Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
İnsanlara karşı güvenim azaldı
Merhaba önceden hayatın içinde sadece kaygıları olan strese girince midesi bulanan bu yüzden işe ara vermiş biriydim ama son 2 senedir insanlardan gördüğüm ve benimde bilinçsizce kötü davranışlarına izin verdiğim arkadaşım ve sevgilim oldu. 2 sene önce bana türlü haksızlıklar yapıp yalanlar söyleyen sonrada kendisini savunup ilişkiyi bitiren (aslında bitiren ben olmalıydım o yüzden izin vermiş oldum) ama sevgisini gözüme şarkılarla sokmaya çalışıp ben dönmeyince vazgeçen arayıp yüzleşince hiçbir şey olmamış gibi davranan bir döngüye hapsoldum. Kendimi bir süre insanlardan izole ettim. Arkadaşım dediğim insan güya kendini savundu ama aylarca ona yazdım sonunda içini kustu. Yanımda olduğu günlerin lafını yaptı. Hep derdini anlatıyorsun diyerek. O kadar yoruldum ki insanlarla arama hep sınır koyar oldum. Şu an bu yalnızlık bana iyi de geliyor. Ama bundan sonraki hayatıma alacağım insanlar için korku doluyum. Tanışır sohbet ederim biliyorum ki o eski ben içimde bir yerlerde duruyor ama yine yalnızlığı sessizliği seçerim buna çok eminim. Kim iyi kim kötü kim verdiğim emeğe değiyor kim arkamdan konuşuyor anlamak çok zor. 30 dan sonra hayat düzeni kurmak en zoru. İş bulmak için bir süre kendime gelmeyi bekledim. Çünkü gerçekten bir insanla daha hayal kırıklığı yaşayıp verdiğim emeklere yazık olmasına tahammülüm yoktu. Şu an huzurluyum ama biliyorum hayat bağ kurmadan da olmuyor.
Gizli Kullanıcı
Sürekli iş değiştiriyorum
Merhaba 25 yaşındayım ve liseden mezun olduğumdan beridir sürekli iş değiştiriyorum en fazla çalıştığım bir 4 aydır bir iş yerinde ,20 gün,10 gün yada 3 ay çalışıp işi bırakıyorum devamlı bir yerde çalışamıyorum girdiğim iş yerlerinde sürekli insanlarla tartışıp işi bırakıyorum yada iş çok ağır olunca bırakıyorum ailevi sıkıntılarim çok olmaya başladı ve benide bu durum psikolojik olarak çok yoruyor çalışma isteğim yok annem çok baskı yapıyor bende kendimden çok utanıyorum daraliyorum daha da kötü oluyorum girdiğim hiçbir iş yerinde adam akıllı duramıyorum akıl sağlığımı kaybettim etrafta konuşup sıkıntımı anlatabileceğim kimsem yok annem çok aşağıliyor sürekli kendime bir bahane bulup işi bırakıyorum bir iş yerine girince direk ne zaman çıkarım işten çıkma planları yapıyorum psikolojik ciddi problemlerin olduğunu düşünüyorum yardımcı olabilir misiniz
enesynrPorno ve mastürbasyon bağımlılığı
başlıkta bahsettiğim şekilde bir bağımlıyım ve bu 5-6 yıllık bir süreç. Evliliğimi de çok kötü yönde etkiliyor… bu bağımlılıktan kurtulmak için sadece “bu tür içeriklere erişiminizi kısıtlayın” önerisinden fazlasına ihtiyacım var… ve alanında uzman biriyle bunu çözmek istiyorum çünkü genelde herkes bir çok alan için uzmanlık girmiş fakat bana tecrübeli ve gerçekten bunu iyileştirebileceğine inanan bir doktor lazım çünkü “a! dakikamız doldu sonraki seansta görüşürüz” diyip her seansta konuşmak için kiraladığım bir insandan farklı olmadı eski tecrübelerim. Diğer tarafta evliliğimin bitmesi gibi tehlikeler var ve bunun olmasını hiç istemiyorum yaşım 34 fiziksel görüntümden yana ya da mental olarak bir bozukluğum yok yani kendinden nefret etme vb gibi.
Gizli KullanıcıÇok mutsuzum nasıl mutlu olabilirim bilmiyorum geçmişi unutma istiyorum
Kendimi çok yalnız hissediyorum. Sevdiğim çocuğu aklımdan çıkarmak istiyorum. Ayrıldık ama hâlâ aklımdan çıkmıyor. Onu sevdiğim için çok pişmanım. Kendime gelemiyorum ama yine de onu unutmak istiyorum. Boşuna 1 yıl 4 ayım gitmiş… Değmezmiş. Ben ona inanmıştım, kendimi ona kurban etmiştim. Çok yazık… Değmezmiş. Meğer o beni sevmemiş. Çok mu çirkinim? Neden sevmedi beni 🥲😔 Neden istemedi, bilmiyorum.
Gizli KullanıcıKızım her gün okuldan gelince bir bahane bulup ağlama krizlerine giriyor
Merhabalar kızım 2. Sınıfa gidiyor, her gün okuldan gelince ya hemen ya da ödevlerin başına oturacağı zaman bir bahane bulup ağlama krizlerine giriyor. Misal yanlış yaptım, yanlış çizdim deyip sinirlenip ağlamaya başlıyor tekrar dene dediğimde olmuyor yapamıyorum diye kızıyor, yapabildiğin kadar yap öyleyse çok iyi yapmak zorunda değilsin diyorum pek işe yaramıyor o yine ağlamaya devam ediyor. Ödevleri yapma konusunda da isteksiz onun için bahane uydurduğunu düşünüyorum. Ödevin başında saatlerce zaman geçiriyor 10 dk da bitireceği bir şeyinin bir saat oyalanıyor. Bazen de daha içeri girer girmez ben şunu istiyorum deyip bağıra çağıra ağlayabiliyor ne söylesek dinlemiyor hayır dendiğinde daha çok uzatıyor ama hayırsa hayırdır anlatamıyorum bunu konuşmak o an hiç işe yaramıyor sakinleşince konuşuyorum bir daha böyle davranma ne istiyorsan sakince anlat ama her istediğin yapılmaz bunu da kabullen diyorum tamam diyor ama ertesi gün ya da birkaç gün sonra yine aynı sıkıntıları yaşıyoruz. Ne yapacağımı şaşırdım nasıl davranacağımne söyleyeceğim bilmiyorum artık çok üzülüyorum.
Gizli KullanıcıDaha sakin ve anlayışlı bir anne nasıl olabilirim?
Merhaba. 29 yaşındayım ve 2. 5 yaşın da bir oğlum var. Bebeğim çok enerjik, çok akıllı bir çocuk. Onun şu yaşında ki aşırı normal davranışları örneğin ısrarcılık, ağlama, yemek yememe veya aşırı seçicilik gibi, gibi bir çok davranışı beni kısa süre içerisin de sinirlendiriyor ve sesimi yükselterek konuşma veya bazı zamanlar da bağırma gibi tepkiler vermeme sebep oluyor. Fakat ben bebeğimin normal, sorunu olanın kendim olduğunun aşırı farkın da bir anne olarak bundan çok üzgünüm. Her defasın da pişman oluyorum ve kendime onun bir çocuk, benim ise yetişkin olduğumu hatırlatmama, bunu tekrarlamayacağımı kendi kendime söylememe rağmen maalesef başaramıyorum. Ve gerçekten çok çok üzülüyorum en çokta bebeğim için. Onun kalbini kırmak hiç istemiyorum. Kendimi düzeltmem için neler yapabilirim daha sakin daha anlayışlı nasıl olabilirim? 🙏🏻
Gizli KullanıcıOna karşı hissettiğim şey sevgi miydi takıntı mı?
merhaba betül hocam. .. Hiç görmediğim bir kişiyle yaklaşık iki yıl boyunca sanal ortamda yazıştım ve konuşmalarımız oldu; bu süreçte ona karşı aşırı duygusal bağ ve yoğun ilgi hissettim. Bu kişiyle herhangi bir fiziksel ilişkim yoktu, sadece mesajlaşıyorduk ve yazışmalar üzerinden bağlandım, ama buna rağmen sürekli son görülmesine bakmak, kiminle iletişim kurduğunu sorgulamak gibi davranışlarım oldu. O dönemde ona karşı öfke, kıskançlık ve hayal kırıklığı hissettim, hatta bir noktada ona mesaj atıp kavgalar çıkarttım kötü sözler söyledim. en sonda da bu iletişim bitti zaten. Bu hisler ve davranışlar normal duygusal tepkiler mi, yoksa takıntı veya saplantı gibi daha derin bir durum mu işaret ediyor? Yoğun duygularım ve hayallerim nedeniyle sanki ona gerçekten bağlanmışım gibi hissettim; bu hisler gerçek aşk mı yoksa beynin hayali bağlanma ve idealizasyon mekanizmasının bir sonucu mu? Bu durumu çok yoğun yaşadım; sürekli kaygı, endişe ve merak içindeydim; beynim neden bu kadar yoğun tepki verdi ve bu normal bir insan tepkisi midir? Yaşadığım döngüde takıntılı düşünceler ve saplantılı davranışlar vardı; bu durum obsesif-kompulsif davranışlarla benzerlik gösteriyor mu yoksa farklı bir süreç mi? Eğer bu bağ gerçek bir sevgi olsaydı, yaşadıklarımda ne gibi farklar olurdu ve gerçek sevgiyi hayali veya idealize edilmiş bağdan nasıl ayırt edebilirim?
selenntttYalnız bırakılmaktan yoruldum artık
Merhaba ben kaygılarım ve yaşadıklarım yüzümden bir süre kendi halime çekildim KPSS vs olmadı evin içinde benimle sürekli yarışan ama asla kendisini takmadığım bir kız kardeşim var sürekli her konu geçinde annemin aynı söylediklerini bana söylüyor evde otur anca kendine bak vs. Kendisi erkek arkadaşı üzerinden iş kurdu burnu havalara çıktı çünkü ailem prenses gibi davranıyor kendisine. Bense kendi çabalarımla hayatımı düzenlemeye çalışıyorum bu süreçte kötü bir ilişki yaşadım o kişiyi tanıştırdığımda bile böyle üsten tavırları var geçimsiz resmen. Bu süreçte olmam en çok ona yarıyor çünkü kendisini böyle aile içinde iyi hissediyor ben çalışamıyorum diye evde bütün her şeyi bana bıraktı kendisi de evde hep ama sanki benim görevimmiş gibi davranıyor. Üssten bakmalar evlenip kendini kurtaracağını vs düşünüyor. Erkek arkadaşı da onun aynı kafada ailesinden kaçıp buraya yerleşti onların baskılarından dolayı. Kardeşim Günlerce benimle sebep yokken konuşmuyor. Ben onu kıskanmıyorum aksine konuşmadığı dönem bile yaptıkları şeylere beğeni atıyorum. Kendini çok önemli sansın sansın ki hayat ona bir dersi versin. Cebine üç kuruş girince değişen kendini bir şey sanan insanlardan tiksiniyorum. Dilerim bu devran tersine dönecek bir gün bunu iyi biliyorum. Ben evdeyim çoğu zaman bir yere çıkmıyorum arkadaşlarıyla buluşup eve döndüğünde sanki otelde kalıyormuş gibi davranır. Sizce ben ne yapmalıyım
Gizli KullanıcıSevgilim ve aile arası denge nasıl sağlanır?
Merhabalar bir senelik bir ilişkim var. Yer yer kavgalarımız olsada mutlu bir birliktelik ve bu sene evlenmeyi planlıyoruz . Sevgilimin 150 bin borcu vardı bana bunu söyledi ve çözüm ararken ablama durumu anlattım ablamda ona bir miktar para verebileceğini söyledi bende ilettim. Sevgilimle konuşurken babasına ayrı bir borcu daha olduğunu öğrendim ödemeyeceğini sandığı bi tutarmış tabi bu banada ablama da kötü hissettirdi ve vermek istemediğini söyledi parayı. Bende haklı buldum çünkü vereceği miktar onu bir ay idare edecekti kendine ait şeyleri satıp bişiler yapmaya başlaması gerekiyordu diye düşünüyorduk. Şimdi sevgilim borcunu halletti bende yardım ettim fakat ablama kırgın çok konuşmuyor. Karakter olarakta çok konuşkan biri değil fakat iyice sessizleşti ablamda hissediyor tabi bu durumu. Bende sevgilime bizim bir ömrü paylaşacağımızı daha bir sürü sorun yaşanacağını bunu benim için tolere etmesini ve eskisi gibi davranmasını rica ettim çünkü ileride o da ailesi için benden bu tarz isteklerde bulunabilir bunu anlattım. İstemeyerekte olsa dikkar ederim dedi ama eskiye döneceğime emin değilim dedi biraz daha konuştuğumuzda da isteklerine odaklanıyorsun bunu senin için yapmam güzel ama mutsuz olacağım bir şey istiyorsun karakterime uygun değil dedi bende seni mutsuz etmek istemem içinden geldiği gibi davran demeliyim sende benim için özen göstermelisin dedim. Arada kalmış hissediyorum nasıl çözerim
Gizli KullanıcıEvliliğimde eskisi gibi olmak için ne yapmam gerek?
Merhaba, 3 yıllık evliyim 1 yaşında çocuğum var ve ilişkinin başlarında bana prenses gibi davranan, konu benim mutluluğumsa sorgulamadan her şeyi yapmaya hazır olan bir adam vardı. Zaman geçtikçe ne olduysa nerede hata yaptıysak ben şu an kendim için bir şey isterken, bunu ona söylemeden önce vereceği tüm cevapları kafamda tartıp kırk takla atar hale geldim. Baskınlığımı ve kıymetimi nerede kaybettim bilmiyorum. Örneğin yılbaşını ailemin yanında eşimle de beraber geçirelim istiyorum öncesinde bebeğimi ve beni 1 hafta kadar orada bıraksın istiyorum şehir dışındalar. Ama o bunu istemeyeceği için günlerdir bu isteğimi ona nasıl söyleyeceğimi düşünüyorum. “Zaten geçen yıl senin ailenle geçirdik” diyeyim, sonrasında aylarca ailemin iş yoğunluğu yüzünden onlarla bir araya gelemeyeceğimi ve onların da torunlarını özlediğini söyleyelim, kavga çıkarsa şunları öne süreyim gibi gibi. Ben nasıl bir dediği iki edilmeyen çok sevilen bir kadınken bu kadar doğal bir şeyi bile istemeye çekinir oldum neyi yanlış yaptım bilmiyorum. Belki evlenmeden önce daha iyi tanımalıydım onu, ufacık bir şey söylemeden önce kırk kere düşünmem neden gerekiyor neden rahat olamayayım ve o neden böyle alıngan ve zor birine dönüştü anlamıyorum. bana böyle hissettirdiğini ona anlattım. Cevap olarak sürekli o an hayatımızda olan geçici bir problemi öne sürüp gergin olduğunu söylüyor. Nasıl davranmam gerektiği konusunda yardımcı olur musunuz?
minette
