Psikoloji

Annemin vefatı sonrası odaklanma sorunu

dijle0316 Eylül 2024 04:07

Mrb 34 yaşındayım. bisey okurken veya ders dinlerken sürekli odagımı kaybediyorum. bu sorun 3 sene önce başladı bende annem vefat ettikten sonra oldu gece uyurken rahatım. lakin sanki gece boyunca kafamın içinde bisey varmış gibi dolu uyanıyorum. Gündüzleri cok üşeniyorum çalışmaya hiç ne bedenim ne beynim istemiyor çalışmak bütün gün uyumak istiyorum.ve aşırı da uyuyorum.namaza başladım biraz iyi geldi ama hala bu sorun devam ediyor ne yapmalıyım yardımcı olursanız sevinirim

  • Cevap Bekliyor

  • Paylaş:
kapali

Sadece Psikologlar cevap yazabilir

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Eşimin bana vakit ayırmadıgını ilgilenmediğini düşünüyorum

Eşim benimle vakit geçirmek istemiyor gibime geliyor birşeyler yapalım diyorum tamam diyor ama arkadaşları arasın hemen dışarı çıkıyor beni ikinci plana attığını düşünüyorum bunun için tartışıyoruz gece dışarı daha çok çıkıyor bazen çıkmıyor dışarı evde oluyor ama akşam çıkacağı zaman istemiyorum çıkma vakit geçirelim diyorum"bugün zaten evde senin yanındaydım"diyor ama hep telefonla uğraşıyor yada uyuyor bana ilgisiz olduğunu düşünüyorum sen"hep yanında olayım dışarı çıkmayım istiyorsun"diyor ama ben onu istemiyorum geç saatte eve gelmesin istiyorum evdeyken benimle ilgilensin istiyorum evde olduğunda bile sürekli telefondan video izliyor bişey söylüyorum beni duymuyor bile canım sıkılıyor dışarı çıkalım diyor gidebileceğimiz bir yer yok ki evimizde oturalım diyor arkadaşları arasın çıkıyor dışarı ben evde daha çok sıkılıyorum tek başıma kaldıkça gündüz çoğu zaman yalnızım gece de yalızım bu durum beni asabileştiriyor ve çabuk sinirlenen biri haline dönüştürüyor benimle ilgilenmiyorsun dediğim zaman evdeyim ya diyor gece beraber yatıyoruz ya diyor ama evdeyken ya telefonla yada uyuyor benimle vakit geçirmek istemediğini düşünüyorum sonra bana diyor ki hep dışarı çıktığımda eve geldiğimde suratın hep asık oluyor ama benimde canım sıkılıyor biz kaçarak evlendik eve gelecek kimsem yok gidecek kimsem yok bende sıkılıyorum eşimden başka kimsem yok çünkü beni boguyorsun daraltiyosun diyor ama ben eşimi daraltacak bişey yapmıyorum daraltsam istediği zaman arkadaşlarının yanına gidipte eve geç gelemez ben hep kendimi arka planda hissediyorum ki öyleyimde zaten çok seviyorum seni diyor ama beni sürekli yalnız bırakıyor bilmiyorum kendimi böyle iyi hissetmiyorum çünkü bir süre sonra ağlayarak içime atıyorum susuyorum artık çünkü söylediğim zaman tartışıyoruz ve bende bundan çok yorulduğum için ağlıyorum sadece...

Romantik İlişkiler

Bitirmen gerekirken bitiremediğim bir ilişki için ne yapmalıyım?

1.5 yıllık bir ilişkim var. Hayatımın en güzel 1.5 yılıydı. Sohbetimizi, geçirdiğimiz zamanları, yanında olduğum hali ciddi manada çok seviyorum. Üniversiteye onunla başladım, herkes bizi bilir ve sürekli nasıl gittiğini sorarlar. Son birkaç haftadır hiç hoşuma gitmeyen sohbetler yaptık. Birkaçı şöyle; uyumsuz olduğumuzu ve benim çok duygusal olduğumu; bununda onu rahatsız ettiğini söyledi. Çift olmak onun için zormuş ve tek kalmak daha iyi geliyormuş, bunu 1.5 sene sonra anlamış. Ayrıca gelecekte zaten beraber olmayacakmışız ne çok ciddi ne de öylesine beraber olduğumuz bir ilişki içindeymişiz.Bunlar benim fikirlerime çok ters şeyler. Geleceği elbette bende bilmiyorum ama orda olması için çabalamak isterdim.Son olarak da onu seviyor muyum sevmiyor muyum gerçekten bilmiyorum. Arkadaşlarım bunun sevgi değil bağımlılık olduğunu ve yalnızlıktan korktuğumu söylüyorlar. Doğruluk payı var diye düşünüyorum. O rahatsız olmasın diye sosyalliğimi düşürdüm ve çevremde nerdeyse kimse kalmadı, bundan hiç hoşlanmıyorum. Eklemek istiyorum ki üniversitedeki tüm o insanlara açıklama yapmak zorunda olmadığımı biliyorum ama sormalarını dahi istemiyorum çünkü hatırlamak beni üzüyor. Düşeceğim boşluktan korkuyorum. Çok emek verdim ama hayatın başında olduğumu ve onu bırakmamın bana daha iyi geleceğini biliyorum. Ne kadar emek de versen bazen bırakman gerekir diye düşünüyorum, ama yapamıyorum. Anılarımızı çok seviyorum ama onlar orda kaldılar, bir daha yaşanmayacaklar ve ordaki kişiler şu anki bizden çok farklı bir haldeler.Ben kabullenemiyorum. Üzgünüm ama değilim. Ağlamak istiyorum ama bir yandan içimden gelmiyor. Tam olarak araftayım. Ne yapmam gerekiyor?