• Anasayfa
  • Sorular
  • Kendimi yetersiz ve değersiz hissediyorum bunu nasıl düzeltebilirim
Aile

Kendimi yetersiz ve değersiz hissediyorum bunu nasıl düzeltebilirim

nrwrd9 Aralık 2024 01:31

merhabalar ben 22 yaşındayım. Annemle kendimi bildim bileli doğru düzgün anlaşamıyoruz genellikle en ufak bir hatamda küfür edip hakaret edip aşağılamaya başlıyor. Hatta çarşafı yanlış serdim diye sinirlenip hakkımı helal etmiyorum dediğini bile duydum. Bu durum zamanla bende sorun oluşturmaya başladı. En mutlu olduğum ortamda bile bir anda yüzüm düşüyor, modum düşüyor, annemin bana söylediği sözler aklıma gelmeye başlıyor. Bu durum son zamanlarda çok arttı canım en ufak şeye sıkılsa bile oturup annemin bana söylediği kelimelere ağlamaya başlıyorum.

Sevgilimin yanına kendimi hem tip olarak hemde karakter olarak yakıştıramıyorum. Hep benden daha iyilerine layıkmış onu hak etmiyormuşum gibi hissediyorum ve bu durumun annemle aramdaki sorundan kaynaklandığını düşünüyorum. Ciddi anlamda artık işin içinden çıkamıyorum. Kendimi nasıl yeterli ve değerli hissedebilirim ?

Bu soru 9 Aralık 2024 19:26 tarihinde Psikolog İrem Bor tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar sevgili danışan, yaşadığınız durumda zorlanmanız ve baş etmek için çözüm yolları aramanız oldukça doğal.

Anlattıklarınızdan geçmiş yaşantınızda maruz kaldığınız eleştiriler ve hakaretler, şu anda kendinize dair algılarınızı değiştirmiş olabilir. Öncelikle bu etkileri azaltmak ve kendinizi daha değerli hissetmek için yapabileceğimiz adımlara birlikte bakalım.

Annenizin size söylemiş olduğu sözler ve davranışlar sizin gerçekliğinizi yansıtmıyor. Onun size karşı öfkesi, kırgınlığın ya da davranış şekli sizin öz değerinizi ölçen bir araç değildir. Bu nedenle kendinize öz şefkat göstermelisiniz. Bunu aynada kendinize baktığınızda söyleyebileceğiniz örnek sözlerle yapabilirsiniz:”Ben yeterliyim. Ben sevgiyi ve saygıyı hak ediyorum. Değersiz biri değilim annemin problemleri benimle ilgili değil kendi ile ilgiliydi.”

Annenizin sözlerini kendi iç sesiniz olarak duyuyor olabilirsiniz. Fakat şunu kendinize hatırlatmanızda fayda var. Senin gerçeğin değiller. Örneğin, onu haklı çıkaracak bir kanıt aradığında objektif davranabiliyor musun? ya da Sevgilim benden daha iyilerine layık diye düşündüğünde, bu düşüncenin destekleyen kanıtlar var mı?

Zihnine olumsuz düşünceler geldiğinde bir durup onlara bak. Düşünceleri fark etmeye çalış. O an sana gelen düşünce örneğin, “Kendimi yetersiz hissediyorum.” Bir gerçeklik testi yap. Bu duygun nereden geliyor? Somut kanıtlar sunabilir misin? Sonrasında, bu düşüncenin yerine daha sağlıklı bir düşünce koysan ne söyleyebilirdin bir bak. Örneğin, Herkes bazen yaptıklarının yeterli olmadığını hissedebilir, bu durum benim yetersiz biri olduğum anlamına gelmiyor.

Eğer gündelik hayatında annenle iletişimin devam ediyorsa, ona sınırlar koyman gerekebilir. Onun eleştirilerini ve cümleleri her zaman durduramayabilirsin ama bunları alma biçimini değiştirebilirsin. Sana olumsuz bir cümle kullandığında bunun onun cümlesi olduğunu ve seninle ilgili olmadığını kendine sık sık hatırlatman faydalı olabilir.

Sosyal ağını ve destek gruplarını oluşturman sana iyi gelebilir. Güvendiğin arkadaşların veya yakın olduğun aile üyeleri ile paylaşımda bulunabilirsin. Gerekli görüyorsan ve bu durumla baş etmekte zorlanıyorsan bir terapistten yardım almak da seçenekler arasındadır.

Kendini yetersiz hissettiğin her an küçük başarılarını hatırlamalısın. Bu en ufacık bir gülümseme, arkadaşlarına yardım etme, günlük görevleri yerine getirme olarak düşünebilirsin.

Ağladığında ve üzüldüğüne kendine sormanı istediğim bazı sorular var. Şu an neye ihtiyacım var? Bu duyguyu bana tetikleyen nedir?

Kendini kötü hissetmeni anlıyorum sevgili danışan, ancak yaşadığın durumda o duygunun geçici olabileceğini kendine hatırlatmalısın.

Senin değerin, birinin sana ne söylediği ile ya da hangi şartlarda büyüdüğünle ölçülemez. Şu an bu süreç için bir adım atman ve çözüm yolları araman ne kadar güçlü olduğunu gösteriyor. Bu süreçte kendine iyi davranmayı öğrenmeli ve geçmiş yüklerden özgürleşmeye çabalamalısın. Seninle benzer durumu yaşayan bir çok kişinin olduğunu, yalnız olmadığını bilmeni isterim.

Tekrar olursa soruların ve yorumların için burada olacağım. Şimdilik hoşça kal…

Sevgilerle, Psikolog İrem Bor

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Çocukluk Travmalarımı Unutamıyorum

26 yaşındayım 26 yıldır aynı evde yaşıyorum evimiz küçük hiç kendi odam olmadı abimle aynı odada kaldım hala da böyle. Ben küçükken 2 amcam bizde kalıyordu odamızı bir nevi onlarla da paylaşıyorduk. Amcamlar sertti babam da sert ve ilgisizdi benimle çok konuşmazdı babam sadece yaramazlık yapınca azarlardı ve sürekli içerdi. Bir defasında annemle kavga ederken anneme kültablasını fırlattı anneme gelmedi ama kırılınca bir cam parçası kafama isabet etti o zaman çok korkmuştum yerler kan olmuştu. Bugün o kısımda hala saçım çıkmıyor. Annem sürekli ev işi yapardı. Hiç yaşıtım arkadaşım yoktu beni hiç gezdirmediler de. Doğru düzgün evden çıkmazdım. Arada dışarı çıkıp mahalledekilerle oynamaya çalışırdım ama benden büyük oldukları için genelde beni aralarına almak istemezlerdi. Anaokuluna gitmek istedim annemle babam göndermedi. Bi keresinde resim çizmek için şövale istemiştim babam tamam dedi almadı. Sonra ilkokula başladım 1. Sınıfta folklor ekibine katılmak istedim göndermediler. İlkokulda milli bayramlarda hep şiirleri ben okurdum. Annem hiçbirinde beni izlemeye gelmedi. Okulum evimizin hemen yanındaydı evden ben senin sesini duyarım derdi. Çok fazla çocukluk fotoğrafım yok. Benim ergenlik dönemimle abimin ergenliği aynı zamanlara denk geldi benimle hep dalga geçer ve üstünlük kurmaya çalışırdı. Ailem muhazakardı onu giyme açık bunu giyme rengi kırmızı buraya gitme bu müziği dinleme vs vs arkadaşımla görüşmeme izin vermezdi. Ortaokulda bir gün bir akrabam bana iftira attı ve anneme şikayet etti kendimi savunamadım annem sonrasında kısmen bana inandı ama yine de bana sahip çıkmadı. Ve o zamanlar tek arkadaşımla okulda dahi görüşmemi konuşmamı yasakladı. Dinlemedim bu yüzden hep kavga ettik. Arkadaşımı o zamanlar çok severdim o benim her şeyimdi ondan başka kimsem yoktu. Okulda dersten sonra ücretsiz resim dersi verilirdi arkadaşımla oraya giderdim sırf onunla görüşmeyeyim diye annem beni oradan da aldı. Tüm akrabalarım beni aykırı ve asabi olmakla annemi üzmekle suçlardı. İlkokulda derslerim hep iyiydi sınıfta ikinciydim ama hiç ödüllendirilmedim hiç takdir edilmedim. Ortaokulda bu bahsettiğim olaylar yaşandıktan sonra içime kapandım ve notlarım çok düştü notlarım yüksekken hiç takdir görmedim ama düşünce bana tepki gösterdiler matematiğim 5 ten 4 e düştüğü için resim dersim 2 olduğu için eleştirildim. Sürekli annemle bir çatışma halindeydim ve herkes beni nankörlükle annemi ezmekle suçladı. 15 yaşımda babam başka bir şehre taşındı. Annemle boşanmadılar ama ayrı şehirlerde yaşamaya başladılar. Sizce ben zor bir çocukluk geçirmiş miyim yoksa abartıyor muyum ailem beni rahat yetiştiğim için şımarık olmakla suçluyor. Bunu soruyorum çünkü bazen ben de kendimden şüphe ediyorum acaba abartıyor muyum diye. Bugün onlara karşı yoğun bir öfke duyuyorum ve tahammül edemiyorum. Aradan kaç yıl geçti eski şeylere öfkelenmemi benim kindar bir insan olmama bağlıyorlar. Ve eğer bu yaşadıklarım ciddi sorunlarsa bunlar yetişkin olarak kişiliğimde ne gibi etkilere sebep olur?