiden böyle değildi ama eskidende çok anda yaşardım an biterdi yine o geçen anı çevirir çevirir yaşardım aklımda çook hayal kurardım olacak olmayacak her şeyi hayal ederdim böylece huzurla uykuya dalabilirdim. Artık hayal edemiyorum yanlış geliyor bu kendimden kaçmak için yapıyormuşum gibi geliyor . Elimde olan şuana kadar geldiğim bu noktada ki başarılı başarısız olan şeylerin hangisi bana ait bilmiyorum. Hiç ilişki yapmadım çünkü okul okurken gelecek kurarken dikkatimi dağıtacak her şeyden kaçtım. Sevsemde kaçtım sevmesem de. Kaçmak bir çıkıştı sanki. Şimdi kaçamıyorum kendimden ama kendimi de tanımıyorum çok ilginç. Çocuk gibi hissediyorum sanki herkes her şeyi tam vaktinde yaşamış herkes büyümüş ben çocuk kalmışım. Hevesim heyecanım puf oldu gitti sanki. Heyecanlanmıyorum artık. Sadece korku var içimde kocaman ve kaygı. Eskiden çok heyecanlanırdım hiç korkmazdım hem de hiç korkmazdım şimdi dönüp bakıyorum nasıl ya diyorum nasıl bu kadar cesur muşum neye güvenmişim aptalmışım belkide diyorum. Konuyu çok dağıttım ama gerçekten kötü bir durumdayım . Kimseye hiçbir şeyimi anlatmıyordum artık anlatmak istiyorum ama anlatamıyorum. Biliyorum ,susuyorum . Söylemek istiyorum susuyorum. Ağzımı açmamla ağlamaya başlıyorum dikkat çekmeye ya da ilgi istemeye çalışmıyorum gerçekten yaşadığım şeyi anlamlandıramıyorum. Seçtiğim mesleği bile bir romandan okuyup seçmişim ki çok roman okurdum. Hiç araştırmamışım bakmamışım dikkat etmemişim. Toplum tarafından sevilen meslek diye seçmişim içine girince de zorlanmadan yapabiliyorum diye seviyorum sanmışım. Ama dediğim gibi neyi seviyorum bilmiyorum. Kayboldum ben ve korkuyorum kendimi bulamamaktan. Sürekli kendime bir rehber bulmam lazım diyorum aslında biliyorum rehbere değil kendimi bulmaya ihtiyacım var ama nasıl yapabilirim bilmiyorum.
Gizli Kullanıcı
