Neden kendime değer ver(e)miyorum?
Merhabalar, ben çocukluğumdan bu zamana kadar kendime değer vermeyen kendimi hiçbir anlamda beğenmeyen biri oldum öyle ki bu durumun anormal olduğunu ileri yaşlarımda anlayabildim.
Şuanda 30 yaşındayım bir ömür boşa geçmiş gibi... son zamanlarda durduk yere kötü şeyler düşünüp inanıp ağlıyor ve vaktinde çözemediğim sustuğum olayları kafamda tekrar tekrar o kişilerle tartışıp çözerken yada ağlarken buluyordum kendimi. 5 aydır psikiyatriye gidiyorum ilaç tedavisi görüyorum; kaygı bozukluğu ve depresif bozukluk, anksiyete imiş yaşadığım durumlar.
Ama gelin görün ki ilaç tedavisinden beri bazı durumlarımda iyilesme olsa da kendimi hayatın her alanında değersiz hissetmemi bir türlü aşamıyorum bu kişise bakımıma kadar engel oluyor aynada kendime bakmak istemiyorum, özellikle dışarıda toplum içinde içten içe kendimi diğer kişilerle kıyaslarken buluyorum. Ne kadar güzel giyinmişler bak özenmişler birde kendine bak gibi ama aynı özeni ben göstersem kendime asla yakıştıramıyorum ve insan kendine hak ettiği değeri vermeyince kendi değerini düşürdüğü için başka insanlarda sana karşı çok acımasız oluyor. çok yoruldum bu durumdan ne yapabilirim nasıl aşabilirim yardımcı olur musunuz?
Bu soru 12 Kasım 2024 20:00 tarihinde Psikolog Sena Keşkek tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhaba Sevgili Danışan,
Öncelikle bu durumu paylaştığınız için ve çözüm arayışına koyulduğunuz için sizi tebrik etmek isterim.
Sevgili danışan, çocukluğunuzdan bu yana kendinize değer verememiş olsanız bile yaşadığınız farkındalık ile oldukça büyük bir adım atmış bulunmaktasınız. Endişe etmeyin, kendimizi sevmeyi her yaşta öğrenebiliriz. Küçük adımlarla kendinize karşı tutumunuzu değiştirmeye başlayabilirsiniz. Kendinize yorumlar yaparken daha nazik bir dil kullanarak ilk adımı atabilirsiniz. Örneğin kendinize "Kişisel bakımıma hiç özen göstermiyorum, hiç hoş görünmüyorum. Bir de diğer insanlara bak" demek yerine "Bugün kendimde yüzümü yıkayacak gücü bile bulamadım. Kişisel bakımımı bir düzene oturtmak için gayret edeceğim fakat bugün yüzümü yıkamak bile istememiş olabilirim, bu içinden geçmekte olduğum bir süreç." diyebilirsiniz. Kendinize karşı şefkatli adımlar attığınızda kendinize gösterdiğiniz bu sevginin ne kadar kıymetli olduğunun farkına varacağınıza eminim.
Sizden bir restoranda oturduğunuzu ve yan masanızda oturan iki arkadaşın konuşmalarına kulak misafiri olduğunuzu farz etmenizi isteyeceğim. Birinin diğerini şu şekilde cümleler kurduğunu işittiniz:
-Giydiklerin sana yakışmıyor, bir de diğer insanlara bak. Sen onlarla aynısını giysen yine de sana yakışmaz ki. Aynada kendine bakabiliyor musun sen?
Bu yaklaşım hakkında neler düşündünüz? Bu iletişime kulak misafiri olsaydınız neler hissederdiniz? Muhtemelen "bu kişi arkadaşına karşı pek de nazik konuşmuyor, keşke daha nazik ve sevgi dolu yaklaşsa" derdiniz. Şimdi kendinize karşı benimsediğiniz bu yaklaşımı bir kez daha gözden geçirir misiniz? Neler hissettiniz? Unutmayın ki hepimiz nezaketi, anlaşılmayı ve şefkati hak ediyoruz. Umarım bu yazım size fayda sağlar sevgili danışan :)
Sevgili danışan, yaşadığınız zorluklara karşı farkındalık geliştirip bir psikiyatrist ile görüşmeye karar vermenize çok sevindim. Şunu da hatırlatmak isterim, bu süreçte psikiyatristinizin verdiği ilaç tedavisini ilaç tedavisine aksatmadan devam etmeniz oldukça önemli. İlaç kullanımınızı sürdürürken deneyimlediğiniz değersizlik hissinizi psikiyatristiniz ile paylaşmayı düşünebilirsiniz.
Sevgiler,
Psikolog Sena Keşkek
