Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Çocuğum gündüz ve gece uykusunda konuşuyor ve halüsinasyon görüyor
Merhaba hocam. Kızım 3 yaşında ve yaklaşık 1 haftadır gündüz ve gece uykularında sık sık sayıklıyor, uyanıp halüsinasyon görüyor ( anne bak orda, hadi gel birlikte yatalım vs. gibi şeyler söylüyor). Acaba sebebi ne olabilir doktora götürmem gerekiyor mu? Gün içinde herhangi bir sorunu yok uykularında bu sıkıntımız var yardımcı olursanız çok sevinirim hocam teşekkür ediyorum. lütfen yardımcı olun sizden haber bekliyorum lütfen.
Gizli Kullanıcı
Arkadaş ilişkilerinde nasıl olmalıyım?
Erkek arkadaşım var sürekli onunla zaman geçirip sürekli onunla konuşmak istiyorum ayrıca o da bunu istiyor. Arkadaşlarımla arama mesafe giriyor bu ilişkileri terazide tutamıyorum. Arkadaşlarımla arama farklı şehirler girdiğinde mesafeler arttıkça benim de mesafem artıyor kendimi vefadız bir insanmışım gibi hissediyorum. Sonra da arkadaşlarım bana kırılınca bir adım gidemiyorum. Gönül almayı bilmiyorum. Bu konu da ne yapabilirim. Sosyalleşmeyi sevmiyorum sürekli evde zaman geçirmek istiyorum bu beni iyi yapmıyor kendimle küsmeme neden oluyor.
Gizli KullanıcıAğlamamak için ne yapmalıyım?
Arkadaşlık ilişkilerim gayet iyi ama konu kendi ailemle olan ilişkime gelince hep bir çalkantılı. Annemi çok seviyorum ama bir çok şeyine tahammül edemiyorum. Her kavga ettiğimizde kendisinin bir anne ve benim bir çocuk olduğumu vurgulayıp kendi yaptıklarını meşru gösteriyor. Karşılığında konuştuğumda bir şekilde suçlu hep ben oluyorum ve kendimi kontrol edemeyip ağlıyorum. Sürekli bir şeyleri içime atmak zorundaymışım gibi hissediyorum. Annem tarafından asla anlaşıldığımı hissetmiyorum. Kendimi ifade etmekte güçlük çekiyorum çünkü sinirlenince ağlıyorum, kendimi ifade edemiyorum, ifade edemedikçe daha da öfkeleniyorum ve bir de bunun üstüne acıtasyon yaptığım söyleniyor. Gerçekten o an çevremdeki her şeyi yıkıp dökesim, boğazım yırtılırcasına bağırasım geliyor. Ama bunun sonuçlarının da iyi olmayacağının farkındayım. Boğuluyorum kendi annem tarafından. Ben ne yapacağım?
Gizli KullanıcıKendi görünüşümle nasıl barışabilirim?
ne yaparsam yapayım kendimi beğenemiyorum cirkin olduğumu düşünüyorum. Ve bu hayatımın bir çok yerini etkiliyor çok basit şeyleri bile ve bu çok yorucu. Mesela arkadaşlarımla fotoğraf çekilemiyorum çünkü görünüşümün fotoğrafı mahvettiğini düşünüyorum. Ya da mesela bir şey yapmak istediğimde ne olduğu fark etmeksizin cirkin gözüktüğüm için bunu erteliyorum ya da hak etmediğimi düşünüyorum. Makyaj da yapsam güzel şeylerde giysem bir türlü bu hislerden kurtulamıyorum. Haliyle bunlar karsi cinsle konuşmami da zorlaştırıyor.
Gizli Kullanıcıİnsanlara karşı güvenim azaldı
Merhaba önceden hayatın içinde sadece kaygıları olan strese girince midesi bulanan bu yüzden işe ara vermiş biriydim ama son 2 senedir insanlardan gördüğüm ve benimde bilinçsizce kötü davranışlarına izin verdiğim arkadaşım ve sevgilim oldu. 2 sene önce bana türlü haksızlıklar yapıp yalanlar söyleyen sonrada kendisini savunup ilişkiyi bitiren (aslında bitiren ben olmalıydım o yüzden izin vermiş oldum) ama sevgisini gözüme şarkılarla sokmaya çalışıp ben dönmeyince vazgeçen arayıp yüzleşince hiçbir şey olmamış gibi davranan bir döngüye hapsoldum. Kendimi bir süre insanlardan izole ettim. Arkadaşım dediğim insan güya kendini savundu ama aylarca ona yazdım sonunda içini kustu. Yanımda olduğu günlerin lafını yaptı. Hep derdini anlatıyorsun diyerek. O kadar yoruldum ki insanlarla arama hep sınır koyar oldum. Şu an bu yalnızlık bana iyi de geliyor. Ama bundan sonraki hayatıma alacağım insanlar için korku doluyum. Tanışır sohbet ederim biliyorum ki o eski ben içimde bir yerlerde duruyor ama yine yalnızlığı sessizliği seçerim buna çok eminim. Kim iyi kim kötü kim verdiğim emeğe değiyor kim arkamdan konuşuyor anlamak çok zor. 30 dan sonra hayat düzeni kurmak en zoru. İş bulmak için bir süre kendime gelmeyi bekledim. Çünkü gerçekten bir insanla daha hayal kırıklığı yaşayıp verdiğim emeklere yazık olmasına tahammülüm yoktu. Şu an huzurluyum ama biliyorum hayat bağ kurmadan da olmuyor.
Gizli KullanıcıSürekli iş değiştiriyorum
Merhaba 25 yaşındayım ve liseden mezun olduğumdan beridir sürekli iş değiştiriyorum en fazla çalıştığım bir 4 aydır bir iş yerinde ,20 gün,10 gün yada 3 ay çalışıp işi bırakıyorum devamlı bir yerde çalışamıyorum girdiğim iş yerlerinde sürekli insanlarla tartışıp işi bırakıyorum yada iş çok ağır olunca bırakıyorum ailevi sıkıntılarim çok olmaya başladı ve benide bu durum psikolojik olarak çok yoruyor çalışma isteğim yok annem çok baskı yapıyor bende kendimden çok utanıyorum daraliyorum daha da kötü oluyorum girdiğim hiçbir iş yerinde adam akıllı duramıyorum akıl sağlığımı kaybettim etrafta konuşup sıkıntımı anlatabileceğim kimsem yok annem çok aşağıliyor sürekli kendime bir bahane bulup işi bırakıyorum bir iş yerine girince direk ne zaman çıkarım işten çıkma planları yapıyorum psikolojik ciddi problemlerin olduğunu düşünüyorum yardımcı olabilir misiniz
Gizli KullanıcıPorno ve mastürbasyon bağımlılığı
başlıkta bahsettiğim şekilde bir bağımlıyım ve bu 5-6 yıllık bir süreç. Evliliğimi de çok kötü yönde etkiliyor… bu bağımlılıktan kurtulmak için sadece “bu tür içeriklere erişiminizi kısıtlayın” önerisinden fazlasına ihtiyacım var… ve alanında uzman biriyle bunu çözmek istiyorum çünkü genelde herkes bir çok alan için uzmanlık girmiş fakat bana tecrübeli ve gerçekten bunu iyileştirebileceğine inanan bir doktor lazım çünkü “a! dakikamız doldu sonraki seansta görüşürüz” diyip her seansta konuşmak için kiraladığım bir insandan farklı olmadı eski tecrübelerim. Diğer tarafta evliliğimin bitmesi gibi tehlikeler var ve bunun olmasını hiç istemiyorum yaşım 34 fiziksel görüntümden yana ya da mental olarak bir bozukluğum yok yani kendinden nefret etme vb gibi.
Gizli KullanıcıÇok mutsuzum nasıl mutlu olabilirim bilmiyorum geçmişi unutma istiyorum
Kendimi çok yalnız hissediyorum. Sevdiğim çocuğu aklımdan çıkarmak istiyorum. Ayrıldık ama hâlâ aklımdan çıkmıyor. Onu sevdiğim için çok pişmanım. Kendime gelemiyorum ama yine de onu unutmak istiyorum. Boşuna 1 yıl 4 ayım gitmiş… Değmezmiş. Ben ona inanmıştım, kendimi ona kurban etmiştim. Çok yazık… Değmezmiş. Meğer o beni sevmemiş. Çok mu çirkinim? Neden sevmedi beni 🥲😔 Neden istemedi, bilmiyorum.
Gizli KullanıcıKızım her gün okuldan gelince bir bahane bulup ağlama krizlerine giriyor
Merhabalar kızım 2. Sınıfa gidiyor, her gün okuldan gelince ya hemen ya da ödevlerin başına oturacağı zaman bir bahane bulup ağlama krizlerine giriyor. Misal yanlış yaptım, yanlış çizdim deyip sinirlenip ağlamaya başlıyor tekrar dene dediğimde olmuyor yapamıyorum diye kızıyor, yapabildiğin kadar yap öyleyse çok iyi yapmak zorunda değilsin diyorum pek işe yaramıyor o yine ağlamaya devam ediyor. Ödevleri yapma konusunda da isteksiz onun için bahane uydurduğunu düşünüyorum. Ödevin başında saatlerce zaman geçiriyor 10 dk da bitireceği bir şeyinin bir saat oyalanıyor. Bazen de daha içeri girer girmez ben şunu istiyorum deyip bağıra çağıra ağlayabiliyor ne söylesek dinlemiyor hayır dendiğinde daha çok uzatıyor ama hayırsa hayırdır anlatamıyorum bunu konuşmak o an hiç işe yaramıyor sakinleşince konuşuyorum bir daha böyle davranma ne istiyorsan sakince anlat ama her istediğin yapılmaz bunu da kabullen diyorum tamam diyor ama ertesi gün ya da birkaç gün sonra yine aynı sıkıntıları yaşıyoruz. Ne yapacağımı şaşırdım nasıl davranacağımne söyleyeceğim bilmiyorum artık çok üzülüyorum.
Gizli KullanıcıDaha sakin ve anlayışlı bir anne nasıl olabilirim?
Merhaba. 29 yaşındayım ve 2. 5 yaşın da bir oğlum var. Bebeğim çok enerjik, çok akıllı bir çocuk. Onun şu yaşında ki aşırı normal davranışları örneğin ısrarcılık, ağlama, yemek yememe veya aşırı seçicilik gibi, gibi bir çok davranışı beni kısa süre içerisin de sinirlendiriyor ve sesimi yükselterek konuşma veya bazı zamanlar da bağırma gibi tepkiler vermeme sebep oluyor. Fakat ben bebeğimin normal, sorunu olanın kendim olduğunun aşırı farkın da bir anne olarak bundan çok üzgünüm. Her defasın da pişman oluyorum ve kendime onun bir çocuk, benim ise yetişkin olduğumu hatırlatmama, bunu tekrarlamayacağımı kendi kendime söylememe rağmen maalesef başaramıyorum. Ve gerçekten çok çok üzülüyorum en çokta bebeğim için. Onun kalbini kırmak hiç istemiyorum. Kendimi düzeltmem için neler yapabilirim daha sakin daha anlayışlı nasıl olabilirim? 🙏🏻
Gizli Kullanıcı
