Sosyal Hayat

Aşırı hassaslık

Gizli Kullanıcı1 Eylül 2024 22:28

Merhaba hocam benim problemim aşırı hassas olmam. Her şeyi takıp her şeye üzülebilen biriyim. Çok basit saçma şeylere bile anlamadığım bir şekilde üzülebiliyorum. Örneğin yolda normal bi şekilde yürüyen yaşlı bir insan gördüğümde üzülüyorum. Soruyorum kendime hani neden diye ama bende de cevabı yok. Çocuklar, hayvanlar ve yaşlılar hassas noktam aslında ama yolda gördüğüm yaşlı bir insan ya da bir kedi köpek neden beni üzüyor bunu çok merak ediyorum ve bunu yaşamak istemiyorum. Bunun sebebi sadece hassas olmam mıdır sizce yoksa geçmişte yaşadığım farkında olmadan bastırdığım bi duygudan mıdır. Ve son olarak bunu nasıl azaltabilirim . Şimdiden çok teşekkür ederim ayırdığınız zaman için❤️

Bu soru 4 Eylül 2024 07:58 tarihinde Psikolog İlknur Yılmazgil tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba,


Öncelikle, yaşadığınız bu durum oldukça anlaşılır ve yaygın görülen bir duygu yoğunluğu olabilir. Hassasiyet, bireyin çevresine ve yaşanan olaylara karşı yüksek bir farkındalık ve derin bir empati geliştirmesiyle ilişkilidir. Çocuklar, hayvanlar ve yaşlılar gibi savunmasız gruplara karşı hissettiğiniz bu hassasiyet, aslında derin bir empati ve vicdan duygusunun bir yansıması olabilir. Bu tür duygular, genellikle insanın iç dünyasında güçlü bir koruma ve yardım etme isteğiyle bağlantılıdır.


Bununla birlikte, bu duyguların aşırı derecede yoğun yaşanması, geçmişte yaşadığınız ve farkında olmadan bastırdığınız bazı duygusal deneyimlerle de ilişkili olabilir. Örneğin, geçmişte sevdiklerinizi koruyamamış veya bazı durumlarda yardım edememiş olma hissi, bu tür olaylar karşısında sizi daha duyarlı hale getirebilir. Bu durumda, yaşlı bir insanın yalnız yürüdüğünü görmek veya bir hayvanın savunmasız olduğunu fark etmek, bu bastırılmış duyguları tetikleyebilir ve bu nedenle yoğun bir üzüntü hissetmenize yol açabilir.


Bu hassasiyeti azaltmak için öncelikle duygularınızın kökenini keşfetmek önemlidir. Bu süreçte, geçmişteki deneyimlerinizi gözden geçirmek, bastırılmış duyguları fark etmek ve bu duygularla yüzleşmek yararlı olabilir. Ayrıca, bu duyguların doğal olduğunu ve empati yeteneğinizin bir parçası olduğunu kabul etmek de önemli bir adımdır. Ancak, bu duyguların sizi olumsuz etkilediğini düşündüğünüzde, sınırlar belirlemek ve kendinize duygusal olarak daha güçlü olabilmeniz için alan tanımak da önemlidir. Duygularımız bizim bir parçamızdır ve onları şefkatle kabullenmek mental olarak iyi hissetmemizi sağlar.


Bu süreçte bir uzmandan destek almak, hem duygularınızı daha iyi anlamanıza hem de bu hassasiyeti yönetmenin yollarını öğrenmenize yardımcı olabilir. Kendi kendinize yapabileceğiniz şeyler arasında ise duygularınızı düzenli olarak yazmak, meditasyon gibi rahatlatıcı teknikler denemek, olumlama kullanmak ve kendinize duygusal olarak daha güçlü hissetmenizi sağlayacak sağlıklı sınırlar oluşturmak sayılabilir. Özellikle duygularınızı düzenli olarak yazmak ve onların üzerine düşünmek bu yolculukta size fazlasıyla yardımcı olacaktır. Hassasiyetiniz sizin empati gücünüzün bir parçasıdır ve bu duygularınızı doğru yönlendirdiğinizde size ve çevrenize değer katabilir.


Size bu sürecinizde sabır ve içsel güç diliyorum.


Sevgiler.

Cevaplanmış benzer sorular

Sosyal Hayat

Hiçbir şeye yetişemiyorum hissinden kurtulamıyorum

Merhabalar, ben evliyim 26 yaşında ve 1 oğlum var 3 yaşında. Ariyeten açıktan okuyorum. Bende şöyle bir sorun var ne olursa olsun sanki hiçbir şeye yetisemeyecek gibi hissediyorum, örneğin bugüne kadar kpss ye hazırlanıyordum doğru düzgün çalışmadığım hâlde, biri bir here çağırınca ama sınavım var kaygısına kapılıyordum. Mesela yarın da arkadaslrla bulusacaktik unutmuşum , çok da nadir sosyal aktivitelerim. olur, düşünüyorum ama başka bir sınavım var DGS 9 ay sonra. Sınavlar mi bana ağır geliyor bilmiyorum, yani sınavlarım olmasa da böyle olur muyum onu da bilmiyorum. Sanki hep birşeyleri yetiştirmem gerekiyor beni bekleyen işler var bazen herşeyi düzene oturtunca sakjn kafayla kahvemi içiyorum çıkmak istiyorum ama biraz birkince kafam allak bullak oluyor bitirmeden hiçbir yere gitmek istemiyorum sanki aklım kalacak gibi hissediyorum, bu hissin beni yıprattıni fark ettim, acaba bir düzen oluşturmadığım için mi bu hisler veya düzen olursa da böyle mükemmelliyetci herşey düzenli olsun hayatımda isteyecek miyim bilmiyorum. Ev iş çocuk, kıyafet, evin ihtiyaçları yani bunlardan ben sorumluyum eşim de ihtiyaçları alır. Maddi olarak da pek iyi durumda olmadığımız için genelde her ay brsy alabiliyoruz ama benim aklıma geliyor bazen alamadiklarim keşke hemen alabilsek diyorum. Evimi pek beğenmiyorum mesela mutfağım yeni değil bazen girince sanki hep kirli gibi hissediyorum, oğluma bakıyorum bazen sanki onunla güzel ilgilenemiyor gibi hissediyorum açıkçası gerçekten de pek ilgilenemiyorum. Kısacası beynim de hayatım da darmadağınık gibi hissediyorum, sanki meslek sahibi olup ayaklarım üstünde dursam herşey geçecek ve huzur bulacağım gibi hissediyorum

Sosyal Hayat

İnsanlar yüzünden hayata atılmaktan çok korkuyorum

Merhabalar. Adım X ve 20 yaşındayım. Küçüklüğümden beri kimle tanışsam veya konuşsam beni aşağılayan ve küçük gören şeyler söylediler. Onlara göre ben çevreme karşı kibar ve iyi niyetli olduğum için küçük görülmesi gereken bir insanım. Küçükken bu söylemleri çok düşünmediğimi zannederdim. Ama şuan farkediyorum ki bunlar beni derinden etkilemiş. Bu kötü anılari düşünüp durduğum ve tekrar yaşamaktan korktuğum için üniversiteye hala gidemedim. Dışarı çıkamıyorum. Zaten arkadaşımda yok. 3-4 kişiyle konuşuyorum ama onlarda beni çoğunlukla dışlıyor. İşe girmeye korkuyorum. Askerlik yaşım da geldi. Hayata atılmaktan korkuyorum. Bunların yanında şimdiye kadar kimseyi de sevmediğimi farkettim. Özgüven sorunum da var. Ayrıyetten stresten sürekli bir şeyler yiyorum. Bunun yanında kendi hemcinslerimin yanında fazla geriliyorum, konuşamıyorum. Karşı cinsle daha rahat konuşuyorum ama benim istediğim bu değil. Bu sorunlarımdan bazıları dışa göründüğü zaman insanlar beni küçümseyip duruyor. Ailem de bu sorunlarıma çok üzülüyor. Onları da daha fazla üzmek istemiyorum ama çok korkuyorum. Aynı şeyleri tekrar yaşayıp toparlanamamaktan çok korkuyorum. Bazen ailem psikoloğa gitmemi öneriyor. Ama ona da anlatmaktan çekiniyorum. Hayata geç kaldım. Hiçbir şey başaramıyorum. Düzelemiyorum. Bu siteye de yazmaktan çok çekindim. Ama artık dayanamıyorum. Sorunlarımı okuduğunuz için teşekkür ederim. Umarım sizi fazla sıkmamışımdır.