Anksiyete ve kaygı bozuklukluğu mücadelem

Yirmili yaşların ortasını geçmiş otuza bir basamak kalmış ama ben kendimi hala işlevsiz bu hayatta pek bir şey başaramamış gibi göruyorum. Edebiyat öğretmeniyim ama staj dışında 1 yerde öğretmenlik yapmadığım için mesleğim bu diyemiyorum. Evliyim 2,5 senedir ve 3,5 senedir de eşimle beraber kendi işimizde çalışıyoruz. Ama ben orayı kendi işim gibi göremiyorum. Başlarda gördüm burası benımde işim mesleğim artık bu dedim. Eşim senin benim gibi buralarda çürümeni istemiyorum dedi ama beni bırakmadı ki ben başka kariyer yapayım. Devlet işi deseniz atanmak çok zor. Yüksek lisans yapıp araştırma görevlisi olayım dedim yüksek lisansa başladım. Eşim işimizle ilgili ikinci bir gelir kapısı açtı ve bana bu senin işin olacak sen ilgileneceksin dedi. Planlarım alt üst oldu. Neyse tamam dedim ilgilenmeye başladım baktım iş tam benlik zevkle yapıyorum ama bir yandan da diyorum devlet işi olsun. Kadromu alayım. İngilizce kursuna yazıldım. Kursa 2-3 kere gittim.

İngilizce çalışmam gerek ama içimden gelmiyor. Eşimin bana bıraktığı işin üstünde de durmuyorum eşime bıraktım çoğu yükü. Gün boyu hiç bir şey yapmayıp evde yatıyorum . Dışarı bile çıkmak istemiyorum. Ev işlerini bile görmezden gelip yatıp dizi veya film izliyorum. Ama kendimi zorluyorum bak kızım bu işi devam ettir ayır kendi yerini aç falan derken eşime Dedim ben senden ayıracağım dükkanı çalışıp çabalayıp yaza kendime ait bir yer açacağım derken ev alma fırsatımız doğdu. Ev alırsak kendime ait yeri açamam. Ki alacagız gibi görünüyor kredi çekeceğiz biraz ödemeler yoğunlaşacak ve 1-1,5 sene kadar sıkışacağız . Dedim bende sana yardım etmek adına dışarıda çalışayım. Tamam dedi. İş başvurusunda bulundum kendi sektörümle alakalı bir yere büyük bir firma. Ertesi gün aradılar görüşmeye çağırdılar.

Gitmeden önce başladı göğsüm daralmaya, nefesim hızlandı, elimi ayağım bir tuhaf dedim herhalde heyecan yaptım yıllardır bir iç görüşmesine gitmemiştim , neyse Gittim çok güzel görüştüm olumlu oldu ama ordan çıkar çıkmaz beni bir korku kapladı. Eşimi aldım eşim çalış diyor sıkıntı yok ama kendi dükkanımıza geldik ama dükkan gözüme bir güzel gelmeye başladı kendi işim kendi işimin patronuyum.

Orada başkasının yanında el pençe durmak farklı tabi. Tekrar başladı bende göğsüm sıkışıyor terlemeler başladı, midem bulanıyor, yemek iştahım kaçtı. Ne yapacağımı bilmiyorum. Eşim iki işte çalışıyor çok emek veriyor çok stres ve baskı Altında biri kendi işi biri devlet benim için uğraşıyor ama ben neden kendi işim gibi göremiyorum bir türlü tam anlamıyla sahiplenemiyorum bilmiyorum. Ve hayatımda en uzun çalışmam eşimle oldu ondan önceki iş deneyimlerimde en fazla 1,5 ay zor dayanmıştım . Ev hanımı degıl iş kadını olmak ve statü sahibi olmak istiyorum. Ve benim çalıştığım sektörde kadın yok. Firmanın bana vereceği asgari ücretin 4 kat fazlasını eşimin bana kurduğu yere fazlaca ilgi gösterirsem kazanacağımı da biliyorum ki şimdiden 2 katını kazanıyorum.

O işe gidip çalışmak istemiyorum. Girsem bile en fazla 5 ay çünkü çocuk istiyoruz fazlasını çalışamam ama onlar uzun süreli insan istiyorlar o da bana uymuyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Hayatıma yön veremiyorum. YDS mi çalışacağım ? tez mi yazacağım? Başkasının yanında mı çalışayım? Kendı işim diyip ona mı sarılayım ? Karar veremiyorum . Konfor alanımı da terk etmek istemiyorum. Destek mi almalı mıyım? Anksiyete ve kaygı bozuklukluğu için zamanında ilaç kullanmıştım. Böyle bir geçmişede sahibim. Hayatım ellerimden kayıp giderken kendimi seyirci gibi hissetmek istemiyorum ama o gücüde kendimde bulamıyorum. O yüzden çocuğu bile hep erteliyorum. Kendıne yetemiyorsun kızım çocuğa nasıl bakacaksın diyorum. Neden ben bu durumları yaşıyorum? Neden ben böyleyim?