Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Evlilik Korkumu Nasıl Aşarım? (GametoFobi)
Merhaba sayın psikolog, 33 yaşındayım evlenmek ve çocuk yapmak istiyorum ancak evlilik diyince bile tüylerim diken diken oluyor içimi bir korku kaplıyor. Boşanmış bir ailede büyüdüm bununla ilgisi olmadığını düşünüyordum ama çevremdeki insanlar GametoFobi’den basehtti ve biraz araştırınca bana ne kadar uyduğunu gördüm, nedir bu GametoFobi? Nasıl geçer?Atlatmak için istekliyim ama bu psikolojik durumu nasıl atlatacağımı hiç bilmiyorum. Fobiler ile ilgili bir kaç şey duymuştum ancak bunlardan birine sahip olduğumu hiç düşünmemiştim. Kız arkadaşım çok düzgün bir insan, onu kendime fazla buluyorum aslında ama yine de evlilik diyince çok korkmaya başlıyorum.
Gizli Kullanıcı
İş hayatına girmekten korkuyorum
Merhaba şuan 27 yaşındayım 25 yaşımda üniversiteden mezun oldum 1 yıl boyunca işsizdim ve bu beni mental olarak çok zorlayan bir noktaya gelmişti ağlama krizlerine giriyodum tam bu zamanlarda bir iş başvurum kabul edildi ve işe girdim. Ancak iş yerim hiç umduğum gibi çıkmadı. Herkes çok laçkaydı. Kadın erkek çalışanların birbirleriyle iletişim tarzları sürekli fiziksel temas kurmaları belaltı şakalar yapmaları vs. Ben de bu konularda çok hassasımdır ve işyeri midemi bulandırıyodu. Özellikle benim bulunduğum ekip daha da kötüydü. 4 kişiydik. Müdürümüz 45 yaşında bir erkekti benim dışımda 2 kadın çalışan vardı onların yaşları da bana yakındı. Müdür diğer çalışan kızlara sürekli fiziksel temasta bulunup belatlı şakalar yapîyo ve onlar da halinden memnundu. Bana henüz yapmamıştı ama bana da yapar diye geriliyodum. Onlarla yemeğe çıkmıyodum iş dışında sohbet etmiyodum ve güleryüzlü davranmıyodum. Bana da bazı hareketleri oluyodu mesela konuşurken üzerime eğiliyodu ben kendimi geri cekiyodum yine dibime giriyodu. İşe başladıktan 1 hafta sonra bana işle ilgili bir şey anlatırken yine üzerime eğildi ben de kendimi geri çektim ve tutup sandalyemi çekti sonra mouse u tutarken elini elimin üstüne koydu ben de hızlıca elimi çektim. Sonra bana masaj yapsana falan dedi. Ben de cevap vermedim. Normalde bu kadar sessiz bi insan değilim ve rahatsız olunca tepki veririm ama ilk işimdi ve ilk defa başıma böyle bir şey geldi. Olay esnasında o kadar yoğun bir anksiyete hissettim ki bayılacağımî sandım. Sonra diğer kızlar benim iyi olmadığımı görünce bir şey mi oldu gel konuşalım vs diye ısrar ettiler ve ben de fiziksel temastan belaltı şakalardan gereksiz samimiyetten hoşlanmadîğımı söyledim kim yaptı gel şikayet edelim dediler ben de müdürümüzün adını verdim he o bize bir baba gibi yaklaşıyo kızı gibi görüyo vs dediler ama burada ifade edemeyeceğim hareket ve söylemlerde bulunduğuna da şahit olmuştum sonra bunu gidip müdüre anlatmışlar kendisi bayağı bir sinirlenmiş benimle imalı imalı konuştu sana bir abi tavsiyesi vereyim abinim ya hani ben senin dedi ve devam etti buraya psikolojik olarak dayanamıyosan hiçbir yere dayanamazsın git evlen ev hanımı ol dedi bana. Hiçbir şey demedim çünkü kendimi çok çaresiz hissediyodum cv de en azından 2 3 aylık iş tecrübem olsun istiyodum ve paraya ihtiyacım vardı. Ama sonrasında kendime öfke duymaya ve o adama daha çok kinlenmeye başladım. Geceleri uyuyamıyodum sürekli stresten hasta oluyodum. Bir de şirkette diğerleriyle de konuşmuyodum çünkü herkes itici geliyodu ve benimle dalga geçiyolardı çok soğuk ve suskunsun deyip duruyolardı bana ucubeymişim gibi davranıyolardı. Son zamanlara doğru birkaç kişiyle arkadaş olmuştum ve onlar da rahatsızlık duymama hak veriyolardı. 3 ayı böyle geçirdim ama o son konuşmadan sonra müdüre sürekli ters davranıyodum hatta birkaç kez azarladım o da suçunu bildiği için sesini çıkartamıyodu günaydın iyi akşamlar demeyi bile kestim. Ve arkamdan benimle konuşmuyo bir derdi var galiba üzülúyorum falan demiş kendini iyi gòstermek için. 3 ay sonunda başka bir departmanda boşluk oldu ben de ya bu departmana geçeceğim ya da işten çıkacağım diye bir karar aldım. Departmana geçme konusunu kendisine açtığımda bana bağırmaya çok samimiyetsiz bir kızsın demeye başladı ben de samimiyete gerek yok iş hayatındayız dedim. Diğer kızları da yanımıza çağırdı onları da çağırıyorum çünkü senin farklı yansıtacağını biliyorum bòyle bi kızsın sen deyip diğer kızları da çağırdı. Farklı yansıtmak dedi ama ben de hiçbir şeyi yansıtmadığım için kendimi affedemiyodum öfkelendim ve bana bunları yaptın dedim kızlar tabi ki benim yanımda durmadı. Hayır sadece omzuna dokundu abartıyosun dediler. Kamera kayıtlarını göster dediler. Ama kamera kayıtlarından belli olacak şekilde yapmıyodu zaten ya da söylediği şeyleri kameradan nasıl kanıtlayacaktım. Bu hareketleri rahatsız olduğunu söyleyince bi daha yapmadı sonuçta dediler ben de en başında da yapmayacaktı dedim abartıyosun dediler müdür seni şikayet edicem dedi ben de insan kaynaklarına inip her şeyi anlattım yine de kamera kaydı için tarih verdim ama umudum yoktu. O gün işten ayrıldım bana bir daha konuyla ilgili haber verilmedi. Ya kayıtlara bakmadılar ya da elle tutulur bir şey çıkmadı. Olay bütün şirkette yayıldı bazıları beni iftiracî olarak anarken bazıları biz onlarîn yaptığı hareketleri biliyoruz dediler. Bugün işten ayrılışımın üzerinden 7 ay geçti ve ben çok travmatize oldum. Ailem işbaşvurularıma dönüş yapılmıyo sanıyo ama ben aslında işbaşvurusu yapmıyorum çünkü artık çalışmak istemiyorum insanlarla konuşma fikri midemi bulandırıyor. Yoğun Sosyal kaygım var zaten iş yerinde toplantıya katılma sürekli kişisel alan olmadan çalışma fikri beni mahvediyor ama bunun haricinde bu olaydan sonra bir yerde çalışma fikri de beni çok tetikliyor. Ya sınırlarım ihlal edilirse ya sürekli eleştiriye maruz kalırsam ya işi beceremezsem vs. .. çünkü orada stresten işe de odaklanamıyodum ve sürekli hata yapıyodum bir de sürekli hiç konuşmuyosun diye eleştiriliyodum aslında belli bir kesimle öğle yemeğinde vs sohbet ediyodum ama hiçbir şekilde yetmiyodu benden haftanın 5 günü 9,5 saat sohbet edip şakalaşmamı bekliyolardı ve sürekli bu konuda eleştiriliyodum konuştuğum insanlar tarafından dahi. Artı ortak çalışma alanı da beni çok yoruyor sürekli tetikte hissediyorum.
Gizli KullanıcıBir ilişkiye başlamaktan sürekli kaçınıyorum bunu nasıl çözebilirim?
Merhabalar,Hiç flört ya da uzun süreli bir ilişki deneyimim olmadı. Eğitim hayatım daha sonrasında iş bulma gibi önceliklerim vardı. Bir meslek sahibiyim ve hayatımı bir düzene koydum. Artık bir aile kurmak istiyorum, yalnız olmanın verdiği eksikliği daha çok hissediyorum ama ilişki konusunda adım atamıyorum,görüşmek isteyen kişilere şans veremiyorum,biriyle tanışma düşüncesi bende heyecan ya da merak değil kaygı düşüncesini ve yapamayacağım hissini uyandırıyor. Bir ilişkiye başlamaktan çok sonucunu düşünüyorum. Bu yüzden sürekli kafamda bahaneler üretiyorum ama yalnız olmakta kendimi kötü hissettiriyor,hayatımda bir şeylerin eksik olduğunu hissediyorum. Yakın arkadaş çevremle bu sorunlarımı konuşabiliyorum o konuda yalnız değilim. Evlilikleri iyi olan bir ailem var. Hiçbir konuda beni kısıtlamadılar,hep destekleyici oldular. Düşüncelerime ve kararlarıma saygı duyuyorlar. Her anne baba gibi çocuğunun iyi yerlerde ve koşullarda olmasını istedikleri için kendimi hep daha iyi olmam gerektiği konusunda yetersiz hissediyorum. Bu işim içinde geçerli . .. daha iyisini yapabilirdim,ufak bir hata da olsa bunu nasıl yapabildim gibi düşüncelerle boğuşuyorum. Bu konuda ne yapmalıyım bilmiyorum
Gizli KullanıcıKaygımı nasıl yenebilirim?
yaşamak denen şeyden nasıl zevk alabilirim mutlu olabilirim ve yaşamak için bir amaç hissedebilirim her günüm boş amaçsız hissetmeden geçirebilirim kaygıdan uykuşarımı yeme düzenimi beden sağlığımı kaybetmeden yaşayabilirim??? kendimi bedenimi sevebilir miyim ailem ile aramdaki bu iğrenç ilişki sevgisizlik değersizlik bunun altından nasıl kalkabilirim ya da kalkabilir miyim ben olabileceğini sanmıyorum her günüm depresif geçiyoe geceleri kaygıdan fazla düşünmekten uyuyamıyorum nasıl geçecek geçecek mi bilmiyorum kendimi de bilmiyorum
Gizli KullanıcıOKB mi anksiyete mi?
merhaba, tekrarlayan takıntılı düşüncelerim çocukluğumda vardı ama iyileşmişti şimdi tekrarlayan davranışlarım mevcut ama aynı zamanda sağlık anksiyetesi belirtilerim var hasta olmasam da her gün kendime teşhis koyuyorum ve mutlu olamıyorum hasta gibi hissediyorum canım çok sıkılıyor tam mutlu olacak gibi oluyorum modum geri düşüyor hangi hastalığa sahip olduğumu bilmiyorum okb mi yoksa anksiyete mi? psikolojimin bozuk olduğunun farkındayım çıkmazda hissediyorum
Gizli Kullanıcıİnsanları değiştirmeye çalışmayı nasıl bırakabilirim
Bir insanda gözüme batan bir şey olduğunda kırıldığım şeyi ona hep anlatıp bakış açısını değiştirmeye çalışıyorum ilk başta anladığını söyleyip yine aynısını yapınca kendimi yine açıklıyorum ağlıyorum benim gibi hissetmesini istiyorum beni anlamasını kısır döngüye giriyor sonra da çok kafana takıyorsun yine başladın diyorlar insanları öyle kabul edemiyorum bu da beni çok yoruyor ben empati yapabiliyorsam onlarda yapabilir diye düşünüyorum böyle insanlara çok sinir oluyorum sonra da çok sinirli oluyorum mesela ufak bir şey lafımı kesme aslında basit bir şey ama birisine çok söyledim her seferinde kaç kere ağladım açıkladım kendimi çoğu zaman of takma kafana ne abarttın dedi bazen de tamam dedi sonra yine aynısını yaptı neden böyle yapıyorsun diye ağladığımda da senin canın mı sıkılıyor başlama yine sinirliydim haksızlığa gelemiyorum diye söyleniyor haksızda olsan tavır yapmadan konuşma sırası sana geldiğinde söyleyebilirsin ben hep kendimi düşünen birisi değilim seni de dinlerim bölmem seni ama anlamıyorlar buda bende takıntı gibi oldu narsist gibi işine göre davranıyor diye düşünüyorum bir daha kendimi açıklamıcam diyorum sonra merhametim ağır basıyor yine ağlıyorum açıklıyorum kendimi o insanı öyle kabul edemiyorum sadece o insan da değil hayatımı etkiliyor bu kırıldığım zaman karşımdakinin beni anlamasını zorlamam değiştirmeye çalışma huyum, birisine anlattığımda da çok kafana takma boşver diyorlar bende biliyorum onu öyle olmuyor işte çok kırılıyorum artık gözyaşımın değerini bilmiyorlar her seferinde ağlıyorum kendimi ne zaman açıklamaya çalışsam boğazımda yumru oluyor kalp çarpıntılarımda vardı psikolojikmiş ya bilmiyorum ama bu hayatta beni en çok ben yoruyorum insanları değiştirmekten vazgeçsem en azından bir kısmını, üzerimde ki yük kafamın doluluğu kalbimin kırıklığı biraz da olsa geçer diye umuyorum ama ne yapmam gerek bilmiyorum çıkmazdayım.
Gizli Kullanıcıkendime nasıl daha öz şefkatli olurum
kendime nasıl daha iyi davranırım ve öz şefkati nasıl kazanabilirim kendime çok fazla haksızlık ediyorum kimseye davranmadığım kadar acımasız davranıyorum zorbalıyorum fiziksel görünümümü beğenmiyorum kendimi sürekli yetersiz hissedip başkaları ile kıyaslıyorum eski sevgilimin yanındaki kızla kendimi kıyaslıyorum yeterince güzel iyi donanımlı hissetmiyorum kendimi olduğum gibi kabul edip geliştirmek istiyorum özgüvenli olmak ve bununla parlamak istiyorum kendimi sürekli başkaları ile kıyaslamaktan ve yetersiz hissetmekten çok yoruldum
Gizli Kullanıcı18 yaşındaki kızım ders çalışmıyor
18 yaşında ders çalışmayı sevmeyen bir kızım var . Bu sene 12. Sınıfı bitirdi. Yazilidan yazılıya çalışan bir çocuktu fen lisesi mezunu . Sabah beni uyandır anne ders çalışacağım diyor uyandırıyorum ders çalışmıyor hemde hiç video izliyor sabahtan uyuyana kadar bilgisayardan . Her gün bu şekilde geçiyor ben ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım bilemiyorum. Bir şey söyleyince de tepki alıyorum Yardımcı olacağım birşey varsa söyle kızım diyorum o da olmuyor.
Gizli Kullanıcıkaygı yüzünden içim rahatlamıyor
Hocam ben 20 yaşındayım ve 3 yıldır sevgilim var . Sevgilimden önce yani 3 4 yıl öncesinde ergenliğin getirdiği hatalarla o zamanki çevremle şu an bana normal gelmeyen davranışlarım oldu ve bazı ilişkiler yaşadım . Bunları düşündüğüm zaman yaptığım şeylerden çok utanıyorum çok pişman oluyorum keşke geçmişi geri alabilsem ve bu hatalara hiç düşmesem . Ben sevgilime ilk sevgili olduğumuz zamanlar üstün körü bir şekilde eski ilişkilerimden bahsetmiştim ama her şeyi detaylı bir şekilde anlatmamıştım . Yaklaşık 3 hafta önce ona her şeyi anlatmaya karar verdim ve bütün detaylarıyla her şeyi anlattım . Ama daha sonrasında içim asla rahat etmedi çünkü başka bir şey daha var başka kişiler daha var diye düşünmeye başladım , hatta yakın arkadaşıma sordum benim unutmuş olabileceğim bir kişi bir olay var mı diye ama o da olmadığını söyledi . Ben engellenenler listeme kadar baktım söylemediğim başka birisi kaldı mı diye ve sonra biraz ikna oldum her şeyi anlattığıma dair . İçimde bir ses sürekli unuttuğum bir şeyler olduğunu başka şeyler de yaşadığımı söylüyordu . Sonra bu konuyu sevgilimle konuştum o da bu konuyu artık kapatmamız gerektiğini ne yaşandıysa yaşandığını sonuçta ilişkiye girmediğimi ve onun için önemli olanın bu olduğunu olgunlukla söyledi . Hocam ben asla böyle bir şey olmadığını biliyorum böyle bir şey yaşamadığımı biliyorum kendime kanıtlar buluyorum ama ben olmadığına dair kanıt buldukça beynim “ olmuş gibi senaryolar kurarak olduğuna dair bir şeyleri imgelemeye çalışıyor “ . Gerçekten olmadığına eminim çünkü her şeyin bu kadar detayını hatırlarken böyle bir şeyi unutmanın mümkün olmadığını biliyorum. Yine de beynim sürekli yeni bir kaygı oluşturuuyor ve beni korkutuyor . Artık ben de acaba böyle bir şey yaşandı ve ben mi unuttum diye düşünmeye başladım , acaba içimdeki başka şeyler de oldu huzursuzluk hissi benim örtük belleğimin bana hatırlatmaya çalıştığı bir şey mi . Bu konuda emin olamıyorum ama böyle bir şey yaşamadığımdan emin olabiliyorum . Bunun haricinde yaklaşık 25 gündür yaşayıp da unuttuğum söylemediğim bir şey var mı diye düşünüyorum ve aklıma hiçbir şey gelmiyor . Neden hala içim rahat değil , bu konuyu hala neden kapatamıyorum . Neden anlatmadığım şeyler varmış gibi hissedip korkuyorum . Hocam ben psikoloji öğrencisiyim aslında kaygımın sesinin çok yüksek çıkıp beni tereddüte düşürdüğünü fark edebiliyorum ama anlatmadığım bir şey olmamasına rağmen içimin neden rahat olmadığına dair bir şey bulamıyorum ve bir profesyonelin yardımına ihtiyacım var . Şimdiden teşekkür ederim
Gizli KullanıcıSanki bir ilişkinin daha temelini atamamışız gibi
Örneğin ben mesajlaşmayı çok sevmiyorum ve mesajlaşırken o kadar da dikkatli olamıyorum çok hızlı bir şekilde yazınca eksik veya hatalı olarak partnerime kendimi açıklamış oluyorum. Oda benim ona kendimi yanlış anlatmamdan dolayı muhabbetim oluşmadığını sinirlendiğini söylüyor. Ben ise odaklanmakta zorluk çektiğimi yazdığımı bir daha okumadığımı söylüyor. Bu durum da onun hassas olduğu durum. Dikkatsiz davranmak. Bu durum için ne yapılmalı. Gerçekten uyuşmuyor muyuz yoksa benim eksikliklerimden dolayı mı ?
Gizli Kullanıcı
