Aile

Ailemin bana açtığı yaraları nasıl kapatabilirim?

Gizli Kullanıcı13 Ağustos 2024 15:54

Ailem evlendikleri günden beri kavga ediyorlar. Kavganın ve birbirini küçümseyen ailenin icinde doğdum. Dini çok fazla önemsedikleri için üzerimdeki baskı en fazla din üzerine oluyor. Ama ben kendimi dindar bir insan olarak görmüyorum. Hatta müslüman değilim. Üzerimdeki baskıları yüzünden kendimden uzaklaşmaya; hatta kendimden utanmaya başladım. Onların istediği gibi biri olmak istemiyorum. Bir genç olarak kendimi bulmak istiyorum. Aile içindeki kavgalar ve yaşanan olaylar yüzünden paranoyak bir insana dönüşüyorum. Sinir problemlerim var. Onlarla diyaloğa girmemek için ekrana bakmaya başladım ve şu an ekran bağımlısıyım. 12.sınıf dil öğrencisiyim gelecek kaygılarım var. Geri kalmış hissediyorum. Spiritüalizme ilgi duyuyorum. Ne yapmam gerek bilmiyorum.

Bu soru 15 Ağustos 2024 10:13 tarihinde Psikolog Şevval Aydın tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar, ailelerimizin yaşamımızdeki yeri yadsınamaz, Özellikle çocukluğumuzda maruz kaldığımız travmalar, etkisini yetişkin hayatımızda da sürdürür. Travmalar kişinin fiziksel bütünlüğüne tehdit oluşturan durumlarda ortaya çıkar ve yalnızca bizim başımıza gelen durumlar değil travma yaşanan ana maruz kalmak, bir diğerinin travmasına şahit olmakta travma oluşturur. Anne-babanız size şiddet uygulamasa dahi birbirlerine karşı şiddet örüntüleri/sevgisizliklerine şahit olmanız sizin için oldukça zorlayıcı olabilir. Bu noktada siz de kendinizi yetersiz ve ilgisiz hissedebilirsiniz. Bu eksiklik hissi yetişkin yaşamımızda birçok doyumun sağlanmasında engeldir. Gerçek bir sevgi ve ilgi size verilse dahi bu sizin için yeterli olmayabilir, duygusal yoksunlukla baş etmeye çalışmak zorlayıcıdır. Bunun yanında sınırların ihlal edildiği bir ailede sınırlarının farkında olmak yıpratır. Zor kişiliklerle yaşamak kişinin başa çıkma yöntemlerini engeller bu noktada kendi başa çıkma mekanizmalarınızın farkında olmalısınız.

İçinde bulunduğuz ailede zorlu bir yaşantınız olduğunu anlayabiliyorum, bu zorlukla başa çıkmak adına neler yapabileceğinizi gözden geçirin; iyi taraflarınıza odaklanın, başarılarınız neler, size iyi gelen neler vardır; arkadaşlarınız, hobileriniz, diziler, filmler, müzikler… destekleyici unsurlarınızı fark edin.

Karşıt tepki geliştirmek adına yaptığınız davranışların farkına varın, bizi zorlayan durumlarla başa çıkmak adına sağlıklı olmayan tepkilerimiz olabilir, bu onların tam tersi düşüncelere sahip olmak, tam tersi davranmak olabilir, bu içselleştirmediğiniz davranışları zoraki ortaya koymanıza sebep olur.

Sağlıklı bir aile yaşamına sahip olmayan herkes ruhsal problemler yaşamaz. Yaşamla ilgili olumsuz düşüncelerinize neden ailenizi suçlamanız çok anlaşılır. Ailenizi suçlamak sizi kısa süreliğine rahat hissettirir ancak durumu tamamen dışsallaştırdığınız için sorunu çözmek için yeterli olmaz. Kendiniz bu durumla ilgili neler yapabileceğinizle ilgilenin. Şu anı nasıl sağlıklı bir hale getireceğinize odaklanın. Geçmiş yaşam yerine şu anınıza odaklanın, gelecekle ilgili kaygılanmak ise sizi geleceğe karşı korumaz.

Son olarak zor kişiliklerle yaşamak adlı kitabı okumanızı mutlaka öneririm.

iyi günler dilerim.

Cevaplanmış benzer sorular

Eğitim

Gerçekten çok isteyip yapamamak mümkün mü?

Bir şeyi gerçekten çok istiyorsanız evrende onun için çabalar dediler ama ben üç senedir psikoloji için YKS sınavına girdim. Çalışamadım, çalışmadım. Çalışmaya çalıştım ama. Neden olmadı? Oysaki ben gerçekten istemiştim. Çok istemiştim hocam. Bir kaç güne açıklanıyo sonuçlar (girdiğim üçüncü senenin sonuçları). Evet iyi bir yerde psikoloji gelmeyecek o zaman ne anlamı kaldı hayatın. İlerde hayal ettiğim ben yok artık. Tembel değilim biliyorum inanın değilim ama neden olmadı, neden? Bunu bir başkasına anlatamıyorum, basit görünüyor derdim herhalde ama beni ne kadar kötü hissettirdiğinin farkında değiller. İsteyip yapamamak? Tek cevabı belki de yeterince istemediğim midir? (Bir hocam böyle söylemişti)Zorlamalı mıyım istemek için? Peki ya mümkün mü bu? Kendimi uzun süredir psikolog kılıfına koydum herkes bundan haberdar. Benim çok iyi bir psikolog olacağıma inanıyorlar peki ya neden? Kafam çok karışık psikoloji benim için aşk gibi bir şey oldu. Kavuşamadık bir türlü artık mümkün bile değil. Yaşlandım gibi hissediyordum. Yaşıtlarım benden ilerde ilerliyor çünkü. Belki de aslında hiç öyle kafamda kurduğum hatta taptığım o mesleği yapmayacağım (PSİKOLOG). Neden ama? Benim hayallerimde büyük yeri vardı. Şimdi ben ben olmaktan çıkarım gibi. Psikolojiyi inat mı ettim acaba diye de düşünüyorum bazen ama inat bir noktada iyi bir şeydir, iyi noktasını görmedim ben. Bence bu psikoloji benim için aşk. Düşünmek güzel hayal kurmak güzel ama beraber olamıyoruz. Kendimi buna bu kadar bağlamak ne kadar doğruydu? Benden ne olur?

Aile

Ayrı eve çıkmaya ailem ikna olmuyor kaçıp çıkmak mantıklı mı?

Merhaba ben yağmur 28 yaşındayım İstanbulda grafik tasarımcı olarak bir reklam ajansında çalışıyorum ailemde İstanbul'da. Arabam var kendi paramla biriktirip aldim ve artık kendi şehrimde ayrı eve çıkmak istiyorum evimiz çok küçük ailem zamanında bana ciddi kötülükler yaptı küçüklükten beri herseye mahrum bırakıldım rezil bir hayatım oldu.Bir şeylere sahip olmaya yeni başladım hayatı hep yaşımdan geri de yaşadım küçüklükten beri hep arabam olsun evim olsun hayalini kurdum bir kadın olarak ayaklarımın üzerinde durmak istiyorum artık.Fakat ailem narsist bu yaşımda ekonomik özgürlüğümün olmasına rağmen herseyime müdahale ediliyor benim fikrim sorulmuyor bana özel olan tanınmıyor odam çok küçük evimiz de çok küçük bazen uzaktan çalışmam gerekiyor gerçekten çalışamıyorum babam öğlen 5 e kadar yatıyor salonda ve odama çok güneş düşüyor ve odam çok küçük kıyafetlerim bile sığmıyor. Ailem kendimi bildim bileli ehliyet almama araba almama hep karşıydı Ehliyetimi bile üniversitede kendi paramla gizli almıştım 28 yaşındayım işe giderken bile konum atıyorum bir kere bile güvenlerini kırmadım bu yaşıma kadar konuştuğum bir erkek arkadaşım bile olmadı hala beni takip ediyorlar üzerime düşüyorlar ayrı eve çıkmama çok karşılar ve bu nereye kadar böyle devam edecek 40 yasinda da böyle mi olacak artık geleceğim için endişeleniyorum. Aklımda fikir var is değişip hattımı telefonumu değişip kaybolup ayrı evime çıkıp isimle kendi hayatımla ilgilenmek var düşünüyorum huzursuz olurum onları göremeyeceğim için ama onlarla da yaşayamam kendim için bunu yapmak zorundayım sizce mantıklı mı kendi hayatımı kurmak istiyorum kendi evim kendi düzenim kendi ekonomik özgürlüğüm çok çaresizim burda sizlere danışmak istedim şimdiden teşekkür ederim