Psikoloji

Stresten uyuyamamak

Gizli Kullanıcı18 Eylül 2024 20:53

Çok stresli olduğumda ve kafaya bir şey taktığım zaman çok düşünmekten uyuyamıyorum. Bu yüzden de yapacağım şeye konsantre olamıyorum, odaklanamıyorum. Aşırı düşünmekten nasil kurtulabilirim? Benim ibs rahatsızlığım var bu hastalık yüzünden bu haldeyim. Bu hastalık yüzünden her an tuvalet merkezli yaşıyorum yaşam kalitem düşüyor bu yüzden çok mutsuzum nasıl geçecek nasıl düzelecek bilmiyorum genelde sabahları beni rahatsız ediyor sabah uyanınca sanki bağırsakların da benimle beraber uyanıyor. Gün içinde beni çok fazla etkilemiyor ama sabah kötü oluyorum. Ben stres olunca sanki bağırsakları da oluyor. Bir mucize olsa da kafamdan ve bedenimde tamamen bu hastalık gitse diye dua ediyorum hep .

Bu soru 19 Eylül 2024 09:30 tarihinde Uzman Psikolog Berfin Kübra Sönmez tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Selamlar sevgili danışan , ibs sahip olan insanlar için stres fiziksel ve zihinsel açıdan oldukça zorlayıcı olabilir. Bu konuda yaşadığınız stres ve olumsuz duyguları anlıyorum. Stresin artması ibs problemlerinin artmasına sebep olabilir bu durumda uyku kalitenizi olumsuz yönde etkileyebilir.


Bu durumla başa çıkma stratejileri geliştirebilirsiniz. Düzenli egzersiz ve dengeli beslenmenin önemi ibs semptomlarıyla başa çıkmada oldukça önemlidir. Beslenme ve egzersiz konusunda uzman hekimle iş birliği içerisinde çalışmak önemlidir.


Stres anlarınızda uygulayabileceğiniz rahatlama teknikleri, yoga, meditasyon , nefes egzersizleri , doğru nefes almayı öğrenme gibi teknikler stresin azalmasında , fiziksel ve zihinsel rahatlamanıza yardımcı olabilir.


Ruh halini iyileştirmek için önemli aktivitelerden biride egzersizdir. Sağlık durumunuza göre hekiminizle hareket durumunuzu planlayabilir , hafif düzeyde de olsa egzersizler , yürüyüş yapabilirsiniz.


Uyumadan önce günlük tutmak, zihindeki düşünceleri biraz da olsa hafifletmek için faydalı olabilir. Düzenli olarak yatmadan önce zihninizdeki düşünceleri, hissettiğiniz duyguları kağıda aktarabilirsiniz.

Uyandığınız da da günü motive şekilde geçirmek için notlar alabilir, hedefler belirleyebilirsiniz. Gün içinde yapılacaklar listesini oluşturmak , anksiyeteyi azaltır ve daha rahat bir gün geçirmenizi sağlayabilir.


Yatmadan önce çok fazla televizyon ve telefon ekranına maruz kalmak, uykuya dalmakta ve sürdürmekte problem yaratabilir. Mümkün olduğu kadar ekran süresinin minimum düzeye indirilmesi önemlidir.


Kaliteli bir uyku geçirmek için , yatılan oda karanlık, teknolojik cihazlardan arınmış, temiz , rahat bir şekilde ayarlanabilir.


Yaşadığınız sendrom ve bunun getirdiği semptomlar, anksiyete , stres, uykusuzluk problemleri için kendinizi yargılamayın. Çoğu insan gündelik yaşamda bu tarz problemlerle karşılaşmaktadır. Önemli olan farkındalık kazanmak ve başa-çıkma stratejisi geliştirmektir.

Benzer deneyim yaşayan bireylerle bir araya gelmek ,grup terapileri, destek grupları yalnız olmadığınızı hissetmek ve sosyal olarak birbirinizi desteklemek amacıyla işe yarayabilir.


Ayrıca gerekli görürseniz uzman bir terapist eşliğinde bir terapi sürecine başlayabilirsiniz. Bilişsel davranışçı terapi ekolü ile çıkılan bu süreç ,olumsuz düşünceleri tanımak ve olumlu gerçekçi düşünceler yerine koymak için yardımcı olabilir.


Umarım cevabım faydalı olmuştur.

Sevgiyle kalın.


Uzm.Psk. Berfin Sönmez


Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Depremin yarattığı travmayı nasıl aşabilirim?

6 Şubat iki çocuğumla evde yalnızdım. Duvarlar üstümüze yıkılarak kaçtık dışarı. Eşim gurbetteydi, babam da çocukluğumdan beri babalık yapmadığı için o gece sığınacak kimsem yoktu. Geçim sıkıntımız da var. Deprem gecesi bulunduğumuz apartmana yeni taşınmıştık tanıdığımız kimse de yoktu orada. O gecenin zifiri karanlığında,27 yıllık hayatımda görmediğim soğukta,yağmur altında iki çocuğumla kalakaldım. Sarsıntı anını atlatabilirim,maddi zorlukları da. Ama o çaresizliği unutamıyorum,Hatay her sallandığında o geceyi yaşıyorum tekrardan. Ölenlere mi,o çığlıklara yardım edemeyişime mi,çocuklarımı kaybetme korkusu yaşadığıma mı,kendime mi ağlayayım bilemediğim zamanlar oluyor. 1,5 yıl geçti. Aşmak istiyorum. 5 ve 8 yaşlarında iki oğlum için,aşmak zorundayım. Bunca aydır hala barınma sorunumuz devam ediyor,geçim derdi de cabası. Bunlarla (tek başıma) mücadele ediyorken psikolojik destek için ayıracak imkanım olmadı hiç. Ama artık yavaş yavaş günyüzüne çıkmaya başlıyor. Ben iyi değilim. O gece çocuklarım korkmasın güvende hissetsin diye dik durup gülümsedim,çocuklarımı yüreklendirmeye çalıştım,hatta iyiymiş gibi davrandım. Biliyorum ki o gece içimden geldiği gibi ağlayabilseydim,o çığlıkları içeri içeri değil de dışardan atabilseydim belki o kadar da kötü etkilenmezdim. Acısını zamanında yaşayabilen insan zamanında iyileşebiliyor. Ama ben içime gömdüm. Ve işte. . şimdi iyi değilim ama maalesef hayat devam etmek zorunda. Çocuklarımın psikolojisini düzelteyim derken kendimi kaybetmek üzereyim sanırım. Bana söyleyebileceğiniz tek bir söz,bir öneri,bir olumlama(hayalcilik olmayacak şekilde) veya en ufak sandığınız bir örnek bile boğulmak üzere olan bana,uzatılmış bir dal parçası olabilir. Biliyorum ki hastalığı kabullenmek iyileşmenin yarısıdır. Ben ruh halimin iyi olmadığının farkındayım. Çocuklarımın bindiği dalım ben,kırılmamam lazım. Güçlü durmak beni epey yordu,her şeyin üstesinden gelmek zorunda olmak yıprattı. Oysa 6 Şubat 'ta 25 yaşındaydım. Ben de korktum,ağlamak isterdim,çığlık atmak,birilerine sarılmak. .. isterdim. . ama ben o gece dışarıda iki çocukla öylece kalakaldım. Şimdi ise Hatay'da şiddeti ne kadar küçük olursa olsun her Sarsıntıda o gecenin çaresizliğini yaşıyorum. İlk aylarda Çocuklarımın ölüm korkusunu tekrar tekrar yaşıyordum. Bunu aştığımı görebiliyorum. Ama böylesine büyük bir afet anında kimsesiz çaresiz savunmasız kalmayı,aşamıyorum. Her sarsıntıda o geceki çaresizlik tetikleniyor. Yeniden herhangi bir afet olsa o çaresizlik o kimsesizlik ve çocuklarımın sorumluluğu altında ezileceğim korkusuyla yaşıyorum. hayattan zevk alamıyorum. Çocuklarım sağ salim yanımda, bazen bunun bile tadını çıkaramıyorum. Gelecek korkusu var içimde. Başıma bişey gelse çaresiz kalacağım korkusu. Nasıl bir yol izlememi önerirsiniz? Biliyorum çok dolaylı,ve sizin için anlaşılması güç bir duygu bu,çünkü malum yaşamayan bilemez derler. Ama yaşamayan dışarıdan bakan da belki görebilir çıkış yolunu. Ben buradan göremiyorum. Eğer gerçekten tüm içtenliğinizle okur,anlamaya çalışıp,değer verip cevaplarsanız insanlığa dair inancım,umudum yeşerir. Verecek cevap bulamasanız veya kazancınız olmayacağı için vakit kaybetmek istemezseniz de saygı duyarım. Şimdiden teşekkürler. ..

Psikoloji

Ailemle herhangi bir konuda bile konuşsam ağlayasım geliyor

Bu önceden oluyor muydu hatırlamıyorum ama bu yaz o kadar çok oldu ki artık bunalmaya başladım. Ailemle ne konuda olursa olsun aslında ailem dediğim babam ve ne zaman babamla konuşursam konuşayım o kadar ağlamak istiyorum ki bazen kendime engel olamayıp ağladığım oluyor annem de hamileliğinde ağlıyordu b12 eksikliği varmış ve bu ağlama yapıyormuş benim de b12 değerim eksik ve buna bağlamışlardı vitamin hapı kullansam da aynı sürekli ağlamak istiyorum. Babam sinirli bir insan her konuda insanların kalbini kırabilir, benim yapmayı istediğim şeylerde sert şekilde konuşup emir vererek o şeyi yapmaktan soğutabiliyor hepsinde odama çekiliyorum ağlamamak için önlerinde çünkü ağlamaktan da biraz utanıyorum ama bu sadece aileme karşı arkadaşlarımlayken rahatça ağlayan bir insanım, babam biriyle benim hakkımda konuşurken de ağlayasım geliyor sürekli bu konu iyi de olsa kötü de olsa karşı beni savununca da ağlayasım geliyor oda değiştiriyorum. Babamın evde bulunmasından rahatsız oluyorum bu yüzden. O evde olmayınca bence ev de daha huzurlu çünkü her şeye karışıyor ama babam bir şeylere karışmadığında da ağlayasım geliyor bu ağlama isteği bazen sinire ve iğrenmeye dönüyor böyle olmasını seviyorum. Bazen yine gereksiz bir şey için bağırdığında ağlamak yerine sinirli bir şekilde tepki veriyorum onu da aynı şekilde vurmak az da olsa beni tatmin ediyor sanırım bilmiyorum ama bu ağlama duygusunu yok etmek istiyorum :(