Aile

Öfkemin altında yatan neden nedir?

Gizli Kullanıcı30 Haziran 2024 18:53

Kolay sinirlenebilen bir insanım. Eşimle sürekli tartışıyoruz. İlk zamanlar onun beni anlamadığını düşünürdüm fakat sorunun bende oldugunu farkettim. Çabuk sinirlendiğim için sürekli kavga ediyoruz. Birbirimizi dinlemeden bağırıyoruz. Eşimle tartışmamız yetmezmiş gibi oğluma(6) da sürekli sinirleniyorum. Bazen arkadaşlarından kötü kelimeler duyup, onların saçma sapan hareketlerini taklit ediyor ve bu durum beni çileden çıkarıyor. Kendimi bazen kontrol edemiyorum.

Bu soru 1 Temmuz 2024 14:08 tarihinde Klinik Psikolog Pınar Özdemir tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Sevgili danışan, 


Genellikle öfke olumsuz duygu olarak aktarılsa da olumsuz bir duygu değildir. Öfkeyi olumsuz olarak değerlendirmemiz öfkeyi kontrol edemeyişimizden, öfkeyi ifade edemeyişimizden kaynaklı olumsuz değerlendiriyor olabiliriz. Öfke tıpkı mutluluk, üzüntü, heyecan gibi ikincil duygumuzdur. 


Yaşam bir yolculuk misali herkes kendi yolundan ilerler, kimi zaman kesişir yollarımız kimi zaman engellere takılır yeni deneyimler oluştururuz. Kendi yolunuzda ilerlerken duygularınızı taşıdığınız bir çantanız olduğunu hayal edin. Yolculuk esnasında engellerle, kasislerle -yaşantılarımızda; acı verici olaylar, kayıplar, ayrılıklar, hastalıklar, kavgalar- karşılaşırız. Karşılaştığımız engel, kasisler esnasında duygularımızla yüzleşmeyip kendi içimize bastırarak yola devam ettiğimizde yeni bir engelle kadar kendimizde veya ilişkilerimizde zarar görmeye devam ederiz. Özetle çantanızdan öfkeyi yaşayıp çıkartın. Yolunuza devam edin.


Yaşadığınız öfke de tıpkı bunun gibi, kendi yaşantınızda çantanızdaki duran ve ilerledikçe ağırlaşan öfkeyi üzerinizde hala taşımaya devam ediyor olmanız eşinizle, oğlunuzla olan ilişkilerinizi olumsuz yönde etkiler hale gelmiş. Öfkenizi tanımlamamanız, öfkenizi kontrolsüz bir şekilde ifade etmeniz saldırganlaşmanıza, tahammülsüzleşmenize neden olabilir. 


Yaşadığınız öfke tek başına değildir. Öfkenize eşlik eden olumsuz düşünceleriniz inançlarınız olabilir. Öfkenizle başa çıkmak, sağlıklı bir şekilde yönetebilmeniz için düşüncelerinizi tanımlayıp değerlendirebilirsiniz.


-Öfkelenmeden tam öncesinde ne düşünüyorsunuz? 


-Öfkelendiğiniz o anda ne düşünüyorsunuz? 


Düşüncelerinizi tanımladığınızda hangi davranışlarınızı tetikliyor onları değerlendirebilirsiniz.


Duygu-düşünce-davranış döngüsü birbiriyle etkileşim halindedir. Temel inanç olarak düşünceleriniz değişirse otomatik olarak davranışlarınızda o oranda değişecektir. 


Öfkenizle başa çıkabilmek için kontrol edebildiğiniz ve kontrol edemediğiniz davranışları listeleyebilirsiniz. Örneğin;


•Tartışmalarda sesimin yükselmesini kontrol edebilirim. Benim elimde olan ve değiştirebileceğim bir davranış.


•Tartışmalarda nadir de olsa argo konuşmayı kontrol edemiyorum, kaçırabiliyorum. Farkındayım. 


Bunun gibi kendi kontrol listenizi oluşturarak farkındalıklar geliştirebilirsiniz.


Öfkelendiğiniz o anda öfkenizi farkında olun, kaçınmayın. Eşinle yaşanan tartışma esnasında duygularınızı paylaşabilirsiniz. “Şu anda çok öfkeliyim, öfkeli hissediyorum.” gibi duygularınızı tanımlayarak sesli bir şekilde söylemeniz partnerinizle açık ve net bir iletişim kurmanızı sağlar. Öfkenizin yoğunluğunu arttığını fark ediyorsanız öfkeli olduğunuzu belirterek oda değiştirerek uzaklaşabilirsiniz. Odağınızı değiştirmeniz öfkenizin hissettiğinizden daha fazla boyutlara ulaşmasını engelleyecektir. 


Öfkelendiğinizde veya kendinizi iyi hissetmediğinizde nefes egzersizi yapabilirsiniz. Nefes egzersizi sizi sakinleştirerek öfkenizi fark etmenize yardımcı olabilir.


Öfkenizle başa çıkmakta zorlandığınızda psikoloğa başvurarak psikolojik destek alabilirsiniz.


Sevgiler. 


Klinik Psikolog Pınar Özdemir.

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Aşırı tepki vermemek için ne yapmalıyım?

Çoğu insanla konuşurken karşı tarafı anlayıp dinlerim ve empati yaparak ince ince düşünürüm fakat annemi dinlerken aşırı bir tepki gösterdiğimi anladım. Bu tepkileri verirken de sinirlenme ve anlaşılmama duyguları beni boğuyor sanki. Ben ne dersem annem yanlış anlayacakmış ve beni kötüleyecekmiş gibi hissediyorum. Bana iyi bir şey söylese bile ona çıkışıyorum . Sonrasında çok sert konuştum diye içimden kendime kızıyorum. Ama aklıma travmalarım geliyor: Çocukluğumda derslerimi annem yaptırırdı ve çirkin yazarsam ellerime vururdu. Beni çoğu şeyi iyi yapamıyorum diye hep eleştirirdi. Çocukken dikişe merak sardığımda hep yapamazsın bırak diye hevesimi kırıp emekle diktiğim şeyleri ve biriktirdiğim kumaşları benden gizli yakmıştı. Ben bunu farkedince de ben aşırı tepki vermeye orada başladım ve zaten pek de güvenmediğim anneme hiç güvenmemeye başladım. Ayrıca duygularımı da gizliyorum galiba belki de o görmüyor bilmiyorum. Mesela ben bu satırları yazarken gözlerimden yaşlar akıyor ama o bana mutfağı temizleyelim hadi kalk diyor. Yanıma gelip göz teması kuramadığı için ağladığımı bile farketmiyor. Benim yanımda küçük kardeşime ilgi gösterdiğinde örneğin önüne bir yiyecek koyduğunda istemsizce oraya bakıyorum. Küçük kardeşim dayanamayıp o yiyeceğin yarısını benim önüme koyuyor. Ama annem beni görmeyip anlamıyor. Ben mi abartıyorum acaba? Biraz kinci bir insan olduğumun farkındayım ve bunun için üzgünüm ama bu konuda ben kinci mi davranıyorum yoksa annem gerçek bir manipülatif mi?