Çocuğum üniversite sınavına hazırlanmadan girdi

Merhabalar,

Çocuğunuzun şu anda dijital oyunlara karşı yoğun bir ilgi geliştirmesi, günümüzde oldukça sık karşılaşılan bir durumdur. Bu durum bazen bir “oyun bağımlılığı” tablosuna da evrilebiliyor. Ancak öncelikle bu davranışı tamamen yasaklamak ya da sert müdahalelerde bulunmak yerine, çocuğunuzu anlamaya ve süreci birlikte yönetmeye çalışmak daha sağlıklı sonuçlar doğurabilir.

Çocuklar için sınır koyma kavramı çoğu zaman “yasak” olarak algılanabilir. Oysa sağlıklı sınır koymak; çocuğunuzu cezalandırmak ya da tamamen kısıtlamak değil, onun ihtiyaçlarını gözeterek ona rehberlik etmektir. Burada önemli olan şey, çocuğunuzu anlamaya çalışmanız ve bu anlayışı onun da hissedebilmesidir.

Örneğin, çocuğunuzla kuracağınız bir cümle şu şekilde olabilir:

“Evet, oyun oynamaktan keyif aldığını görüyorum ve bu senin için önemli bir ihtiyaç. Ancak sorumlulukların arasında ders çalışmak da yer almalı.İstersen bu süreci konuşabiliriz.”

Bu tarz cümleler hem empati kurduğunuzu gösterir hem de sorumluluk bilincini geliştirmesine destek olur. Aynı zamanda onunla oyun dışında da sohbet etmek; örneğin gelecekle ilgili hayallerini, ilgi alanlarını konuşmak, onun duygusal ihtiyaçlarını anlamanızı sağlar. Bazen çocuklar direnç gösterebilir ya da hiçbir şey yapmak istemeyebilir. Bu durumda, çocuğun yalnızca davranışına değil, davranışın altında yatan duygulara da odaklanmak gerekir. Belki de çocuğunuzun oyunlara yönelmesinin altında stres, başarısızlık korkusu ya da sosyal zorlanmalar gibi duygusal nedenler yatıyor olabilir.

Ebeveyn olarak sizin de bu süreçte kaygılanmanız çok doğaldır. Ancak çocuğunuza anlayışla yaklaşmanız ve ona bir alan tanımanız, onun kendi iç motivasyonunu fark etmesini kolaylaştırır. Bazen çocuklar, onları anladığımızda ve yargılamadan dinlediğimizde, daha istekli şekilde sorumluluk almaya başlarlar.Çocuğunuzu serbest bıraktığınızda “iyi bir anne olmayacağım” düşüncesi zaman zaman sizi zorlayabilir. Ancak çocuğunuza alan tanımak, onunla ilgilenmeyi bırakmak anlamına gelmez. İlgi göstermek ile müdahale etmek arasındaki çizgiyi fark edebilmek, sağlıklı bir ebeveynlik sürecinin temelidir.

Bazen çocuğunuzun hayatına çok fazla müdahil olduğunuzda da, tamamen geri çekildiğinizde de suçluluk hissedebilirsiniz. Ancak bu iki uç nokta arasında bir denge kurmak mümkündür. Çocuğunuza kendi sınırlarını deneyimleyebileceği alanlar tanımak, onun bireyselleşmesini destekler. Bu süreçte zaman zaman kaygılanmanız ya da kararsızlık yaşamanız çok doğal.

Zaten şu anda bu soruların yanıtını arıyor, araştırıyor, gelişmek istiyorsunuz. Bu çabanız başlı başına çok kıymetli. Çocuğunuza bildiğiniz yöntemleri dayatmak yerine, gelişmeye ve öğrenmeye açık olmanız, sizin ne kadar farkındalıkla ebeveynlik yaptığınızı gösteriyor.

Kendinize “iyi anne miyim, kötü anne miyim?” gibi keskin sıfatlar yüklemek yerine “yeterince iyi bir anne miyim?” sorusunu sormanız daha sağlıklı olacaktır. Çünkü mükemmel ebeveynlik yoktur; yeterince iyi ebeveynlik vardır. Ve siz şu an bu soruları sorarak zaten yeterince iyi bir ebeveyn olma yolunda ilerliyorsunuz.

Umarım bu cevabım size yardımcı olmuştur. Aklınıza takılan başka sorular olursa bizimle her zaman iletişime geçebilirsiniz.

Sağlıcakla kalınız.

Klinik Psikolog İrem Aşıkkutlu