Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
İşe girmekten korkuyorum
Merhaba, Ben engelli kadrosundan kamuya atanmak üzereyim. Fiziksel engelim var ve uzun süredir yoğun kaygı, özgüven eksikliği ve sosyal ortamlarda aşırı gerilim yaşıyorum. Örneğin insanlarla iletişim kurmakta zorlanıyorum göz teması kuramıyorum aşırı terliyorum. İnsanların yüzüne bakamıyorum mesela dışarıda ailemden birini görsem tanımayabilirim o derece. Kendime değer veremiyorum hep küçük görüyorum bazen kendime aptalsın gibi cümleler kurduğumu fark ediyorum ama herşeye rağmen bir yerden başlamalıyım diye düşünüp işe girmeye karar verdim fakat durum ciddileşince bir pişmanlık çöktü. İşe başlama süreci beni hem umutlandırıyor hem de çok korkutuyor. “Yapamazsam”, “rezil olursam”, “hastalanırsam”, “benden beklenen işleri beceremezsem” gibi düşünceler zihnimi sürekli meşgul ediyor. Mesela sağlıklı düşünen bir insan 10 şey düşünüyorsa ben 100 şey düşünüyorum sürekli senaryolar kuruyorum. Bazı sebeplerden dolayı çocukluğumu yaşayamadım ailem iyi niyetli olsada özgüvensiz olmamda payları büyük diye düşünüyorum çünkü sürekli başıma birşey gelmesinden korkarak büyütüldüm. Kaygılandığımda aşırı terleme, bedensel kasılma, kaçma isteği ve yoğun utanma duygusu yaşıyorum. Aynı zamanda geçmişte yaşadığım bazı sosyal/duygusal deneyimlerin tekrar ortaya çıkmasından ve iş hayatımı etkilemesinden de korkuyorum. bu kaygılarla işe başlama sürecini nasıl daha sağlıklı yönetebilirim konusunda görüşlerinizi almak istiyorum. Teşekkür ederim.
Gizli Kullanıcı
Geçmişte yaptığım hata canımı sıkıyor ne yapacağım?
Yaklaşık bir yıl önce, sadece eğlenceli olacağını düşünerek okuluma sahte bomba ihbarı yaptım. Polisler geldi ve onlarla konuşurken çok korktum. O an aklıma her geldiğinde, sanki yeniden yaşıyormuşum gibi korku hissediyorum; kalbim sıkışıyor, çok stresleniyorum ve moralim bozuluyor. Artık bundan kurtulmak istiyorum, diğer insanlar gibi normal hayatıma dönmek istiyorum. Eskiden çok iyi olduğum çizim yapmayı bile, bu olay aklıma geldiğinde başaramıyorum. İçim adeta kararıyor. Nasıl eskisi gibi olabilirim, bu olayın yarattığı kaygıdan nasıl kurtulabilirim?
Gizli Kullanıcıpasif agresif davraniyorum
partnerim tavirlarimdan biktigini soyluyor ama gercekten elimde degil yapimda bu var sinirli olmasamda o anki tavirlarimdan sinirli oldugumu dusunup daha da sinirleniyor bugun bana bagirdi ve ilk defa biri bana boyle bagirdi kendimi cok kotu hissettim yoktan yere kavga eder gibi sesini yukseltti ama benim asla oyle bir niyetim olmadigi icin tabikide alttan aldim ve yatisti asla ona bagiramam kiyamam yani
Gizli KullanıcıErkek Arkadaşım Antidepresana Başladı
Merhaba,Erkek arkadaşım anksiyete sebebiyle 2 hafta önce antidepresana başladı. Son üç gündür sevgilimi hiç görmediğim kadar kötü ve mutsuz görüyorum. Sabah işe gitmek için evden çıkıyorum ben akşam gelene kadar odadan dahi dışarı çıkmadığını tüm gün yatakta olduğunu söylüyor. Ben eve gelince biraz daha toparlıyor ama ben olmadığım zaman çok kötü. Kendini dışarı atamıyor, derslerine bile gidemiyor. Ne yapacağımı bilmiyorum, ilaca başlamamışken bile bu kadar kötü görmemiştim. Ne yapacağımı, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum.
Gizli KullanıcıNasıl veda edebilirim canımı acıtmadan
nasıl canım acımadan veda edebilirim gelecek görmediğim bi ilişkiye çok sevdiğim halde sorumluluk almıyor çaba sarf etmiyor saygsızlık görüyorum bazen ve hatta benim yapmamın yasak olduğu şeyleri o yapıyor ama bunu sorun etmiyor söylediğimde ise uzatmamam için konuyu elinden geleni yapıyor ne yapmam gerektiğini bilmiyorum baba sevgisi görmeden büyümek bir erkeğin seni nasıl sevmesi gerektiğini bazen bilememektir aslında bu yüzden bende bazen yanılıyorum işin içinden çıkamıyorum ama bu durumdan da o kadar çok yoruldum ki veda etmem gerektiğini biliyorum ama bağlılıklarım buna izin vermiyor iki senede yaşanan duygular hisler gözyaşları gülüşler buna izin vermiyor
Gizli KullanıcıKorkumu nasıl yenerim
Merhabalar ben son bir kaç ayda stres ve korku içindeyim aklım sanki şu olucak bu olucak düşüncesi ve sanki olmuş gibi görüntü gösteriyor mesela bir şey yokken bir anda başka bir şeye stres yapıyor ve bu stres yaptığım şey bazen rüyamda görüyorum ve kalktığımda yoksa olucak mı kaderim mi bu mu diye düşünceler geliyor gün içinde gerçekten bu düşüncelerden yoruluyorum bazen ani bazen en küçük şeye bile sinirleniyorum bazen de ağlamak isteği oluyor aileme anlatmıyorum çünkü onlara saçma gelir diye düşünüyorum düşüncelerimi takmamaya çalışıyorum ama pek olmuyor ve bu düşüncelerden yoruldum başımın ağırdığı zaman bile oldu ne yapmam gerek bilmiyorum bunu anlatırken az da olsa iyi hissettim
ceren_7Kendimi ağlamadan nasıl ifade edebilirim
Ben kendimi ifade ederken sürekli ağlamaya başlıyorum bu da beni çok rahatsız ediyor iş hayatimda olan sorunları konuşurken birden ağlayarak anlatmaya başlıyorum kendimi tutamıyorum buda çok zoruma gidiyor psikiyatriye gittim ama ilaçlar uyku yaptı bu arada bu bende depremden sonra oldu 6 Şubat depremi yaşadıktan sonra çok fazla arttı bunun için ne yapmam gerek hocam iyice kafayı yiyeceğim daha konuşmaya başlamadan ağlamaya başlıyorum kendime hakim olamıyorum iş hayatında zorlanıyorum yardımcı olur musunuz hocam teşekkür ederim
Gizli KullanıcıBir sorum var cevabını bilsem de bunu bildiğimden vazgeçip buna sizden bir cevap okumak istiyorum
Evet bir sevgilim var. Vardı demek daha doğru. 2 hafta önce ayrıldık. Ama sebebi; işi çok zor bir iş maddi dayanağı yok, sigortalı bile değil ve borcu çok fazla gece yarısına kadar çalışıyor ve geleceği olmayan bir meslek. Bu yüzden artık isyan etmekten yoruldum demekten ve artık 31 yaşındayım ama bir işim yok diye umutsuzluğa kapılmaktan kendini alamadı. Haklı bence de. Ama ilişkimizin başında da bu işi yapıyordu ve evet yine borcu vardı. Beni aşırı seviyor aşırı ilgi gösteriyordu fakat bu son ay da artık bunun faturasını bana çıkardı. Ve sürekli kavga ettiğimi isteklerimi karşılayamayacağını kendinin çok kötü olduğunu vs bir ton şey söyledi. O sırada ben sadece işinden kaynaklı bir şikayetim yoktu onu hor görmüyordum küçümsemiyordum derdini anlamak istemiştim ama benimle vakit geçirmesi gelip görmesi araması gibi isteklerim vardı. Çok fazla konuşuyoruz zaten, gelemem, of yeterler, ama bir yandan da seni çok seviyorum kötüyüm biliyorum senin yerinde olsam bende beni sevmezdim. Hep bir karmaşanın içerisinde kaldım. Sevgisinin çok ağır olduğunu hatta düzenli bir işi olsaydı şimdiye evlenirdik diyor, bir yandan da ne kadar şikayetçisin hep kavga ediyorsun hatta benim bile sesimi yükselten sensin gibi şeylere maruz kaldım. Ve kendimi depresyonda gibi hissettim. Yalnızlık ruhumu sarmış ve hata yapıyorum sevilmiyorum gibi düşündüm ama toparladım. Ben fazla bir şey isteseydim eğer zaten onunla bu ilişkide olmazdım manevi sözleri yok bile çıkarcı olsaydım bu mesleği yaparken bile maddi bir getirisi yok diye onu görmezden gelirdim. Ama yapmadım. Onunla defalarca barıştım. Sevgisine kanmış gibi hissediyorum. Belki en aktif şu yorumu yapacaksınız manipülatif davrandı. Bazen o kadar içten sevdiğini hissederken bu kadar acı sözlere nasıl başvurabilir ? Ya da 14 gün boyunca gelmemek konuşmamak onun için bir seçim olabilir? İnsan görmeden ve gelmek istemeyen birine nasıl tekrar güvenir ve sonra sen benim sevdiğim kadınsın hep böyle kalacak bir daha seninle yaşadığım şeyi hayatım boyunca yaşamayacağım der. Bu çok küstahça. Ben mantıklı birisiydim bu kadarı saygısızlık çizmesini giymek ve topuğu kırık taşlı bir yolda yürümek gibi. Ama kendimi ayrılığın cilvesinde güçlü değil daha yalnız hissettirdi. Bunları yapan erkekle tekrar bir ilişki düşünülebilir mi? Ve hırçın kavgalarınız ağlamalarınız seni anlıyorum konuşmalarımız olduğu halde medeni olgun sinirli duygusal kindar hangi duygu varsa ben konuşmayı tercih ettiğim halde. Lütfen önce insan kendisine özen göstermeli saygı duymalı gibi sözler demeyin. Biliyorum o bir haftayı geçince özüme döndüm çünkü ama acıtan bir şey var beni. İlaç alsamda şıp diye kesse diye düşündüğüm ve çok yalnızlığım. İşte bana bunun için, benim için sihirli kelimelerinize ihtiyacım var. Teşekkür ederim şimdiden çok saygılar
Gizli KullanıcıYaşça büyük kişiler ile konuşurken ağlamak.
Yıllardır nedenini bilmediğim şekilde,ebeveyn ve okuldaki hocalarımla dahi konuşurken aniden gözüm dolar,ve ağlamaya başlarım. O an biraz konuşmayı durdurup göz yaşlarımı engellemeye çalışsamda,bir kez ağlamak isteğim geldiği an içli şekilde ağlamadan rahatlayamıyorum. Hani ailemle aram iyi,ne baskıcılar ne de sertler ama nedense ben sürekli ağlıyorum. Yıllar önce bu durumu fark edince ailemle yüz yüze konuşmak yerine mesaj atardım hatta. Problemlerimi öyle anlatmaya çalışırdım. Annem geçici olduğunu söylüyor bu durumun ama ben kendimi bildim bileli bu problemle yaşıyorum. Gelecekte katılacağım bir mülakat olacak ve orda da ağlamamam gerek. Ki mülakatına gideceğim yeri çok istediğim için adını düşününce dahi ağlarım,orda iken kesin ağlarım. Bu yüzden sorunumu önümüzdeki birkaç ay içinde en aza indirmem gerekiyor. Rica ederim yardım edin.
Gizli KullanıcıMutsuz bir evliliğim var ama boşanmakta istemiyorum
Merhaba. 3 senelik evliyim tanıştığımızda eşim çok kötü durumdaydı ne işi ne bir evi nede sağlıklı psikolojisi vardı. Evlenmiş boşanmıştı ve daha 1. 5 yaşında hasta bir çocuğu vardı. Bilmiyorum evlenme sebebim onu gerçekten sevmek miydi yoksa acıdım çocuğuna mı kıyamadım hiçbir zaman emin olamadım. Ailem karşı çıkmasına rağmen kaçarak evlendim. Hasta çocuğumuzu 2. 5 sene önce kaybettik. Şu an 2 küçük çocuğumuz var. Kendine ait döner dükkanı var. Bana yapabileceği tüm haksızlıkları kötülükleri yaptı. Her tanıştığı kadınla kızla flört eder numaralarını alır bazen çay kahve içmeye davet ederdi. Her seferinde bağırıp çağırıp kavga ederdik en sonunda yine ben en ufak bir çabasına affederdim. Sonra bu huyunu bıraktı iddia oynamaya başladı. Batma derecesine kadar devam etti. Bunuda bıraktım ettim dedi bu kez alkole başladı. Kendini kaybedecek kadar içmese de beni çok rahatsız ediyordu. Ayrılmaya karar verdim baba evine döndüm geldi bıraktım falan dedi beni ikna etti yine barıştık. Ben döndükten sonra aldattığını düşüneceğim şeyler yaşadık, kanıtlayamadığımdan konuyu kapatmak zorunda kaldım. Bu kez hem iddia hemde birkaç gündür alkol içmeye başladı. yoruldum. Ama ayrılmaya cesaret edemiyorum. Bilmiyorum bağımlılık gibi hissediyorum ya da yalnız kalmaktan mı korkuyorum acaba. Birazda çocuklarımın annesiz ya da babasız büyümesi kalbimi çok yaralıyor. Sonra diyorum acaba çokmu seviyorum bırakmak istemiyorum bilmiyorum.
Gizli Kullanıcı
