• Anasayfa
  • Sorular
  • Annemi covidden kaybettim atlatamıyorum ne yapmalıyım kendimi çok güçsüz kimsesiz yarım kalmış hissediyorum
Psikoloji

Annemi covidden kaybettim atlatamıyorum ne yapmalıyım kendimi çok güçsüz kimsesiz yarım kalmış hissediyorum

Gizli Kullanıcı4 Mayıs 2024 21:15

3.5 yıl geçmesine rağmen annemin acısı ilk gün ki gibi yüreğimde farklı bi şehirde yaşarken annemin kaybıyla başka şehriire akrabalarımızın olduğu yere taşındık doğup büyüdüm şehirde annemle birlikte bıraktım ve sürekli ağlama krizleri yaşıyorum acıyla baş edemiyorum sinirli öfkeli duygusal birisine dönüştüm annemi çok özlüyorum bu duyguyla baş etmekle çok zorlanıyorum çevremde herkes zaman geçti iyileşmem gerektiğini söylüyor ama benim acım çok derin annem hem arkadaşım sırdaşım hem en yakınımdı herseyi birlikte yapardık yarım kaldım eksik kaldım ondan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı evden çıkmak sosyalleşmek çok zor geliyor hep yorgun hissediyorum

Bu soru 5 Mayıs 2024 07:35 tarihinde Psikolog Eslem Yılmaz tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba,


Öncelikle yaşadığınız bu derin acıyı anlıyorum ve baş sağlığı diyorum.


Annenizin kaybıyla başa çıkmak zorlu bir süreç olabilir, özellikle onunla olan özel bağınızı ve yaşamınızın önemli bir parçasını kaybetmiş olmanın getirdiği boşluğu hissetmek çok doğal. Acınızın ilk günkü gibi taze hissedilmesi de oldukça normaldir; her bireyin yas süreci farklıdır ve zaman kavramı da kişiden kişiye değişebilir.


Ağlama krizleri, sinirlilik, öfke ve duygusal dalgalanmalar gibi duygusal tepkiler de doğal olarak yas sürecinin bir parçasıdır. Ancak, bu duyguların yoğunluğu ve sürekliliği sizi etkiliyorsa, bir psikiyatrist veya psikologdan destek almak faydalı olabilir. Profesyonel bir destekle bu duyguları daha sağlıklı bir şekilde yönetebilir ve acınızla başa çıkabilirsiniz.


Sosyalleşmekte zorlanmanız ve sürekli yorgun hissetmeniz de yas sürecinin bir parçası olabilir. Ancak, zamanla bu duyguların hafiflediğini ve sosyal aktivitelere katılmakta daha rahat hissetmeye başlayabileceğinizi belirtmek isterim. Kendinize zaman tanıyın ve duygularınızı paylaşabileceğiniz destek grupları veya terapistlerle görüşmeyi düşünün.


Psk. Eslem Yılmaz


Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Suçluluk duygusu

Meraba iy günler, 28 yaşındayım. Aslında bakarsanız atanmış herkesin mutlu sandığı yada daha ne istiyo dediği biriyim. Ama ben aslında iyi değilim. Sanki kendimle bir savaş içindeyim ve buda bana sürekli mutsuzluk veriyo. Ben babasına aşırı düşkün bir kız çocuğuyum. Ama babasının hiç sevgisini göstermeyen bir kız çocuğu. Her şeye rağmen ona iyi bir evlat olmak için çabaladım. Sanırım bir kaç konuda bunu başaramadım. Biz doğulu bir aileyiz. Ve babam kapanmamı çok istedi. Bazen güzellikle bazem kırıcı bir şekilde dile getirdi. Ben bunu yapamadım. Daha 10 yaşında bir çocukken kardeşime şort alıp bana almaması sen büyüdün demesi. Ben küçücük çocuktum halbuki. Şimdi onun görmediği her yerde istediğim gibi giyiniyorum. Belki de küçükken o bana çok gördüğü şorta inattı aldığım giydiğim her şort. Ama bunu yaparken bir yanım kendime hep kızıyo. Sen bu değilsin diye. Babama bakarken kendimi çok kötü hissediyorum. Ona sanki hainlik yapıyomuşum gibi. Babam tarafından sevilmeyi hak etmiyorum sanki. yada sevdi mi zaten bilmiyorum. Ondan öğrendiğim sevgi ise ilişkilerim bu yüzden hep yarım kalıyo. Biri kendini çekince daha da ısraar ediyorum beni sevsin diye. Zaten birine dokunmak ta bana göre bir suçluluk. babamın kızıydım o bana böyle öğretmemişti. Evlenince eşim sadece dokunabilirdi. Bunun suçluluğu kalbimden hiç gitmiyo. Babama her baktığında sen çok kötü bir kız çocuğusun diyorum. Bu aralar ise kendimle sürekli savaş halindeyim. Kendime sürekli kızıyorum yaptığım şeylerden dolayı. . Bir yanımda neden kızıyosun diyo. Ve hiç sevilmeyeceğimi düşünüyorum. Bir erkek beni sevemez. Keendi çıkarları doğrulyusunda benimle konuşuyo sanki. Bende panik atak oluştu. Doktorum yardımcı olun çünkü ben artık düşünmekten yoruldum. Ama kafamın içi de susmuyo.