Bu bunalım ve kaygı hissini nasıl hafifletebilirim?

Üniversiteden yeni mezun oldum ve annem, babam 2 ablam ve 1 erkek kardeşimle birlikte yaşıyorum. Evimizin küçüklüğü ve kalabalıklığından ötürü çok boğuluyorum, kendime ayıracak, kendimle ilgilenecek yerim ve zamanım olmuyor, kendime ait bir odam bile yok yalnız kalmam, kendimi iyi hissettirecek bir şeyler yapmam imkansız gibi. Evde herhangi bir şey yapmak benim için çok zor. Ailem çok baskıcı ve muhafazakar olarak tabir edilen bir aile ama ben bu şekilde yaşamak istemiyorum ve ailemin bu tavırları da beni çok boğuyor. Üniversitede ayrı şehirde okuyordum o zaman istediğimi giyip istediğim saatte dışarı çıkabiliyordum, arkadaşlarım vardı, mutluydum ama şimdi bunların hiçbiri yok. Okurken az kaldı okula gittiğimde rahatlayacağım diye düşünüyordum ama şimdi sonsuza kadar bu eve hapsolmuş gibi hissediyorum. Ablamlardan birine OKB teşhisi koyuldu. Erkek kardeşim de ergenlik döneminde olduğu için bazen her şeyi idare etmeye çalışmak beni güçsüz duruma düşürüyor. Bazen nefes almak bile zor geliyor. Geleceğim ve ne yapmak istediğim hakkında çok kaygılanıyorum çünkü ne istediğimi bilmiyorum. Okuduğum bölümü isteyerek okumadım ve şimdi de bu bölümle ilgili bir meslek yapmak istiyor muyum bilmiyorum. Sadece mutlu olmak istiyorum. Üniversiteden eve döndüğümden beri mutlu hissedemiyorum, tam iyi bir gün geçirdim derken akşamına evde bir kavga bir tartışma oluyor ve bütün günüm berbat oluyor. Bu evden kurtulmak için bir şeyler yapmak istiyorum, uzak bir yerde işe girmek, başka bir şehre taşınmak ama bunun için motive olamıyorum. Beni heyecanlandıran, bu konuda çalışmaya iten hiçbir şey bulamıyorum. Aklıma hep geçmişte yaşadığım kötü olumsuz anılarım geliyor ve iyice dibe batıyorum. Her gün aynı iğrenç güne uyanıyorum. Son zamanlarda bu duygularım iyice yoğunlaştı ve ne yapacağımı bilmiyorum. Çok mutsuz çok umutsuz hissediyorum her şeye karşı. Hiçbir şeye hevesim kalmadı, gerçi gerçekleşmeyeceğini bildiğim için artık bir şeylere heves etmeyi, hayal kurmayı da bıraktım. Ne hayali kursam neye heves etsem kursağımda kalıyor. Normalde bir şeyler yemeden duramam ama artık canım hiçbir şey istemiyor, ne yemek ne bir şeyler yapmak. Bunun normal olmadığını bilmek de canımı sıkıyor, ne yapacağımı bilememek de.