Aile

Bu yetersizlik hissi ile nasıl baş edeceğim?

Gizli Kullanıcı4 Aralık 2024 20:42

22 aylık bebeği olan çalışan bir anneyim. Çalıştığım zamanlarda bebeğime annem bakıyor. Ama ben artık hiç bir şeye yetemediğimi düşünüyorum daha doğrusu çocuğuma yetemediğimi düşünüyorum. Maddi sebepler ile çalışmak zorundayım. Çocuğum sürekli ağlıyor ben eve geldikten sonra. Bu durumda ne yapacağımı şaşırıyorum. Tüm pedogojik bilgimi yok sayıyorum.( Öğretmenim) Çıkmazdayım ve o kuyudan hiç çıkamayacak gibi hissediyorum. Denediğim tüm yöntemler başarısız oluyor. Ne yapmalıyım.

Bu soru 7 Aralık 2024 21:36 tarihinde Psikolog Ezgi Aydın tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar sevgili danışan,

Öncelikle yaşamakta olduğunuz sürecin zorluğunu çok iyi anladığımı belirtmek isterim. Bu süreçte pek çok çalışan ebeveynin sizinle aynı duyguları paylaştığını ve yalnız olmadığınızı bilmelisiniz. Elbette bir anne olarak bebeğinize daha fazla bakım verebilme arzunuz gayet doğaldır. İlk olarak içinde bulunduğunuz koşulları kabul ederek, kalan vaktinizi bu kaygılarla meşgul olarak değil, hem kendiniz hem de bebeğiniz için en verimli şekilde kullanabilmeyi öğrenmelisiniz :)

Bebeğinizin siz eve geldikten sonra ağlamasının altında yatan pek çok sebep olabilir.

Bebekler annelerinden ayrı kaldıklarında kaygı geliştirebilirler ve sizi gördüklerinde tekrar gideceğiniz kaygısını yaşayabilirler. Yapılan bir araştırmaya göre bebekler duygularımızı anlayabilir ve hissedebilirler :) Eve geldiğinizdeki yorgunluk ve telaşınızı bebeğiniz hissediyor ve olumsuz duygulara kapılıyor olabilir.

Bu nedenle, kendi ruhsal sağlığınıza özen göstermeniz gerekmektedir. Unutmayınız ki, sağlıklı bir çocuk, sağlıklı ebeveynler ile mümkündür.

Kendi ruh ve beden sağlığınız için kişisel alanlar yaratmalısınız.

Bir kitap okumak, meditasyon yapmak ve kişisel bakımınıza zaman ayırmak size iyi gelebilir.

İşten döndüğünüzde bebeğinizle sağlıklı ve verimli bir şekilde zaman geçirmeye çalışın. Dikkat dağıtıcı nesne veya teknolojik aletlerin olmadığı bir ortamda vakit geçirerek göz temasınızı kesmemelisiniz.

Bağ kurmanın en temel yolu fiziksel temas kurmaktan geçer.

Bebeğiniz ağladığında onun ihtiyaçlarını anlamaya çalışın. Onun ihtiyaçlarına hızlı bir şekilde karşılık vermek, güvenli bir bağ kurmanıza yardımcı olacaktır. Ona ayırdığınız zamanlarda sakin bir ses tonuyla konuşmak rahatlatıcıdır.

Tüm bu bahsetmiş olduğum temel koşulları sağlayabildiğiniz bir zaman dilimini ona ayırarak bunu bir rutin haline getirin. Günlük rutinler oluşturmak güvenli bağlanma için çok çok önemlidir.

Elbette bu süreçte bir uzman desteği almak size çok daha iyi hissettirebilir. Daha fazla sormak istediğiniz soru var ise yeni bir soru oluşturabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiler,

Psikolog Ezgi Aydın

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Eşim yaklaşık 6 yıldır kumar bağımlısı

Merhabalar, 16 yıllık evliyim. İki çocuk annesiyim. Eşim yaklaşık 6 yıldır kumar bağımlısı ben 4 yıldır falan biliyorum. Yaklaşık diyorum çünkü kendisini çok iyi gizler öncesi sonrasını bilmiyorum. Öğrendiğimden beri destek olmaya çalıştım ilk 2 yıl kendi ailem ve onun ailesi dahil kimse bilmedi. Kıt kanaat geçindik ama neden demedim hiç. Sonra borçlar arttı ailesine söyledim bi kaç seferde onlar halletti. Uzmandan Destek aldı devam etti. Bırakamadı. Uzmanlar dediki siz çok destek olmuşsunuz özellikle siz ,size çok güvenmiş tekrarlar dedi. Ve tekrarladı. Sonra ben güvenini sarstım bosanalım dedim şok oldu. Yapmıyacğını söyledi. Vazgeçtim boşanmaktan. Bana uzmanın biri dediki neden boşanmıyorsun. Bende dedimki ilerde düzelecekse o güzel günleri birlikte yaşayalım "aile"olarak dedim. Ama soğudum aslında güvenim kalmadı. Bu arada artık boş durmamaya başladım. Sertifika falan aldım iş hayatına atıldım. Sonra üniversite okumaya başladım. Bildiğim gördüğüm sınavlara girdim. Kendime ve çocuklara yetmeye çalışıyorum sanırım eşim de bunları gördükçe umudunu kesiyor benden. Başarılı oldukça tedirgin oluyor ama yine aynı şeyleri yapmaya başlamış. Telefonun da gördüm yine. Bu sefer tepkisiz kaldım ne kendisine ne başkasına söyleyemedim çünkü umudumu yitirdim ona karşı, kendisi istemedikçe birinin çabasıyla olmayacağını, geç de olsa anladım. aslında çok iyi bir insan neden nasıl yaptı bilmiyorum. Aslında beni sevdiğini de düşünüyorum. Ve buna rağmen beni çok suçlar, konuşmam onun yanında sürekli yanlış anlar beni. Bu sefer konuşmuyorum diye kızar. Sanırım suçlu olduğu için kendisini suçlu hissediyor ve benim ona suçlayıcı davrandığımı düşünüyor. Ama öyle değil normal de kadınlar dırdır eder. Ben ona bildiğim süre boyunca, çok büyük kavgalar hariç hiç suçlamadım. Oda 2 yada 3dür. Hatta o zamanlar dedi ki böyle konuş benimle. Ben konuşmam suçlayamam birini. Hatadır der geçerim. İnsan hata yapar ama 3. den sonrası hata değildir aslında. .. Farkındayım bi evlilik kalmadı. Mutsuzum. .. Çocuklar için boşanmak da istemiyorum. Ne çözüm önerirsiniz?