Bu kadar yorgunken ben nasıl devam edeceğim?

Sevgili danışanım,

Öncelikli olarak Merhabalar.

Satırlarınıza yansıyan o derin yorgunluk, bir şeyleri omuzlarınızda taşımaktan artık ağırlaştığını hissettiriyor diyebilirim. Sanki hayat, siz istemeden üzerinize çökmüş ve dinlenme alanı bırakmadan sizi kendi temposuna çekmiş gibi… Yazdıklarınızdan, uzun zamandır yorulduğunuzu, artık tat alamadığınızı, kendinizi ve yönünüzü kaybetmiş gibi hissettiğinizi anlıyorum,anlamaya gayret ediyorum.

Sorumlulukların, beklentilerin bu kadar baskın olduğu bir yerde “Ben kimim? Ne istiyorum? Ne zaman mutlu hissettim en son?” gibi sorular, zihnin bir köşesinde sessizce dolaşır durur. İnsan bazen sadece nefes alıyor ama yaşamıyormuş gibi hisseder; çünkü yaşamak sadece biyolojik bir süreç değil, ruhun da beslenmeye ihtiyacı vardır.

“Yaşıtlarım neden daha mutlu, neden daha rahatlar?” sorusu çok tanıdık bir yerden geliyor. Bazen istemsizce yaptığımız bu kıyaslamalar bizi çokca yorabiliyor diyebilirim. Dışarıdan bakınca herkesin keyfi yerindeymiş gibi görünebilir; oysa kimse dışarıya içinin karanlıklarını asmıyor. Bu sizin yaşadıklarınızı küçültmez ama başkalarının sandığınız kadar “kolay” yaşamadığını fark etmek, belki kendinize biraz daha şefkatle yaklaşmanıza yardımcı olabilir.

“Ben bazı şeyleri erken öğrendim” demeniz, hayatın size oyun alanı sunmadan yük verdiğini düşündürüyor. Bu kadar erken “büyümek” zorunda kalan kişilerde, kendini tanıma ve özgürce yaşama hakkı da bastırılmış olabiliyor. Belki de bu yüzden bugün, hayatı başkaları kadar “rahat” yaşayamıyormuş gibi hissetmeniz çok anlaşılır.

Şu an içinden geçtiğiniz yorgunluk hali, yalnızca fiziksel bir tükenmişlik değil. Bu daha çok duygusal bir doygunluğun eksikliği, belki de kendinize uzun zamandır “Sen nasılsın?” diye soramamanın bir sonucu. Bir şeylerden tat alamamak, insanın içsel dünyasında uzun süredir yer tutan baskıların artık dışa vurumu gibi diyebilirim size.

Böyle zamanlarda yapılması gereken ilk şey, hayata yetişmeye çalışmayı biraz olsun bırakmak. Siz bu kadar yorgunken, hayatı yakalama çabası sadece daha da tükenmenize neden olabilir. Şu anda bir yarışta değilsiniz. Durmak, soluklanmak ve “Ben bu kadar yorgunken kendimden ne bekliyorum?” diye sormak belki de en insanca yaklaşım olurdu kendinize.

Size içtenlikle şunu önermek isterim: Her şeyden önce, biraz yavaşlamak için küçük alanlar yaratmayı deneyin. Mesela günde sadece beş dakika bile olsa, sessiz bir yerde gözlerinizi kapatıp vücudunuzu dinlemeyi… Nerede gerginlik hissediyorsunuz? Nefesinizi nasıl alıyorsunuz? Bu kısa anlar bile zihni yeniden merkezlemeye yardımcı olabilir.

Ayrıca, geçmişe bir yolculuk yapmayı öneriyorum size: En son ne zaman “gerçekten” kendiniz gibi hissettiniz? O an kimlerleydiniz, ne yapıyordunuz? Bu sorulara net cevaplar bulmak zorunda değilsiniz, ama zihninizi oralara doğru yürütmek bile, içsel pusulanızın yeniden ayar yapmasına yardımcı olabilir.

Yolunuzun uzun ve zor olduğunu siz de farkındasınız diye tahmin ediyorum sevgili danışanım.Bu farkındalık, bazen insanı daha da yalnızlaştırabilir. Ama bilin ki, bu yolda kendinize minik molalar verebilir, ihtiyaçlarınıza kulak verebilir ve “hayat kafamda değil, yanımda yürüsün artık” deme hakkına sahipsiniz.

Bugün hissettikleriniz geçici değilse bile, değiştirilebilir. Sadece zaman, emek ve biraz şefkat gerek kendinize. Siz zaten bu satırlarla kendinize şefkat göstermeye başlamışsınız. Bu adım bile çok kıymetli.

Tekrardan altını çizerek tüm bu süreçte kendinize nazik yaklaşmayı unutmayın lütfen.Ek olarak yakınlarınızdan veya bir uzmandan destek almaktan da lütfen çekinmeyin.

Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.

Değerlendirilmesini istediklerinizi yeni bir soru ile sorabilirsiniz.

Psikolog Aysel Kacak