Fazla seviyorum ne yapmalıyım?
Şimdi benim sevdiğim bir çocuk var ve olmamız imkansız hocam ama benimki aşk, hoşlantı değil saplantı. Yakın arkadaşlarım ne kadar ileride olduğunun ve sevgimin ileriliğini biliyorlar. Günlük yaşamımı kötü etkiliyor. Hayatımı da öyle. Ben sevmemem gerektiği kadar seviyorum. Annem babamı aldatıyor, ve ben bunu öğrendiğimde 8 yaşındaydım.
Hala da devam ediyor. Zaten babam ben 12 yaşına gelene kadar yanımda bile yoktu. Tam annem ile babam boşanırken doğdum, yani kaosun ortasına. Ve ben onu darmadağın ailem yerine koydum. Burada anlayamayacağım bir çok şeyde bulundum. Benim 4 tane meleğim var, cidden. Hepsini çok seviyorum ancak bir tanesinin ruhu sevdiğim çocukmuş gibi hissettiriyor. O ben ağladığımda daha sıkı sarılıyor. Arkadaşlarım bana dayanmam için yalvarıyor ve ben bunun ağırlığını kaldıramıyorum. Sanki o gelecek, ama hayır! Gelmeyecek. Çünkü imkansız. Zaten gelmezse ben daha fazla hayata tutunabileceğimi düşünmüyorum. Beni dinlediğiniz için teşekkürler.
Bu soru 31 Ağustos 2024 20:11 tarihinde Psikolog Şevval Aydın tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhabalar, özellikle son cümlelerinizden içinde bulunduğunuz durumun sizin için oldukça zorlayıcı ve başa çıkılamaz bir halde olduğunu anlayabiliyorum. Burada öncelikli bilmenizi istediğim şey bununla elbette başa çıkabilirsiniz, yalnızca başa çıkma şeklinizi bulmanız gerekli. Başa çıkarken de bunu tek başınıza yapmak zorunda değilsiniz, yaşadığınız sorunlara sahip birçok insan psikolojik destekle bu sorunların üstesinden gelmekte. Siz de sorununuza dair öncelikli olarak farkındalıklarla işe başlayabilirsiniz.
Bizler yetişkin yaşamımızdaki ilişkilerimize çocukluğumuzdan izler taşırız, çocuklukta ebeveynler tarafından kurulamayan güvenli bağ yetişkin yaşamda aradığımız ve bulmak istediğimiz şey olabilir. Özellikle çocukluk dönemindeki travmalar, yaslar, boşanmalar çocukta kendine ve insanlara karşı olumsuz bir algı oluşturur ve bu algı yetişkin yaşama da yansır. Bizler çocuklukta alınamayan sevginin yaşam boyunca arayışında olabiliriz, inanın bu çok anlaşılır bir durum. Ancak çocukken de sevgi görememenizin sebebi siz değilsiniz, size bu sevgiyi vermekte eksik kalan ebeveynleriniz yüzünden bu yoksunluğu yaşıyor olabilirsiniz.
Bununla birlikte bahsettiğiniz durumun “sınırlarla” ilgili olduğunu düşünmekteyim.
Sınırlarımız yaşamda bizleri koruyan çizgilerdir. Sınırları belirgin olmayan kişiler yaşamı siyah ya da beyaz olarak algılar, hayatlarında gri yoktur, bu yüzden insanları ya çok iyi olarak görür ve çok severler ya da çok kötü bir insan olarak görür nefret ederler, burada fark etmenizi istediğim şey karşı tarafa olan bağlılığınızın karşı taraftan bağımsız olarak sizinle olan ilişkisidir. Tutunmak istediğiniz kişi karşı taraf değil aslında ilgi ve sevgi bekleyen çocukluğunuz olabilir. Kendinize karşı şefkatli olun, herkes kadar sevilmeyi hak ediyorsunuz.
Yaşamdaki destekleyici ögelerinizi düşünün, tüm yaşamınızı olumsuz olarak değerlendiriyor olabilir misiniz ? sizi destekleyen yanınızda olan insanların varlığını düşünün ve o kişilerle daha çok paylaşımda bulunarak daha çok vakit geçirin.
iyi taraflarınıza odaklanın; neleri iyi yaparsınız, hobileriniz neler, kişilik olarak sizi yansıtan olumlu özellikleriniz neler, insanlar sizde neleri sever düşünün ve farkında olun.
Başa çıkma kartı hazırlayın; bir kağıda korktuğunuz olumsuz senaryoda (sevdiğiniz kişinin dönmemesi) neler yapabileceğinizi yazın, çoğu insan çaresiz olduğunu düşündüğü için geleceğe yönelik kaygılar taşır, oysa her zaman yapılabilecek şeyler vardır.
Çocukluğunuza mektup yazın; yetişkin halinizle onu anlayabildiğinizi ve onu sevdiğinizi söyleyebilirsiniz. Çocukluğunuzun korunmaya ihtiyacı vardı ve birçok şeyin farkında değildi, ancak yetişkin olan sizin birçok farkındalıkla kendinizi değiştirme gücünüz olabilir, kendinizi küçümsemeyin.
Son olarak bu durum günlük yaşamınızdaki işlevselliğinizi oldukça etkiliyor ve sıklıkla depresif hissediyorsanız terapi almanızı mutlaka öneririm.
sevgiler.
