Psikoloji

Anksiyete ile nasıl baş edilir?

Gizli Kullanıcı13 Temmuz 2024 14:54

19 yaşındayım. 16 yaşımdan beri anksiyete sebebiyle doktora gidiyorum. 7 aydır l*us*tral 100mg kullanıyordum. Fakat son 2 haftadır hiç bir ilaç kullanmıyorum. İlacı bırakmamdan mıdır bilmiyorum ama daha halsizim, asabiyim, duygusalım ve kaygılarım geri geldi. Ömrüm boyunca ilaç kullanmak istemiyorum bu yüzden anksiyete ile nasıl baş edebileceğimi öğrenmek istiyorum. Genellikle duygusal ilişkilerinde durduk yere sorun çıkaran, geçmiş ve gelecek kaygılarından gün içerisinde hiç bir şey yapamayan biriydim.

Çevremdekilerin benim hakkımdaki düşüncelerini öngörmeye çalışıp sürekli kendime ben bencil miyim, ben kötü biri miyim arkadaşlarım beni sevmiyor mu bunu söylememeli miydim gibi şeyler soruyordum. Toplu bir ortamda bir konuya takılıp düşüncelerime dalıp gidiyordum. İlaç kullandığım sürede bunlar yok olmuştu şimdi bıraktığım için eskisi kadar olmasa da tekrar gün yüzüne çıktı bu düşünceler.

Açıkçası zamanla tekrar artmasından da korkuyorum. Ne kadar böyle olmadığını bilsemde içimden sürekli hiç bir şeyi hak etmiyorum, tek suçlu benim başarısızım gibi şeyler geçmeye başladı tekrardan. Bunlarla ilgili neler yapmalıyım?

Bu soru 13 Temmuz 2024 23:21 tarihinde Klinik Psikolog Pınar Özdemir tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Sevgili danışan,


Yaklaşık üç yıldır anksiyete geçmişinizin olmasıyla birlikte kısa bir anlatımınıza dayanarak yorum yapmak ya da yönlendirme yapmak doğru olmayacaktır. Sürecinizde doktorunuza danışarak ve doktorunuzun tavsiyesi ile ilacınızı düzenli bir şekilde bırakarak ilerlemeniz daha sağlıklı olacaktır.


Ek olarak anlattıklarınız çerçevesinde değerlendirdiğimde düşüncelerinizle ilgili olumsuz inançlarınız olduğunu ve bunun duygu ve davranışlarınızı tetiklediğini –duygu düşünce ve davranış bir döngü şeklinde birbirini etkileşim halinde ilerler- görebiliyorum. Bu sebeple bilişsel davranışçı terapi ekolünü benimseyen bir psikologla duygu, düşünce ve davranış odaklı çalışmanız anksiyete ile başa çıkmanıza yardımcı olabilir.


Şunu da eklemek isterim ki terapi anskiyete gibi birçok psikolojik problemleri tamamen ortadan kaldırmayı vaat etmez. Anksiyete ile baş etme becerileri oluşturmanızı, anksiyete düzeyinizi indirebileceğiniz minimum düzeye indirmenizi ve gündelik yaşantınızda kabullendiğiniz ve yaşamınızı kolaylaştıracak şekilde öğrenmenizi hedefler.


Sevgili danışan, baş etme becerilerinizi oluşturabildiğiniz, içsel dünyanızda rahatladığınız ve olumsuz inançlarınızı fark edip değiştirebildiğiniz bir terapi yolculuğu dilerim.


Sevgiler.


Klinik Psikolog Pınar Özdemir. 

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Kendimi tanıyamıyorum

Ben her zaman istediğini alan ve ne isterse yapan hayatının sonuna kadar da böyle olacağını sanan biriydim. Şimdi ise üniversite okumamış evden çıkmaya korkan bir mesleği olan ama onu yapmaya bile özgüveni el vermeyen istemediği şeyleri yapmama hayır deme durumu kalmamış ev işleri ile boğuşan(evli değilim) biri oldum. Aynaya baktığımda gördüğüm o özgür mutlu kızı tanıyamıyorum. Çok fazla hayale sahibim. Ancak artık gerçekleştirecek motivasyon ve inanca sahip değilim. Hayat cemberinin en dışına itilmiş hissediyorum. Sıfırdan başlamaya korkmuyorum yanlış anlaşılmasın(çünkü sürekli sıfırdan başlamak zorunda kalıyorum hiçbir piskoloji yada işte tutunamıyorum) ama yolun yarısında boşa kürek cekiyormusum gibi geliyor. İnsanların düşündükleri ve benim düşündüklerim çok farklı. Psikolojik olarak yıprandım. Tiyatro, keman, resim gibi sanatsal şeylerle ilgilenmek istedim hep sadece resimle ilgilenebildim. Durum o kadar vahim ki kimse beni kısıtlamaya bile çalışmıyor herkes beni bir şeyler yapmam için itekliyor ama yapamıyorum işte. Normalde aile olsun sevgili olsun herkes bir dur der yani benim böyle bir sorunum da yok çünkü bana acıyorlar gibi geliyor. Beni mutlu edecek en ufak saçmalığa razı geliyorlar. Sanırım mutsuzluğumun da farkında oldukları için bu. Sekiz dokuz senedir kendimi geri kazanmaya çalışıyor gibiyim. Sanki bir yerden sonra birileri ile kaderim değişti. Sanki bu benim hayatım değil. Ama itiraz ederken de yüzsüz buluyorum kendimi. Soncuta yediğim önümde yemedigim arkamda ne derdim var ki! Ama olmuyor işte. Ben ilk telefonumu bile harçlığımdan biriktirip almıştım. Gizliden gizliye inatciyim. Kararlıyım. Düşünün okulda aç kalmayı tercih etmiştim ve buna dayanmıştım daha 5. Sınıfa giderken. . şimdi de yapmıyorum değil çabalıyorum ama çabam hiçbir isteğimi karsilamiyor. Örnek vereyim daha açıklayıcı olsun: mesela ben tiyatro ile ilgilenmek istiyorum ama İstanbul'un kötü bir semtinde oturuyorum burada bunun eğitimi alabileceğim bir kurum bile bulamıyorum hadi buldum saatleri uyuşmuyor. İş arıyorum ama benim isimle ilgili yakın semtlerde dahi ilan bulamıyorum. Ya istediğim bir iş yapacağım ya da iki vasıta gideceğim. Kendimi oldukça baskılanmış hissediyorum ama işte bunu hissederken bile utanıyorum bunlar da dert mi diye. Ne yapayım ben istediğim bir hayatı yasadigimi dusunuyorum sürekli çabalıyorum kurslar alıyorum falan(internetten) ancak olmadığını görüyorum. Mesela beni iş için sitelerden arıyorlar. Çok güzel işler çıkıyor ama İstanbul'un diğer ucunda. Bir iş için o kadar yol yapmak bana mantıklı ve güvenli gelmiyor. Aynaya baktığımda eski beni görmeyi istiyorum artık. Ben gün gectikce daha da ezikleştigimi hissediyorum sadece. Çevrem de kalmadı. Uzuldugumde anlatabilecegim kimsem yok. Bir erkek arkadaşım var bir kardesim o da erkek🙄 dediğim gibi hayat cemberinin dışında içeriye doğru kulaç atıyorum da dalga beni her seferinde daha da uzaklastiyor gibi. Sevgili mevzularina zaten hiç girmiyorum. .