Çocuğuma en ufak hatasında bağırıyorum kendime engel olamıyorum

Sevgili Danışan,

Öncelikle, hissettiklerinizi bu kadar açık bir şekilde paylaştığınız için size teşekkür ederim. Yaşadığınız duyguların ağırlığını hissediyorum ve bu sürecin sizi ne kadar yorduğunu anlayabiliyorum. İçinizde biriken tüm bu karmaşık duyguların günlük yaşamınıza ve sevdiklerinize yansıması, aslında ne kadar uzun süredir taşıdığınız yüklerin bir göstergesi olabilir. Ve en önemlisi, bu durumun farkında olmanız ve değişim için adım atmak istemeniz zaten en büyük başlangıç.

Bazen insan, tükenmiş hissettiğinde en sevdiklerine karşı bile sabırsız ve tahammülsüz olabilir. Bunun sebebi, zihnimizde ve ruhumuzda taşımakta olduğumuz görünmez yüklerin zamanla bir patlama noktasına ulaşmasıdır.

Öfke, çoğu zaman sadece bir buzdağının görünen yüzüdür; altında hayal kırıklıkları, yorgunluk, yalnızlık, değersizlik hissi ve çözümlenmemiş duygular yatabilir. Özellikle uykusuzluk, takıntılar, mutsuzluk ve başkalarının iyiliğini düşünme gibi faktörler de bir aradayken zihninizde bir çıkış kapısı aramak çok doğal hale gelir.

Çocuğunuza bağırmanız, aslında onun yaptığı şeylerden çok, sizin içsel sıkıntılarınızın bir yansıması olarak görünüyor gibi. Ve biliyorum ki bu durum sizi de oldukça üzüyor. Annelik çok büyük bir sorumluluk, ancak unutmayın ki önce siz iyi olmalısınız ki çocuğunuza da sevgiyle, sabırla yaklaşabilesiniz. Önce kendi duygusal ihtiyaçlarınıza kulak vermelisiniz. Peki, bu süreçte kendinizi daha iyi hissetmek için neler yapabilirsiniz bunlardan bahsedelim.

Öncelikle kendinize şefkatle yaklaşmalısınız. Kendinizi suçlamak yerine, neden böyle hissettiğinizi anlamaya çalışın. Siz kötü bir anne değilsiniz, sadece uzun süredir biriken duyguların yükünü taşıyorsunuz.

Duygularınızı tanıyın ve kabul edin. Bazen öfkenin altında biriken duyguların neler olduğunu fark etmek, değişimin ilk adımıdır. Duygularım bana neler söylüyor? diye düşünün, verdiğiniz cevaplar nelerdir? Günlük tutmayı deneyebilirsiniz, sizi en çok zorlayan anları yazmak hem durumları anlamanızı hem de rahatlamanızı sağlayabilir.

Küçük ama düzenli molalarınız olsun. Bu kendiniz için birkaç dakika bile olsa, sizi rahatlatan küçük ritüellerden oluşsun. Bir kahve molası, kısa bir yürüyüş, derin nefes egzersizleri veya hoşunuza giden bir aktivite gibi bunu kendiniz şekillendirebilirsiniz. Unutmayın, siz çok önemlisiniz!

Destek almaktan çekinmeyin. Tüm bu duyguların altında yatan nedenleri daha derinlemesine anlamak ve çözüm bulmak için bir uzmandan destek almak çok değerli olabilir.

Sevgili Danışan, yalnız değilsiniz. Bu hissettikleriniz, geçici ve dönüştürülebilir. Kendinize karşı nazik olun, çünkü değişim küçük ama istikrarlı olan adımlarla başlar.

Unutmayın, daha iyi hissettiğinizde, sadece kendinize değil, çocuğunuza ve tüm sevdiklerinize de daha sevgi dolu bir alan açabilirsiniz. Burada olduğumu ve sizin için en iyisini dilediğimi bilmenizi isterim. Hoşça kalın...

Sevgilerimle,

Psikolog İrem Bor