Psikoloji

Korku ve Kaygı

Gizli Kullanıcı9 Ağustos 2024 22:35

Merhaba 18 yaşındayım 2 sene öncesinde panik atak geçirdim toparlanmam biraz uzun sürdü aradan 1 sene sonra aynı şeyleri tekrar yaşadım ilkine göre daha çabuk toparlandım diyebilirim çabuk dediğim bir buçuk ayımı aldı üstünden bir buçuk sene geçti ve geçen hafta yattığımda nabzımın yavaşladığını hissettim ve korktum ölçtüm hemen 50 çıktı nabzım ben yine çok korktum sanki korktukça nabzım daha çok yavaşlıyor ve nefes alamıyormuşum gibi hissettim ve o gece korkumdan hiç uyuyamadım 1 hafta geçti ve şuan bunları yazarken yine aynı oldum korktum nabzımı kontrol ettim yine korktum nefesim kesilir gibi oldu ve yazmak istedim beni panik atak mı yokluyor merak ediyorum panik atak gerçekten mesela 3 sene geçti aradan diyelim yokluyor mu acaba bide bir şey sormak istiyorum korkunun içinde daha çok korkunca çıkılmaz bir labirentin içinde gibi hissediyorum sanki bu korku içinden hiçbir zaman çıkamayıcak gibi hissediyorum bu korkunun korkunç labirentin içinden nasıl çıkarım bana yol gösterir misiniz ?

Bu soru 11 Ağustos 2024 12:32 tarihinde Klinik Psikolog Pınar Özdemir tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Sevgili danışan,

Geçmiş yıllarınızda panik atak deneyiminiz şu anda yaşadığınız yeni deneyimlerinizi etkilemiş, deneyim sonucunca ortaya çıkan duygularınızı, düşüncelerinizi veya davranışlarınızı otomatikleştirerek öne sürmüş görünüyor. Panik ataklar, aniden ortaya çıkan yoğun korku ve kaygı durumları olarak açıklanır. İlk defa panik atak geçirdikten sonra bu deneyimin tekrar yaşanma endişesi, sık sık karşılaşılan bir süreçtir. Panik ataklar genellikle belirli tetikleyicilere veya stres faktörlerine bağlı olarak ortaya çıkar. Geçmişte yaşadığınız, deneyimlediğiniz panik ataklar, yeniden yaşama endişesiyle beraber bir dizi belirtiyi tetikleyerek ortaya çıkabilmektedir. Panik atak yaşandığında başa çıkma becerilerini kullanarak çözümlenmediğinde tekrar yoğunluğunu arttırarak ortaya çıkması muhtemeldir.

Nabzınızın yavaşlaması gibi fiziksel semptomların ortaya çıkması panik atak sırasında yaşanan klasikleşen semptomlardan biridir. Panik ataklar genellikle bedensel semptomlarla birlikte gelir; bu da kalp çarpıntısı, nefes darlığı veya kalp atışlarının hızlanması gibi durumları içerebilir. Nabzın yavaşlaması da bir panik atağın parçası olabilir, ancak bu tür belirtiler genellikle geçici bir fiziksel semptom olduğunu fark etmek, kabullenmek baş etmenize destek olacaktır. Yaşadığınız fiziksel semptomlarınızın geçici olduğunu, kalıcı sağlık sorunlarını yol açacağı anlamına gelmez.

Korku duygusunu yoğun bir şekilde yaşarken sanki çıkılmaz, yolun sonu gelinmez bir labirentin içinde gibi hissetmek genellikle karşılaşılan bir histir. Bu, korkunun ve korkuya eşlik eden anksiyetenin bilişsel açıdan yoğun ve karmaşık bir süreç olmasına neden olabilir. Bu durumda hissettiğiniz bu labirent benzeri duygunuzun, genellikle korkunun ve endişenin yoğunluğunun sizi ne kadar esir aldığını ve zihninizde bilişsel çarpıtmalarınızla düşüncelerinizin ileleriyişi bakımdan konudan uzaklaştırdığı öne sürülebilir.

Panik atak sırasında yaşadığınız fiziksel semptomlarınızı anlamaya anlamlandırmaya çalışmak, farkında olmak baş etmenizi için kolaytıracaktır. Bu belirtiler genellikle zararsız ve geçici olduğuna dair farkındalık oluşturmak için fiziksel semptomlarınıza yönelik olumsuz inançlarınızı yeniden yapılandırmanız gerekiyor. Nabzınızın yavaşlaması gibi belirtiler, vücudunuzun doğal bir tepkisi, sürecinizin doğal bir parçası olduğuna dair bakış açınızı yenileyebilirsiniz. Belirtiler hakkında gerçekçi kanıtlarla birlikte bilgi edinmek, panik atak yaşamış olma korkunuzdan ziyade panik atak yaşar mıyım yaşarsam nasıl olur gibi belirsiz olan bu sürece dair korkularınızı rahatlamanıza destek olabilir.

Panik atak geçirdiğinizde veya geçireceğinize dair olumsuz düşünceleriniz sizi esir aldığında eğer ki başa çıkamıyorsanız nefes egzersizini uygulayarak kısa vadede de olsa sizi rahatlatabilir, baş etmenizde size destek olabilir.

-4 saniye boyunca burundan nefes almak,

-4 saniye aldığınız nefesi tutmak,

-8 saniye boyunca tuttuğunuz nefesi yavaşça vermek.

Bu nefes egzersizini uygulamak sizi sakinleştirmenize, başa çıkmadığınız olumsuz süreçlerle baş etmenize destek olabilir.

Geçmişte yaşadığınız, deneyimlediğiniz panik ataklar ve bunların nasıl geçtiğini, hangi baş etme becerilerinizi kullandığınızı gözden geçirerek değerlendirebilirsiniz. Bu deneyimlerinize dayanarak, tekrar panik atak yaşamanızla ilişki baş etme becerilerinizi belirleyerek panik atağınızın önüne geçebilir, korku duygusunun yoğunluğunu azaltabilirsiniz. Bu sürecinizde panik atağa dair farkındalık oluşturmanız gereken şey; panik atağın veya diğer birçok problemler de dahil olmak üzere hiçbirinin yüzde yüz geçmesi, tamamen ortadan yok olması gibi bir yaptırımı olmadığını, aslında bu sürecinizde belki de bakış açınızı tamamen panik ataktan ayrılmak, yok etmek yerine panik atağı kabullenmek, baş etme kaynaklarını öğrenmek gibi durumlara odaklanmak olduğunu fark ettiğinizde sürecinizi daha rahat yürütebilirsiniz.

Sevgili danışan, sürecinizle ilişki panik ataklarınız günlük işlevinizin önüne geçmeye başladığında, sosyal ilişkileriniz ya da kişisel yaşantınız –beslenme, uyku düzeni gibi- bir problem haline geldiğinde bir psikoloğa başvurarak psikolojik destek alabilirsiniz.

Sevgiler.

Klinik Psikolog Pınar Özdemir.

alinti

Çok teşekkür ederim

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Nasıl daha iyi olurum?

Ben bebekliğimde çok fazla ağlıyormuşum hatta geceli gündüzlü . Annem doktora götürüyormuş bir şeyi yok demişler yani uğraşmış bir şeyi yok demişler. Hatta 6 ay boyunca geceli gündüzlü ağlıyor muşum. Sonra işte eskiden tedavi eden yaşlı kadınlar varmış. Ona götürmüş karnında embelek var demiş. Ve çam sakızını sobada erit beze sar karnına koy demiş annemde yapmış o günden sonra eskisi kadar çok ağlamamışım. ve ben 4 buçuk yaşıma kadar emzik kullanmışım ve bana zor terk ettirmişler doktora götürmüşler doktor sobada emziği yakın yok edin demiş alışsın demiş. yapmışlar ama ben ağlamışım sonra alışmışım . Sonra işte 4 yaşında tırnak yemeye başlamışım . Ve annem bunun içinde doktora götürmüş ve acı oje sürün demiş ve annem denemiş ve ben buna rağmen tırnaklarımı yemişim. sonra işte anaokuluna gitmişim ve orada Sudenaz diye bir kız vardı o bana kötü kötü bakardı ne zaman öyle bakan görsem korkardım. Ve bende o kız öyle baktığında bir kenara çekilip onun yanından başka yere geçerdim. Şimdi mesela 17 yaşındayım ve bana böyle ters ters kötü bakan olsa korkarım o bakışlardan çekinirim. bir de benim babaannem vardı ve sürekli annemle kendisini kıyaslardı . Mesela ben 8 yaşındayken yaylaya gitmiştim . Benim yanımda kilo aldı. Annesi bakmamış diyip kolumu açıp gösterirdi. yani sürekli annemi millete hep kötülerdi bana da kotulerdi. ve annem çok stresliydi çünkü babamı ben 6 yaşındayken kaybedecektik. Kalp krizi geçirmiş kalbine pil takılmış. Ve doktor hatta rapor vermiş çalışamaz durumda diye . Yoksa hasta olmadan önce bakkal dükkanımız vardı onunla geçiniyorduk şimdi ise herhangi bir gelirimiz yok . Hatta annemgil bunun için İstanbul'a kadar bile gitti. ve bir sürü düğününden kalma altınını bozmak zorunda kaldı. bakmışlar buna rağmen babamın hak ettiği geliri vermemişler. Yani biz ekonomik sıkıntı çekiyoruz hatta annem işkura gitmiş başvurmuş ilkokul mezunu olduğu için ve birde torpili olmadığı için iş vermemişler . yani annem çok çaresiz durumdaydı ve stresli o yüzden beni döverdi ve üvey babaannem öz değil annemin beni dovmesine izin vermezdi ama bana psikolojik baskı uygulardı mesela ben onun yanında sanki bir kafeste kuş olur ya işte onun gibi bastırılmış hissederdim . ilkokula geçtim ilkokul hocam anneme engelliliği olabilir demiş annemde beni adana ya götürmüş bir şeyi yok gayet normal demişler . Ama ben ilkokulda hiç arkadaşlık kuramazdım ve kendimi hep yalnız hissederdim. Ya mesela herkes annesine babasına düşkün olur bense dedeme daha çok düşkündüm . çünkü dedem bana hiç kizmadı beni hiç dövmedi o yüzden dedeme daha düşkündüm. Bir de ben annemi de babamı da yani bir türlü benimseyemedim yani mesela hasta olurdum annem yanımda olurdu yemek niye olunca yedirirdi çünkü bizim ekonomik durumumuz iyi değildi. ben hatta hep düşünürdüm madem beni sevmiyorsa bana niye baksın eğer sevmeseydi evinden atardı diye düşünmüştüm ama sevse de mesela sinirlenince öfke kontrolü yoktu . döverdi. o yüzden ben annemden korktuğumu bilirdim . ve annem beni dovuncede dedeme giderdim . Dedemi bir sığınağım olarak görürdüm. Yani benim annemle yada babamla hiç anne baba kız ilişkisi olmadı. yani onlara kalpten sevemedim. annemgil elinden gelen her şeyi yaptı . hatta ben şimdi gidiyorum ve ben biliyorum bende bir tuhaflık var ama o kadar rehber hocama psikoloğa kadar gitmeme rağmen bir cozumu yok bir şeyin yok diyip gönderiyorlar. kendimi çok çaresiz hissediyorum 😞 ne yapmalıyım. sadece düşünce gücüyle tedavi değildi farklı yani uygulamalı tedavi olsa daha iyi olabilir çünkü ben kendime yöneldim ve sevdiğim işleri de yaptım buna rağmen istediğim gibi güclü değilim bana gore güçlü olmak kimsenin sevgisien ilgisine ihtiyacı olmamak ve duygusal açıdan güçlü olup hakkımı savunabilmek ve ben mesela hiç hakkımı savunamam yani sınır kıyamam hiç mesela biri benden bir şey istediğinde vermek zorundaymışım gibi hissediyorum. Çünkü o üvey babaannem bana ver diye baskı kurardı ben vermek istemezdim ahlaksızsın diyip yani beni millete kötüleyip dururdu ve ben vermek zorunda kalırdım ve şuan şu yaşımda bile benim bir şeye ihtiyacım olsun ben istediğimde vermek zorunda değilim diyenler oluyor . öylede olunca bende bu durumu kabullenmek zorunda kalıyorum. ve onlar isteyince de vermek zorunda kalıyorum mesela hayır deyip vermeyi denedim sonra bana aman Havva yemedik yemedik deyip tersliyorlar yani ben onlara vermek zorundaymışım gibi hissediyorum. hatta kendilerine de dedim bir şeyleri. değistirip dolaştırıp yine beni suçlu ediyorlar . Sınıftaki diğerleri de aman ver ne olacak sanki diyip vermemi istiyorlar hatta ben hocama dedim ben bir şey istediğimde vermiyorlar vermek zorunda değilim diyorlar dedim hoca da zorunda değiller dedi yani kimse desteklemediği için bu haldeyim. Bir şey dediğimde hadi ben böyleyim tüm sınıftami böyle diyip yine beni haksız çıkarıyorlar. Yani hiç hakkımı savunamiyorum ve kendimi çok yalnız hissediyorum ve ben ilkokulda da kendimi böyle hissediyordum . ve asla ve asla hakkımı savunamıyordum. ve hâla da savunamam hatta mesela okulda sabahleyin çantama börek katarim ondan sonra börekten sınıftakiler ister ama ben açım ve zaten kahvaltı yapmamışım ve buna rağmen vermek zorunda kaldım ve vermeyince de zaten az bir şey istemiştim olmezdim Havva diyip vermek zorunda bırakıyorlar ve vermeyince de suçlu ben oluyorum ama ben bir şey istediğimde vermek istemiyorlar bir şeyleri bahane edip ya da direkt hayır diyorlar . yani ben kendimi çok ezilmiş hissediyorum. peki bunun için ne yapmalıyım? Yani nasıl psikolojik açıdan güçlü olurum ? Bir de sevdiğim insanlara çok bağlanıyorum ve genelde seven taraf ben oluyorum . ve üzülen yarı yolda bırakılan haksızlık edilen de ben oluyorum. Ama bana en ufak bir ilgi gösteren olsun hemen ona gidiyorum ve sanki tüm hayatımı verecek mişim gibi oluyor . Yani fazla sevgi fazla değer veriyorum ve elimden gelen her şeyi yapmaya çalışıyorum. tek istediğim şey insanların sevgisine ilgisine muhtaç olmamak yani güçlü bir insan olmak yani içimdeki bu sevgi ihtiyacımı asla ve asla ne yapsamhatta kendime bile yönelsem hani bir insanı avutursun ya ben de işte öyle oluyorum. yani sadece kendimi avutuyorum çünkü hep içimde sürekli ilgi ve sevgi ihtiyacı var ve bunu nasıl aşarım ya da nasıl en aza indirebilirim lütfen bana yardımcı olun ben üç ay sonra 18 ime girecegim yani Psikiyatriye gitmek istiyorum ilaç verseler iyi olabilir çünkü bunu sözel olarak denedim hatta psikoloğa kadar bile gittim buna rağmen çözüm yolu yok kendine yönel dediler yöneldim hatta en sevdiğim şeyleri de yaptım hatta kendime bile yöneldim ama içimdeki o sevgi ihtiyacını gideremedim hatta ben bunu annemede söyledim . Annemde bana sarıldı ilgi gösterdi ama bu sevgiyi annede görmek benim ihtiyacımı gidermiyor ama anne babam hariç başka bir insan bana Güler yüz gösterse çok mutlu oluyorum ama böyle olması beni çok yıpratıyor lütfen bana yardımcı olun . Ben bu yazıyı saatlerce yazıyorum lütfen dediklerimi ciddiye alın çünkü bunlar yalan yanlış ya da abartı değil ben gerçekten bu yazıyı tüm samimiyetimle yazdım lütfen sizde ne yapmam gerekiyorsa yardımcı olun. Kendimi o kadar yalnız o kadar çaresiz hissediyorum ki ne yapamam lazım