Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Herşeyi dramatize edip ağlamak bağımlılık yaşamak
herşeyi çok dramatize edip ağlıyorum, cok bağımlı hale geliyorum. 1. Yıldır uzak mesafe ilişkim var babası vefat ettikten hemen sonra kötü haldeylen tanıstık bi anda bana asık oldugunu söylüyor hep. Ama hep ısıne gelmeyımce ayrlıyor. Bende Ayrılıyorum hayatını kontrol altında tutmaya çalışıyorum. Ya başkasını görür beni unutur ona asık olursa diye. Zaten kendi ayrılıyor. Ayrıl barış ilişkimiz ama yazın cok güzeldi aynı evde yaşadık mesafe girince gene başa sardı. Sureklı kabul edip ulaşılabilir oldugum ıcın mı hor davranıyor? kumarı alkolü var o kaybeder emeklerime kıyamıyorum. Realist olup bitti diyemiyorum. Her dedğini dram yapıyprum. Annesi haline gelmiştim. Ne yapmam lazım. Çok bağlanıyorum bağ kuruyorum lütfen cevap verirmisiniz :(
sadecey
Mutsuz ruh halinden nasıl kurtulabilirim
Mutlu değilim tek bir sebebi yok genel olarak her şey beni fazlasıyla yıprattı ve daha 22 yaşındayım enerjim yok ilişkilerden artık korkuyorum çünkü kimsenin beni sevdiğine inancım kalmadı ve her gelen beni kullanıp hevesi kaçınca bırakıyor ve bu bana çok ağır geliyor duygu durum karışıklığı yaşıyorum sürekli sabah iyiydim akşam felaket bir ağlama geldi ve iyi olmadığımı fark ettim bu
Gizli KullanıcıKendimi çok mutsuz hissediyorum , arkadaş çevrem tarafından dışlandım ne yapmalıyım?
iş yerinde çok yakın olduğum 2 arkadaşım vardı İkisiyle de aynı odanın içinde çalışıyoruz ve beni dışlıyorlar yemeğe ve molaya giderken çağırmıyorlar sorduğumda bişey yok dediler. Ama hep ikisi takılıyor kendimi yanlız hissediyorum bu durumu nasıl aşabilirim ? Bi kaç kez sordum bu arada ama bişey yok beni bi rahat bırak gibi cevaplar da aldım nasıl takmamayı bırakabilirim bu duruma nasıl alışıcam?
Gizli Kullanıcıkendimi sürekli ezik ve topluma ayak uyduramayan biri gibi hissediyorum
sınıfımızda bugün konuşma sınavı oluyorduk hoca tahtaya çıkartıp daha önceden seçtiğimiz bi konu hakkında konuşmamızı istedi bende konumu seçtim ama hocanın bugün yapacağını bilmediğimden tam hazırlanmamıştım bi anda benim adımı söyledi ve tahtaya çıkmak zorunda kaldım ve titriye titriye iğrenç bi konuşma yaptım berbattı kendimi sürekli sınıf ortamında ezik gibi hissediyorum akranlarımla konuşmak onlarla göz göze gelmek beni çok geriyo ve korkutuyo göz teması bile kuramıyorum okulda bi arkadaşım var o bana destek oluyo yanımda duruyo ama bazen benim ne kadar ezik olduğumu fark ediyo ve bana mecbur olduğu için benle kalıyo beni kırmak istemiyo gibi hisseiyorum yolda yürürken bile geriliyorum insanlarla göz teması kurmak yada kafamı kaldırıp onlara bakmak çok garip oluyor kafam yerde gidersemde tuhaf göründüğümü düşünüyorum aslında korkulacak bişi olmadığını normal olduğunu biliyorum ama elimde değil 1 kaç sene önce bundan daha kötüydüm bi kişiyle konuşmak bile aşırı zordu şimdi birazda olsa bikaç kişiyle konuşabiliyorum ama bazı kişiler ve özellikle akranlarımın olduğu kalabalık ortamlarda kendimi çok yetersiz ve kötü hissediyorum yarın okula nasıl gidicem bilmiyorum herkes beni küçümsüyo garip olduğumu düşünüyo gibi hissediyorum bu iğrenç histen kurtulmak normal biri olmak istiyorum bu sene son sınıfım ve üniversiteye gittiğimde de bu şekilde olmaya devam etmekten çok korkuyla
Gizli KullanıcıKendimi değerli hissetmiyorum
Kimse benim onları umursadığım gibi beni umursamıyor buda beni öfkelendiriyor ne yapmam lâzım? Üstelik canımı sıkıyor bu durum. Kendini çok değersiz hissediyorum. Moralim çok bozuk herkesin zor gününde yanında oluyorum ama en yakınlarım bile benim yanımda olmuyor ve bu bana salakmışım gibi hissettiriyor. Üzülüyorum bir daha kimseye yardım etmeyeceğim diyorum ama öfkem geçince yine aynı şeyi yapıyorum ne yapmalıyım sizce
Gizli KullanıcıCinsel ilişkide korkum var ve utanıp kendimi gösteremiyorum sebebi nedir
Erkek arkadaşım çok istekli ve ben zevk almıyorum hormonlarımda da bir sorun yok sebebi nedir sizce Utanmak mı bu hormonlar gayet normal ve sağlıklıyım artık bende diğer insanlar gibi zevk almak utanmamak istiyorum ama yenemiyorum bu duyguyu da çok çekiniyorum utanıyorum sıkılıyorum sebebini size sormak istedim ve bunda bile hala utanıyorum sorarken size teşekkür ederim şimdiden vereceğiniz yanıt için teşekkürler
Gizli KullanıcıDaha sağlıklı ılıskılerım olması ıcın nasıl davranmalıyım?
MerhabalarÖncelikle sorularımızı özenle ve detaylı bır sekılde dınleyıp cevapladıgınız ıcın tesekkur ederım. Daha onceden onlıne veya yuzyuze bır psıkolog veya psıkıyatrı deneyımım olmadı. Gectıgımız gunlerde bır soru sormustum cevabı benı cok tatmın etmıstı ama devamında daha ne yapabılırım sorularını aklıma getırdı. Bu konuda da yardımcı olucagınıza ınanıyorum. İzninizle soruma geçiyorum. Kaygılı bağlanan bırı oldugumu düşünüyorum. Sürekli eski sevgilimi darlar; neredesin görüntülü ara, eve geç, o kişiyle takılma, buraya gıtme gıbı bır cok sacma hareketlerım vardı. Bunların altyapısında eskı sevgılımın cok guven vermedıgını ayrıca sadakatsız yalancı bırı oldugunuda soylersek yalan olmaz. Guven olusturmadıgı ıcın ben kendımı tutmaya calıssam da bu hareketlerımden kurtulamadım. Aynı zamanda boyle bır ılıskıyı senelerce devam ettırdık bu sekılde. Yatırım yapan, ılgı gosteren, sureklı fedakarlık gosteren tarafta bendım. Hal boyle olunca tabiki ayrıldı benden, sıkıya gelemedi. Karsımdakı ınsan ıster guven versın ıster guven vermesın benım o sekılde hayatına mudahale etmem bastan sona yanlıs farkındayım. Ama kendımı tutamıyorum. Bu durumda ne yapılabılır?Bir oncekı psikolog;''Bazen duygusal olarak uzak, fazla kontrollü, duygularını çok göstermeyen ama çocuğuna “her şeyini sağladığı” bir ebeveyn modeli de duygusal güveni zedeleyebilir. Bu durumda çocuk fiziksel olarak güvende hisseder ama duygusal olarak yalnız kalabilir. '' diye belirtmişti. Ben bunun ustesınden nasıl gelebılırım. Gerçekten sağlıklı dusunen saglıklı kararlar verebılen bırı olmak ıstıyorum. Yaptıgımın yanlıs oldugunu bıle bıle kaygılı baglanan bırı olmaktan kurtulmak ıstıyorum. Bitmesine ragmen ılıskımızı hala dusunuyorum. sureklı yatırım yapan fedakarlık yapan taraf ben olmama ragmen. Ve karsımdakı ınsanın yalanlarına aldatmalarına maruz kalmama ragmen hala boyle bır ılıskı neden dusunuyorum. Bu dusuncelerden nasıl kurtulacagım hakkında bana somut ornekler vererek detaylı anlatarak izah edersenız cok sevınırım. Örnegın bu ılıskıde verıcı olan taraf bendım. Ve gercekten alma-verme dengesını bozdum bu duruma ne yapılabılır yada bu duruma dusmemek ıcın neler yapabılırım kendımı nasıl tutucam. Gercekten cok yorgun hıssedıyorum artık benı ayaga kaldırabılecek ornekler verırsenız sevınırım cok tesekkur ederım sımdıden tesekkurler.
Gizli KullanıcıKendimi neden sürekli yetersiz ve değersiz hissediyorum ?
Ben çok sessiz ve ailemin tabiri ile mazlum bir çocukmuşum. Hatta annem zaman zaman üzüldüğünde ya da stresli olduğunuda “anne ben emziğimi alıp ayağının altından çekileyim değil mi” gibi cümlelere söylermişim. Ailem çok disiplinli sert mizaçlı bir aile değildir hatta öyle ki ders çalışma, uyku saatleri vb gibi konularda çokta serbest bırakıldığımı düşünüyorum, bunu pekte iyi görmüyorum, bilakis sorumluluk duygumu kendim oluşturdum ve zaman aldı diyebilirim. Babam ise benim görüşümce bir şeyleri paylaşmak konusunda güçlük çektiğim ve iletişimimin oldukça az olduğu bir adam. Şuan evliyim evlilik sürecinde babama sevdiğim ve evlenmek istediğim kişiyi bile annem aracılığıyla söylemiştik ( bir ablam var ve ondada süreç böyle ilerledi ve onun için bu normaldi. ) bu bana oldukça manasız ve anlamsız geliyor başından beri. Evlenecek kadar bir olgunluğa ulaştıysam neden babama söyleyemeyecek kadar korkağım diyerek babamı karşıma alıp konuştuğumda herkes beni manasız bir şekilde büyük bir başarı sağlamışım gibi tebrik etmişti. Babam evleneceğim insan hakkında hiçbir kötü özelliği olmamasına rağmen ailesini pasif ve eli kolu uzun insanlar olmadığını düşünerek bana çok kötülemişti sonrasında ise ama senin kararın saygı duyarım demişti. Hiç anlamadığım bir şekilde babamın fikirleri beni derinden yaralıyor o gece çok ağladım ama yinede vazgeçmedim babamın hiçbir şekilde memnun olmadığını bilerek hep içten içe bunu kafaya takıp bir süreç geçirdim. Ve şuan evliyim eşim ve ailesi çok çok iyi insanlar babam bana seni çok iyi tanıyorum sen böyle şöyle sebeplerden mutlu olamazsın demişti evlendikten sonra bir gün bile eşi ve ailesi yüzünden mutsuz olduğumu hatırlamıyorum, 6 aylık evliyim. Şuan anlıyorum ki kendi düşüncelerimin peşinden çoğu zaman zaten gidiyorum ama hep pişman olarak mutsuz olarak sonucu benim dediğim gibi olsada. Hatta bana ailede hep çok kararlı ve net derler. Sebebini söyleyeyim mi? Babam üniversite seçimimde seçeceğim bölümü istemedi yine mutsuz olacağımı düşündü ben seçtim. Keman öğrenmek istediğimi ilk söylediğimde annem sen ondan 1 haftaya sıkılırsın dedi gittim kendime kimseye söylemeden keman aldım ve başladım. Hatta pandemi dönemindeydik yüz yüze bir eğitime gidemiyordum hocam ilk başta online öğrenemezssin zor olur dedi sonrasında çabamı görüp yetenekli olduğumu düşündü ve ücretsiz bir şekilde ders vermek istedi. Öylece ben kemanı öğrendiğimde herkes yine dinlemeyi çok sever oldu tebrikte ettiler. Ya da herhangi bir alış veriş yapacağım zaman tek başıma seçer kimseye sormam gibi gibi durumlar yüzünden bir yerden sonra böyle anılmaya başladım. Ama çocukluğumda hiç öyle değildim bir kere ablam ne yaparsa onu yapar hep birilerinin adım atmasını beklerdim. Genelde görünmez bir kişiliktim hatta hala tortuları üzerimde vardır bu çok uzun sürdü çünkü. Ben başardıkça insanlar hatta ailem beni fark etmeye başladı. Örneğin ben mesleğimde çok tercih edilen bir kişi olduğumda babam mesleğimi kabul etmeye başladı. Yüksek lisans yaptım insanlar tebrik etmeye başladı ama şimdiyse üzerime başka bir kılıf taktı babam üniversite hocası ol gibi bir fikir ortaya attı. Buna karşı değilim yanlış anlamayın lakin yinede düşünme sürecinde olduğumu tam olarak neyi istediğimi düşündüğümü söylediğimde bana bunun en iyisi olacağını söylemesinden bile tepkisel olarak nedense rahatsız ve üzüntü duydum çünkü yine üzerimde “başarı” baskısı hissediyorum, ama destekli değil. Sadece “ol” deniyor manevi olarak desteğim bir tek annemdir. Babam maddi olarak güçlü bir adam ve her işimizi halletmiş her şeyimize koşmuştur manevi olarak onunda eksik olduğu noktaların kendi yetiştirilme tarzından olduğunu düşünüyorum. Kendimi müzik aleti çalarak ve resim sanatıyla ilgilenerek bir dönem çok farklı huzurlu bir ruh haline çevirdiğim dönem olmuştu. Keman özellikle bana ayrı bir sakinlik verir çünkü keman ve resimde kendi duygularımın nedense anlaşıldığını hissettiğim bir an buluyorum. Yani aslında kendime dönüyorum kendimi en çok sadece kendim anlıyor ve huzur buluyorum. Eskilerde çok sakin olan sabırlı ve saf olan o çocuk şimdilerse ise öfkeli tepkisel ve sinirlendiğinde lafı ağzında tutamayan bir kişiye dönüştü. Ve söyle bir ayrıntı eklemek istiyorum benim küçüklükten beri dudaklarımı soyma alışkanlığım mevcut bir gün kendimi ölçüp biçtiğimde en çok stresli düşüncelerle boğuşurken bunu yaptığımı fark ettim ve fark ettiğim bir şey daha varki evlendikten sonra bu alışkanlıklarımın çoğunda azalma bitme oldu. Fakat eşim çok iyi bir insan olmasına rağmen ve hiçbir olay yaşamamıza rağmen ona hem güven konusunda zaman zaman şüpheci olmam( küçükken saf olduğum ve her şeye inandığım için beni kandırıp sonra bunu tatlı bulup gülerlerdi) ve aynı zamanda çabuk öfkelenip öfkelendiğimde de fazlaca tepki vermem oluyor. Eşim sakinlikle karşılamasa inanın bu evde çok büyük kavgalar yaşardık aramızda büyük meseleler yokken bile. . Bunların haricinde ise eşime sürekli kendim hakkımda zaman zaman espiriyle karışık sorular sorar ve onay bağımlılığımı aslında devam ettiririm. Artık kimsenin düşüncesine bu kadar bağımlı olmak istemiyorum, kendime özgüvenim çok düşük eşim bile dün söyledi bir iş aldım ve bu iş konusunda strese girdiğimde senin bilgin birikimin var tek eksiğin kendine güvenin dedi. Ki öyle hiçbir zaman kendimden emin veya kendine güvenen biri olamadım ve artık onay bağımlılığı beni çok yordu yeterliliklerimi sürekli sorgulama ve sürekli en iyisini yapma. Biliyorum uzaktan bu şekilde bir teröpatik süreç ilerletilmez ama bilmiyorum böyle yazmak istedim. Bazen içimi günlüklere döker yazarken farkındalığımı arttırıp kendimle gurur duymayı öğrenirim bu seferde alanında uzman biri varken yazmak istedim.
Gizli Kullanıcıgecmiste yasadigimi asamiyorum bu da simdiki iliskimi etkiliyor napmam gerek
benden vazgecmek zorunda kalmisti aslinda yapamamisti sadece dilde boyleydi davranislar tam tersi simdi onunla beraberim her seye ragmen ama icimde hala gene ayni seyler yasanir korkusu var ya gene oyle birsey olursa gene ayni geceler boyu yasadigim uzuntu mide bulantisi uykusuz geceler tekrar yasanirsa korkusu var aslinda hersey farkli suan beraberiz ama o baskasina tercih edilme hissi asla gitmiyor o uzuntu ve caresizlik surekli aklima geliyor
Gizli KullanıcıKendimi çaresiz hissediyorum
Merhaba! Hocam kendimi çok caresız yanlız hıssedıyorum bazı kafama takılan seylerı asamıyorum kımseye ıcımı dökemıyorum kımseden güç alamıyorum hayatımda hersey gulluk gulıstanlık degıl tabıkıde motıvasyonum düştü kendımı toplayamıyorum napmalıyım hayatımı sorgulamaktan çok yoruldum kafamı bosaltamıyorum sorunlarla tek basıma mucadele edıyorum cok yoruldum yanlız oldugum ıcınmı hayat bu kadar üstüme geliyor bilmiyorumm bana bır çözüm söyleyin lütfen hayat enerjımı gerı kazanayım ufacık dusunceler benı yıkmasın artık neyım var benim
Gizli Kullanıcı
