Eğitim

Başaramama korkusu

gulsuyilmaz2 Eylül 2024 18:12

Okula gidiyorum sanki kazanamayacağım üniversiteyi gibi geliyor motivasyonum düşük ders çalışmak içimden gelmiyor aşçılık istiyorum meslek olarak ailemin gözünde çok küçük görünüyor istediğim meslek böyle yapmaları da beni manipüle ediyor ve duygularımı altüst ediyor sürekli uyuyorum ve yemek yiyorum stres üzüntülü olduğum zamanlarda motivasyonum çok düştü sanki yapamayacağım gibi hissediyorum ve bu da beni daha duygusal hale getiriyor ve ağlıyorum

Bu soru 3 Eylül 2024 14:44 tarihinde Uzman Psikolog Berfin Kübra Sönmez tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Selamlar ,yaşadığınız kaygıyı anlıyorum. Hayatımızın bazı dönemlerinde ki seçimler, kararlar, ayrılmalar, birleşmeler bizim için kaygı yaratabilir. Özellikle insanın belirsizliklerle baş başa kalması, gelecekte ne olacağını bilmemek, seçimlerinin hayatını nasıl etkileyeceğini kestirememek oldukça kaygılandırıcı bir durumdur. Bu yaşadığınız kaygı durumlarının çoğu insanda bulunduğunu yalnız olmadığınızı bilin ve kendinizi yargılamayın.

Sanki üniversiteyi kazanamayacağım düşüncesi zihnimizin bir bilişsel çarpıtmasıdır. Bu çarpıtma falcılık olarak yorumlanabilir. Zaten kazanamayacağım düşüncesi zihinde yerleştiğinde , ders çalışma için gerekli motivasyon sağlanamaz. Ve böylece kısır bir döngüye girersiniz. Bu yüzden motivasyon eksikliğinizi anlayabiliyorum. Ancak istenilen hedefe ulaşmak için adım atmak önemli. Sizin motivasyonunuzu düşüren durumlarla ve insanlarla sağlıklı sınırlar koyarak hedefinizin ilk adımını atabilirsiniz.

Kendi duygu , düşünce ve isteklerinizi araştırıp kendinizden emin olduğunuzda insanlar çokta sorgulama içine girmek istemezler. Tabi ki aile üyeleri iyiliğiniz için yorumlarda bulunabilir, eleştirebilir, fikir verebilirler. Ancak bu durumların sizi olumsuz etkileyecek şekilde olduğunu düşünüyorsanız.

İlk adım olarak yapmanız gereken ,çevrenizle , ailenizle dürüst ve açık şekilde iletişim kurmak olacaktır. Aile üyelerinizi karşınıza alıp şu an bu bölümü istediğinizi, belki bu isteğinizin devam edeceğini belki ilerleyen zamanlarda fikir değiştirebileceğinizi kendinizi anlama , tanıma ve sınava hazırlanma döneminde desteklemelerini isteyebilirsiniz. Yapılan olumsuz yorumların sizin duygu-durumunuzu , davranışlarınızı ve düşüncelerinizi negatif yönde etkilediğini anlatabilirsiniz.

Karşı tarafı da aynı şekilde yargılayıcı olmadan ve empatik bir şekilde dinlemek faydalı olacaktır.

Bu konuda çevrenizle yaptığınız konuşmadan sonra ise yapmanız gereken bir adım daha atmak.

Kısır-döngü içerisine girdiğiniz için başlarda motivasyonu sağlamakta zorlanabilirsiniz. Ancak hiç bir döngüyü yıkmak imkansız değildir. Daha önceki durumlarla nasıl başa-çıktığınızı, geçtiğiniz sınavları, başardığınız durumları hatırlayın. Ve küçük küçük adımlarla çalışmaya başlayın. İlk başta zorlanacak olsanız bile bu durumda kalmak ve devam ettirmek bir süre sonra zorlanmayı azalatacak ve keyifli hale bile gelebilecektir. Bu çalışma sürecinde kendi kişisel ihtiyaçlarınızı, isteklerinizi, hobilerinize ayırdığınız zamanları da ihmal etmemek mantıklı olacaktır. Bu yüzden gününüzü, haftanızı hatta ayınızı bile planlı ilerletmek motivasyon açısından destekleyecektir. Kendinize gerçekçi ulaşılabilir hedefler koyun ve bu hedefleri tamamladığınızda kendinize küçük ödüller verin. Bu da bir sonraki basamak için sizi motive edecektir.

Kendi fiziksel ve psikolojik sağlamlığınızı korumak adına düzenli uyumalı ve beslenmelisiniz. Yaşam doyumunuzu arttıracak aktivitelerde bulunabilirsiniz. Egzersiz yapmak, yürüyüşe çıkmak , film izlemek, cilt bakımı yapmak, arkadaşlarla vakit geçirmek bunlara örnek gösterilebilir.

Kendi gücünüzün farkına varmaya çalışın ve daha önceki başarılarınızı düşünün. Umarım cevabım faydalı olmuştur.

Sevgiyle kalın.

Uzm.Psk. Berfin Sönmez


alinti

Çok teşekkür ederim

Cevaplanmış benzer sorular

Eğitim

Kendi kendimi sabote mi ediyorum?

Üniversite hayatını oldukça uzatmış bir öğrenciyim gerçi lise, üniversiteye hazırlık yıllarında da çalışkan olduğumu hatırlamıyorum hatta sanırım tüm hayatım çalışmak,başarılı olmak isteyip bunu yapamamakla geçti. Yapamamak diyorum çünkü bu keyifle süren bir süreç olmuyor yani aslında ben hep çalışkan başarılı olmak istiyorum ama nedenini çözemediğim bir şekilde olmuyor. Makine mühendisliği okuyorum ve bölümüm de gerçekten zor evet ama hiçbir zaman hiçbir ders için sadece bir gün bile içime sindi gerçekten çalıştım diyemiyorum bu yüzden de bölüme laf etmekten önce kendime bakıp ve neden başarısız olduğumun baş kahramanını görüyorum. Aslında ne kadar saçma değil mi? Çalışmak istiyorum ama masaya oturamıyorum bazen oturuyorum ama derse bakabildiğim süre 15 dakika sonra hoop başka şeylerle uğraşyorum. Oldum olası ders çalışmaz tembel olarak nitelendirdim kendimi ama geçmiş zamanda bu durumun beni çok üzdüğünü yıprattığını farkettiğim süreçte bunun acaba tembellik olmayabilir mi düşünceleri yer etti aklımda. Dikkat dağınıklığım olduğunu düşünüp destek almak adına gittim ilaç kullandım ama o da hayretmedi ve bu süreçten sonra dikkat dağınıklığı ya da başka sebepten değil de ben kendi kendimi mi engelliyorum diye düşündüm. Ama bu çok saçma geliyor. Hayatım şuan bana bağlı ve ben her şeyden bihaber zaman öldürüyorum sadece üstelik sınavlarıma 10 gün kala bile bu boşa zaman öldürme olayı sürüyor. Son günlerde de yetişmeyecek düşüncesi. .. İşte tüm yıllar böyle geldi geçti. Bazen kendime çok öfkeleniyorum çünkü istediğim hayat için ders çalışmam öğrenmem lazım ama hep erteliyor sıkışınca da gerginlikten bir şey yapamıyorum. Ama son 2 3 haftadır yetiştirebilecekken asla kafamı veremedim koskoca bir gün toplasan verimli 30 dk çalıştım bu da hiçbir şey gerçekten. Ne yapıcam bunu nasıl aşıcam bilmiyorum. Ben acaba kendimi sabote mi ediyorum? Bu davranış şekillerinden nasıl kurtulabilirim?Teşekkür ederim.

Eğitim

Akranlarım, bana karşı neden böyle davrandılar?

Eğitim hayatım boyunca hep çok başarılı bir öğrenciydim. Öğretmenlerim ve yakın çevrem tarafından hep takdir edildim. Çok saygılı ve efendi biti olduğumu herkes, söyler. Her başarı, beraberinde bazı sorunları da getiriyor. Örneğin ilkokulda ve ortaokulda sınıf arkadaşlarım, sınıfta herkesin doğum gününü parti ile tek tek kutlarken sıra bana gelince-birkaç dostum hariç- hep es geçtiler. Ötekileştirildiğimi özellikle hissettim. Lisede çok mutluydum. Rüyalarda yaşıyor gibiydim. Üniversiteye geçiş sınavında ilk 900'de yer aldım ve istediğim bölüme yerleştim. Düzenli ve disiplinli olarak çalıştım. Üniversitede sınıf arkadaşlarım tarafından gene dışlandım, ötekileştirildim. Onlara karşı hiçbir şey yapmadım. Kendi hâlimde ders çalıştım. Kımseyi kırmadım. İncitmemeye özen gösterdim. Ama onlar, benimle hiçbir şey yapmak istemediler. Sınıfça etkinlik yaptıklarında bana hiçbir zaman haber vermediler. Hep, yalnız kaldım. Ben etkinlik yaptığımda gerek aynı bölümden gerekse farklı bölümden arkadaşlarımı çağırıyordum ama genel olarak benimle bir şey yapmak istemediler. Üniversitede dışlandığımı, ötekileştirildiğimi, istenmediğimi, yalnızlığın acı yüzünü iliklerime kadar hissettim. Üniversite hayatım boyunca sadece yurt arkadaşlarımla eğlenebildim. Bazen acaba bende mi sorun var diye düşündüm. Benden yaşça büyük olanlar, hocalarım, öğretmenlerim; beni hep çok sevip takdir ettiler ama akranlarım, beni hiçbir zaman istemedi. Acaba neden?