Terk edilme korkum çocukluğumdan mı geliyor?

Merhabalar. Çocukluk yaşamınızdaki deneyimlerinizin şu anınızı etkilediğini düşünüyorsunuz ve bu konuda oldukça haklısınız. Bizler insan olarak doğar büyürüz ve kişiliğimizin temelleri içine doğup büyüdüğümüz ailede atılır. Bu aile içinde neler gördüğümüz, nelere tanıklık ettiğimiz ve hangi söylemlerle büyüdüğünüz oldukça önemlidir. Psikoloji alanında oldukça yer edinmiş ve günümüzde de insanların bu konuda büyük farkındalıklar kazandığı bağlanma kuramından bahsetmek istiyorum size. Bağlanma kuramı bize şöyle der; anneyle kurulan ilk bağ bizim dünyaya ve insanlara karşı bakış açımızı, nasıl biri olduğumuzu belirler. Anneye güvenli bağlanılmadığında; anne çocuğun ihtiyaçlarını karşılamadığında (bunu yalnızca yeme-içme gibi fizyolojik ihtiyaçlar olarak düşünmeyin; sevgi ve ilgi ihtiyacını da içerir). Çocuk yetişkin yaşamında da bu yoksunluk duygusuyla uğraşır. Yetişkin yaşamında birilerinin onu bırakacağından ve yalnız başına kalmaktan korkar. Başa çıkamayacağını düşünerek birilerine bağımlı hale gelmesi oldukça olasıdır.

Sevgili danışan eleştirel iç sesinizin farkına varmaya çalışın; O ses size sevilmeye layık biri olmadığınızı, sürekli eksik ve yetersiz olduğunuzu söyleyebilir. Bu iç sesiniz ebeveyn sesiniz olabilir. Aslında annenizden duyduğunuz ve belki de hatırlamadığınız söylemleri içselleştirmiş ve kabullenmiş olabilirsiniz. Siz bu söylemleri hatırlamasanız bile hep söylediğimiz gibi beden kayıt tutar.

Çocukluğunuzda her çocuk gibi sevilmeye ve ilgi görmeye ihtiyacınız vardı. Yanlış yaptığınızda aşırı şekilde cezalandırılmadan, eleştirilmeden kabullenilmeniz gerekliydi. Bu koşulsuz sevgiyi alamamak sizin suçunuz değildi. Annenizin mesafeli ve cezalandırıcı bir kişiliğe sahip olması şu anda duygusal anlamda bir yoksunluk yaşamanıza sebep olmuş olabilir. Şu anda olduğumuz kişiyi çocukluk yaşamımızdan koparmak mantıksızdır. Bunun yanında şu an olduğunuz kişi korunmaya muhtaç, sevgi ve ilgi isteklerini ifade edemeyen biri olmak zorunda değil. Şu anda bir yetişkinsiniz ve içinizdeki çocuğa şefkatle yaklaşmalısınız. Kendinizi iyileştirmek için çabalamalı bir adım atmalısınız.

Şu anda buraya bu soruyu yöneltmeniz dahi bir şeyler için çabaladığınızı ve yardım çağrısında bulunduğunuzu gösteriyor. Çocukluk yaşamındaki travmaları, yoksunlukları kabullenmek hatta bunları fark etmek bile oldukça zor olabiliyor. Terapilerde çok sık karşılaştığımız durum budur; aile öyküsünde yeterli ilgi ve sevgi aldığını söyleyen kişi ilerleyen süreçle yeterli ilgi ve sevginin tam olarak yaşadığı şey olmadığını fark ediyor. Size de burada belli farkındalıklara erişerek, içinizdeki çocuğa dokunmak ve onu iyileştirmek için terapi almanızı öneririm, terapi başa çıkmanızı sağlar.

Sorununuza ilişkin farklı detaylar vermek veya sorunu farklı bir şekilde ele almak istiyorsanız yeniden soru iletebilirsiniz.

sevgiler.