Annem eşimin ailesini istemiyor

Sevgili danışanım, Yüreğinizin ne kadar kırık olduğunu, çabanızın karşılıksız kalmasından ne kadar yorulduğunuzu hissediyorum. Ailenizle olan bağlar, özellikle de annenizle olan ilişkiniz, sizin için çok değerliymiş ve siz bu ilişkiyi korumak, onarmak için elinizden geleni yapmışsınız. Ama her çaba karşılık bulmadığında, zamanla umut da, bağ kurma isteği de yıpranır. Sizin yaşadığınız bu gibi görünüyor. Annenizin sizi görmezden gelmesi, konuşmak istememesi ve hatta “gelip gideceksin işte” demesi; dışlanmışlık, reddedilmişlik ve değersizlik duygularını tetiklemiş olabilir. Üstelik sadece annenizle değil, diğer aile bireyleriyle de kopmuş bir bağdan söz ediyorsunuz. Bu da yalnızlık duygusunu daha da derinleştiriyor olabilir. Şu anda içinde olduğunuz bu duygusal tükenmişlikte birkaç şeyin altını çizmek isterim: Pes etmek bir zayıflık değil, bir korunma biçimidir. Sizi sürekli kıran bir kapıyı defalarca çalmak, sonunda insanın kendi kalbine zarar verir. Pes etmek bazen “kendimi artık korumam gerekiyor” demenin başka bir şeklidir. Aile önemli evet, ama siz de önemlisiniz. Sizin mutluluğunuz, huzurunuz, sevgiyle ve saygıyla yaşadığınız evliliğiniz… Bunlar da hayattaki en az aile kadar değerli parçalardır. Kimi zaman bazı aile bağları, kişisel huzur için geri planda kalabilir. Bu da sizin insan olarak değerinizden hiçbir şey eksiltmez. Görülmemek ve yok sayılmak can acıtabilir.. Ama burada annenizin kendi duygusal sınırları ya da geçmişten gelen meseleleri olabilir. Sizi duymamayı seçmesi sizin değersizliğiniz değil, onun çözülmemiş duygularının bir yansıması olabilir. Bu kırıklıkla baş başa kalmak zorunda değilsiniz. Şu anda duygusal olarak desteklenmeye ihtiyacınız olduğu çok açık. Bir uzman eşliğinde, bu kayıp ve reddedilme duygularını güvenli bir alanda işleyebilir, kendinizi yeniden toparlamak için yollar bulabilirsiniz. Hatta belki ileride, ailenizle sınırlarınızı daha sağlıklı biçimde kurmak için de güç kazanabilirsiniz. Kendinize şunu sormanızı isterim: Şu an sizi biraz da olsa iyi hissettirecek, küçük de olsa bir adım ne olabilir? Eşinizle paylaşmak mı, duygularınızı yazmak mı, kısa bir tatil planlamak mı, yoksa sadece biriyle sessizce oturmak mı? Unutmayın, bazen aile dediğimiz şey sadece kan bağından ibaret değildir. Size kıymet veren, yanınızda kalan, sizi koşulsuzca kabul eden herkes… Gerçek aileniz orada olabilir. Lütfen bu süreçte yakınlarınızdan veya bir uzmandan destek almaktan çekinmeyin.Cevabımın faydalı olmasını umar,sağlıklı günler dinlerim Psikolog Aysel Kacak

Gizli Kullanıcı

Ailemin bir az öz geçmişinden bahsettim ama ,benim burda artık bir sonuca varma istiyorum 3 yıl oldu ben hala bu la savaş veriyorum annemi artık aramicam hep yüzünde dedim sen evlat ayırmış yapıyorsun diye ama o beni hiç anlamadım benim yapma gereken bu saten sora ne olabilir nedir beni iyi hissedilen tek şey o eşim tatil olabilir kısmet olmadı ama umarım gideriz birgün . Ben bir şöyle yapayım dedim insanları memnun edemesin bu arda çok iyi anladım konuşmuyorum ailem ile dedim ölüm var senin ananaen var çok yaşlılar bişey olsa haberin olmaz dedi ve zoruma giti ben de ölüm herkese var banda var başkasında var ben de onlar eski toprak dedim geçiştirdim bişey olmaz sora yine o soru annen ile Dediler konuşuyorsun evet dedim evine bile bakmaya gitmeye gelmediler dedi kaynanam ben de bir sinir ile ne madi nede manevi yanımda oldu lar cocuklarinin hayatını görmekten acizler dedim kaynanam öyle deme onlar senin ailen benim burda insanlara artık bir tavrim olsun istiyorum ama ne bilmiyom diyeceğim ki benim ailem ile olan sorunları biliyorsnuz sizin sormanız benim için hiç bir etki yapmıyorum bu konuyu birdaha açmayın lütfen konusam da konusmasam da bosverin demek istiyorum eşim ile bu konuyu konuşamıyorum çünkü babası kucun kendini terk etmiş babasını hiç görmemiş. Bir iki defa ama tanımıyorum bile dedi eşim bu konu ile başı i agritmak istemiyorum. Aile bu çatışma içinde kaldım ne yapmalıyım tşkler ❤️

Sevgili danışanım, Tekrardan merhabalar.Ailenizle yaşadığınız süreç, yalnızca bir iletişim kopukluğu değil; aynı zamanda derin duygusal yaralarla ve tekrar eden hayal kırıklıklarıyla örülü bir ilişki döngüsüne dönüşmüş gibi görünüyor. Üç yıldır devam eden bu mücadelenin sizi ne kadar yorduğunu, artık bir çözüm noktasına ulaşma isteğinizden çok net anlıyorum. Şunu net olarak ifade etmek isterim: Siz elinizden geleni fazlasıyla yapmışsınız. Ulaşmak için çabalamışsınız, duygularınızı dile getirmişsiniz, hatta zaman zaman sınırlarınızı esnetmişsiniz. Fakat tüm bu iyi niyetli adımlarınız karşılık bulmadığında, artık bir noktada “Dur” deme hakkınız vardır. Bu, sevgisizlik değil, kendini korumaktır. Annenizle ve ailenizle yaşadığınız bu uzaklık, sizi yalnız ve dışlanmış hissettirmiş olabilir. Ama bu durumun sizin “eksikliğiniz” olduğunu düşünmeyin. Bu durum, onların iç dünyalarıyla ve ilişki kurma biçimleriyle ilgilidir. Özellikle bayramlar, hastalıklar, yaşlılık gibi temalar üzerinden yapılan duygusal baskılar da oldukça yorucu olabilir. Bu tarz sözler, suçluluk hissettirme amaçlı olabilir. Oysa ki bir ilişkinin varlığı; sadece sorumluluklarla değil, karşılıklı anlayış ve kabul ile mümkün olur. Şu an kendinizi açıklamak ya da savunmak zorunda değilsiniz. Artık bir şeyleri izah etmeye çalışmaktan değil, kendinizi onarmaktan yana olabilirsiniz. Bu süreçte şu adımlar size iyi gelebilir: Sınır cümlelerinizi belirleyin: Karşınızdaki kişilerin aile ilişkiniz hakkında sizi yargılamasına veya açıklama istemesine karşı şu tarz net ve sakin cümleler kullanabilirsiniz: “Bu konu benim için hassas ve kişisel. Rica ediyorum, tekrar açmayalım.” “Ben bu konuda kararımı verdim. Saygı duyulmasını isterim.” “Aileme dair her şeyi paylaşmak zorunda değilim. Lütfen anlayış gösterin.” Eşinizle duygusal yakınlığı koruyun: Eşinizin de geçmişinde aileyle ilgili kırılganlıklar olduğu için bazı konular onun için ağır olabilir. Bu sebeple konuyu açmak yerine, eşinize olan duygunuzu güçlendirmek, birlikte vakit geçirmek, küçük bir tatil hayalini gerçekleştirmek size çok daha iyi gelebilir.(umarım gerçekleştirebilirsiniz) Kendinize şefkat gösterin: Annenizin ya da diğer aile bireylerinin size dönmesini beklemek yerine, artık “Ben kendime nasıl destek olabilirim?” sorusunu sormak size yeni bir yol açabilir. Bazen en büyük teselli, içten gelen sessiz bir kabuldür: “Ben elimden geleni yaptım. Artık kendimi korumalıyım.” Dış destekten çekinmeyin: İçsel olarak yorgun hissediyorsanız, profesyonel bir destek süreci size bu süreçte yön bulma, yas tutma, hayal kırıklıklarını onarma ve yeni sınırlar inşa etme konusunda yardımcı olabilir. Şunu unutmayın: Aile olmak kan bağından çok, gönül bağını kapsar. Ve siz, bu gönül bağını kurmaya hazır ve açık birisiniz. Bu yüzden de yaşadığınız uzaklık daha da can yakıcı olabilir. Ama artık, başkalarının anlayışıyla değil, kendi iç huzurunuzla yol alabilirsiniz. Sizi değerli, sevilmeye layık ve güçlü bir birey olarak görüyorum. Yalnız değilsiniz. Cevabımın faydalı olmasını diler,sağlıklı günler dilerim sevgili danışanım. Psikolog Aysel Kacak

Gizli Kullanıcı

Saat 9.55 kendimi okdar çok emin hisediyorum ki artık biti kendimi sucalmicam hata ben desoylemi yapsam demek yok ilerde anne olursam kızım kararı ve onun mutlu çok çok önemli olduğunu anladım sizler ve sizin gibi yüreği güzel insanlar iyi ki var ve hep var olursunuz umarım❣️ bu yıl kendimi iş adadım 25 yasindayim çocuğumuz yok ve bu yıl daha aktiveli geçti umarım her yıl dah az sitresli geçer. Bir iş başvurusu yaptım kariyerim beli olucak hep filmlerde olurya dışlanan bir çocuk sora kiymeli olan bir çocuk öyle bir hısım var nedese güzel bir kariyer güzel bir yaşam ve tatil olabilir ve uzman larimiz dan destek almak istedim ama eşim ile bu konuda hiç konuşmadım ilçede oturuyorum ve çevremde iyimi siz varsınız malesef kimse yok herşey için tşkler umarım bana yazdığınız güzel yüreğiniz kadar hayatınız boyunca bütün güzellikler sizin ile olur ❣️ve Ben bir peygamber efendimizin görmeden sevdim birde sizleri en ufak sorumuza cevap veriyorsunuz. Kiymetlisiniz ...... TEŞEKKÜR...