Hayatımın merkezinde ki insanlara uzak hissetmek

ailemle bulundugum sartlar yuzunden kucuklugumden bu yana dert ya da sikintilarimi hep kendim hallettim ve insanlara anlatirken de cok zorlaniyorum. bi erkek arkadasim var yaklasir 1 yildir beraberiz psikolojik ve manevi anlamda kendini pek gelistirebilmis birisi degil herhangi bi negatif duyguda kabuguna cekilen birisi ben yaninda olmaya elimden geldigince calisiyorum fakat ayni ilgiyi goremiyorum bunu yapamadigini sorunlarimi benimseyemedigini soyluyor bu durumda beni cok yalniz hissettiriyor.

pek arkadasi olan bi insan degilim uzulmekten korkan bi insan oldugum icin hayatima zor insan alirim bu benim icin sorun degil. erkek arkadasimla yasadigim bu durum beni cok uzuyor bunu onunla konustugumda ozur dileyip elinden bir sey gelmedigini cok uzuluyorsam benim icin iyi olacaksa iliskiyi bitirebilecegimi soyluyor dun bu tarz bir sey yasadik ve iliskimizi sonlandirdiktan yaklasik 20 dakika sonra beni arayi barismak istedi ve baristik.. beni sevdigini biliyorum ama hayatimin merkezine aldigim insanin onceligi olamamak beni cok uzuyor yasadigimiz bir kac problemden bahsetmek istiyorum. sorunlari ertleyen ve kavgadan kacan biri ben de aksine halletmemiz lazim diyen tarafim bi gun onunla ilgili bi sorunumu anlattigimda icimi rahatlatacak hicbir sey soylemedigi icin sinirden aglamaya basladim lutfen bi sey de hayal kirikligina ugruyorum tarzinda o ise telefonu kapatmak icin diretti ve kapatti da. bahsetmeye calistigim sey ben cok kotu de olsam o negatif bi duygu hissediyosa onun icin benim ya da bi baskasinin ne durumda oldugu onemli degil.

dusunce olarak bencil bi insan ve ben ona cok fazla hissediyorum