Aileden tiksinmek

Merhaba Sevgili Danışan,

Yazdıklarınızı dikkatle ve yargılamadan okudum. İçinizde biriken öfke, hayal kırıklığı ve kopma isteği çok açık şekilde hissediliyor. Sizi bu kadar derinden yaralayan bir aile ortamında yaşamanın ne kadar yıpratıcı olduğunu tahmin edebiliyorum. Bu duyguların sizde yarattığı ağırlıkla baş etmeye çalışmak, insanın hem ruhunu hem bedenini yorabilir.

Aile dediğimiz yapı, güven ve saygı üzerine kurulmalıdır.

Ancak bazen doğduğumuz ailede bunları bulamayız. Sevgi yerine suçlama, destek yerine aşağılama, anlayış yerine yargı görmek zamanla içeride öyle büyük bir soğuma yaratır ki, bir süre sonra o insanlara karşı bir şey hissetmemeye başlarız. Sizde de tam olarak bu olmuş gibi görünüyor. Bu duygularınız "anormal" değil, aksine kendinizi koruma şekliniz olabilir.

Size dair özel bir konunun yüzünüze vurulması, güvenin yıkılmasıdır.

Birine kalbinizi açmak, yaşadıklarınızı anlatmak cesaret ister. Ama ne yazık ki sizin o cesaretiniz, şimdi size karşı bir silah gibi kullanılmış. Bu, hem duygusal bir ihanettir hem de insanların "aile" kimliğiyle size zarar verdiği çok incitici bir durumdur. Bu gibi deneyimler insanın hem kendine hem başkalarına güvenini zedeler.

Bu insanlarla uzaklaşmak istemeniz çok doğal.

Kimse, sadece "akraba" diye saygısızlığa, dedikodulara, aşağılanmaya maruz kalmak zorunda değil. Bazı insanlar, bizden doğrudan zarar görmeseler bile, sürekli olarak bizi aşağı çeken bir enerji taşırlar ve bu bile uzaklaşmak için yeterli bir sebeptir. "Kan bağı" diye dayatılan ama sizi duygusal olarak zehirleyen bir ilişkide kalmak, zamanla ruhsal sağlığınızı çok daha fazla yıpratabilir.

Sizi duygusal olarak yoran insanlarla mesafe koymak bir bencillik değil, özbakımdır.

İlişkilerde sınır koymak, hele ki aile içinde, kolay değildir ama bazen iyileşmenin ilk adımı budur. Belki fiziksel olarak hemen uzaklaşmak mümkün olmayabilir ama duygusal olarak kendi alanınızı korumaya başlamanız sizi daha güçlü ve özgür hissettirebilir.

Peki, şimdi ne yapabilirsiniz?

Fiziksel olarak ayrı yaşayamıyorsanız bile zihinsel sınırlar koyabilirsiniz. Hangi konuları paylaşmayacağınızı, hangi tepkilere cevap vermeyeceğinizi netleştirin. Her konuşmaya girme zorunluluğunuz yok.

Konuşmak istememeniz ya da uzaklaşmak istemeniz sizi vicdansız, sevgisiz biri yapmaz. Tam tersine, bu, kendi duygusal sağlığınızı korumak için attığınız çok güçlü bir adımdır.

Benzer aile yapılarında büyüyen ve bu şekilde hisseden çok insan var. Onlarla bir araya gelmek, destek almak, yalnız olmadığınızı fark etmek size iyi gelebilir. Dilerseniz bir psikolog ile görüşerek bu duyguların sizde yarattığı yükü paylaşabilirsiniz.

Bu aile ortamının size sağlayamadığı anlayışı, huzuru ve desteği kendinize sunabilirsiniz. Hayatınızda kurmak istediğiniz düzen neyse, adım adım ona doğru ilerleyebilirsiniz. Aileden bağımsız, kendi değerlerinizle var olmanız mümkün.

Sevgili Danışan,

Siz kötü bir evlat ya da sevgisiz bir insan değilsiniz. Sadece sevgiye, anlayışa ve güvene ihtiyacınız var – tıpkı her insan gibi. Bunu bulamadığınız bir ortamdan uzaklaşmak istemeniz, kendinize duyduğunuz saygının bir göstergesi. Lütfen kendinizi suçlamayın. Yaşadıklarınızla baş ederken destek almanız sizi daha da güçlendirir.

Umarım cevabım faydalı olmuştur. Değerlendirilmesini istediğiniz farklı bir soru veya aklınıza takılanları sorabilirsiniz.

Sevgiler,

Psikolog Betül Canbel