Aile

Kafamda sürekli annemle kavga ediyorum, ne yapamalıyım?

Gizli Kullanıcı5 Haziran 2024 17:35

Hayatımın bir kırılma noktasındayım. Üniversiteyi bırakıp yeniden hazırlanıyorum. Ancak son birkaç senem oldukça zordu. Lisede tramva sonrası stres bozukluğu ile mücadele ettim bu sorunun kaynağı küçükken uğradığım tacizdi. Liseden sonra istemediğim bir bölüme gittim sırf annem kızmasın diye sanırım. Anneme lise zamanında küçükken tacize uğradığımı söyledim. Ama annem bu yaz beni taciz eden kişinin düğününe gönderdi. Fikrimi bile sormadı. Zaman içinde anneme olan öfkem ortaya çıktı. Bu bir anda oldu. Ve hayatımın en huzurlu döneminde neden böyle hissediyorum bilmiyorum. Annemle konuşmak istemiyorum bazen. Üniversiteyi de bıraktım. Kendime yeni bir hayat kurmak ve annemle bunu neden yaptığı konusunda yüzleşmek istiyorum. Aynı zamanda da babama anlatmayı düşünüyorum. Beni anlayacak ve destekleyecek bir aileyi sonunda hak ettiğimi düşünüyorum ama nasıl yapsam bilmiyorum. İçim yanıyor sanki. Anneme öfkemi nasıl dile getirebilirim. Bu yaşananların hepsi bağlantılı mı?

Bu soru 7 Haziran 2024 06:34 tarihinde Uzman Psikolog İlknur Aksu tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Selam değerli danışan, yaşadığın zorlukları ve duygularını ifade etmen için burada olduğuma sevindim. Bu süreçte hissettiğin karmaşık duygular oldukça anlaşılabilir. Öncelikle, yaşadığın travmaların etkilerini üzerinden atmak ve kendini toparlamak için ciddi bir çaba harcamış olmalısın. Taciz gibi bir deneyim, üzerinde derin izler bırakabilir ve bu izlerin uzun süre boyunca sürmesi doğaldır.

Annenle arandaki iletişim sorunları ve onun tepkileriyle başa çıkman zor olabilir. Annenin seni taciz eden kişinin düğününe göndermesi, senin duygularını göz ardı ettiği ve seninle empati kurmadığı hissine kapılmana neden olabilir. Bu durumda, öfkeni ifade etmek ve annenle iletişim kurmak önemli.

Ancak, bu konuşmayı yapmadan önce kendini hazır hissetmek önemli. Duygularını anlamak ve ifade etmek için içsel bir hazırlık sürecine girmek önemlidir. Belki de bir terapist veya danışmanla çalışmak bu süreci daha sağlam hale getirebilir. Annenle konuşmaya hazır hissettiğinde, duygularını ve hissettiklerini açıkça ifade etmeye odaklan. Ona nasıl hissettiğini ve onun davranışlarının seni nasıl etkilediğini anlat. Ancak, konuşma sırasında saldırgan olmamaya ve kişisel saldırılardan kaçınmaya dikkat etmek önemlidir.

Babanla da bu konuları paylaşmayı düşünüyorsan, ona da duygularını ve yaşadıklarını açıkça ifade edebilirsin. Belki de onun desteği senin için önemli olabilir.

Yaşadığın zorlukların hepsi bağlantılı olabilir. Annenin taciz konusundaki tepkisi, geçmişte yaşadığın travmanın da etkisi altında olabilir ve bu da duygusal bir patlamaya neden olabilir. Bu süreçte kendine ve duygularına odaklanmak önemli.

Yeni bir hayat kurmak için adımlar atmaya devam etmek önemlidir. Kendine destek olacak bir çevre bulmak ve psikolojik destek almak bu süreçte seni güçlendirebilir. Unutma, duygularını ifade etmek ve yaşadıklarını paylaşmak güçlü bir adımdır ve bu süreçte kendine öncelik vermelisin.

Kendine şefkatli ol, duygularını tanı, kabul et ve onlarla başa çıkmak için kendine zaman tanı. Kendine karşı sabırlı ve nazik olmaktan vaz geçme olur mu?

Kendinle ve hayatla barıştığın bir yaşam diliyorum.

Sağlık dileği ve sevgilerimle...

Yorumlar

Gizli Kullanıcı

Çok teşekkürler, bu yazı bana çok iyi geldi

7 Haziran 2024 16:56

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Ailemle aramı nasıl düzelteceğim?

Çok kötü hissediyorum kendimi. Ailem ile herhangi bir konuda konuşamıyorum. Geçmişten gelen bir olay sonucu da değil. Ailemle iletişim kuramıyorum. Onlara bir şeyler söylemek anlatmak içimi dökmek istiyorum. Ama asla yanımda olmayacaklar bunu bildiğim için anlatamıyorum. Hatta belki kızacaklar vuracaklar. Babam erkek arkadaş konusunda çok eski kafalı. Okulda verilen ödevleri erkek arkadaşım ile yapacağım diyemiyorum çünkü anlatacak gücüm yok. Anlamayacak kızacak bağıracak. Yurtta kalıyorum arayıp konuşmak o kadar yük gibi geliyor ki kendimi çok yalnız hissediyorum. Onlarla konuştuktan sonra istemsizce ağlıyorum. Ve kendimi çok eksik hissediyorum. Kafamı toparlayamıyorum. Ve bu aile eksikliğimi birileriyle doldurmaya çalışıyorum. Birilerinin sevgisine ihtiyaç duyuyorum. Biri de beni düşünsün anlasın istiyorum. Hiç konuşmamam gereken kişilerle konuşmaya çalışıyorum onlardan sevgi umuyorum. O kadar eksiğim ki biri de beni sevsin diye yapmadığım şey kalmıyor. Ve asla kimse sevmiyor. Hoşlandığım kişiler hep reddediyor yalnız ve eksik hissediyorum. Onları arayıp nasılsınız diyemiyorum o kadar bile yakınlık hissetmiyorum. En çok da bu acı veriyor. Çok acı veriyor hem de hayatıma yansıyor. Normal insanlar gibi günümü anlatmak istiyorum. Bende anne bak şöyle oldu baba bak bunu yaptık ettik demek istiyorum. Çok mu şey istiyorum. Onlar hep aile olmayı para ve ihtiyaçlar zannettiler. Özel okula gönderdiler yıllarca dışlandım. Kızım orda nasıl gidiyor diye sormadılar.