Aile

Terk edilme korkum çocukluğumdan mı geliyor?

Gizli Kullanıcı2 Kasım 2024 21:38

Ben küçükken annemle kavga ederdik annem demişti ki seni bırakır giderim demişti babamın annesi seni istemişti verseydim öyle laflar ederdi ben üzülürdüm sonra özür dilerdim ve gitmezdi benim psikolojimi nasıl etkiledi bilmek isterdim acaba şuan da biri beni bırakır mı korkusu varmı gibi bilemiyorum annem ölüyüm de kurtul dediği zaman anne bırakma beni onlara diyorum küçük bir çocuk gibi nedeni bilimiyorum sizce

Bu soru 5 Kasım 2024 22:04 tarihinde Psikolog Şevval Aydın tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar. Çocukluk yaşamınızdaki deneyimlerinizin şu anınızı etkilediğini düşünüyorsunuz ve bu konuda oldukça haklısınız. Bizler insan olarak doğar büyürüz ve kişiliğimizin temelleri içine doğup büyüdüğümüz ailede atılır. Bu aile içinde neler gördüğümüz, nelere tanıklık ettiğimiz ve hangi söylemlerle büyüdüğünüz oldukça önemlidir. Psikoloji alanında oldukça yer edinmiş ve günümüzde de insanların bu konuda büyük farkındalıklar kazandığı bağlanma kuramından bahsetmek istiyorum size. Bağlanma kuramı bize şöyle der; anneyle kurulan ilk bağ bizim dünyaya ve insanlara karşı bakış açımızı, nasıl biri olduğumuzu belirler. Anneye güvenli bağlanılmadığında; anne çocuğun ihtiyaçlarını karşılamadığında (bunu yalnızca yeme-içme gibi fizyolojik ihtiyaçlar olarak düşünmeyin; sevgi ve ilgi ihtiyacını da içerir). Çocuk yetişkin yaşamında da bu yoksunluk duygusuyla uğraşır. Yetişkin yaşamında birilerinin onu bırakacağından ve yalnız başına kalmaktan korkar. Başa çıkamayacağını düşünerek birilerine bağımlı hale gelmesi oldukça olasıdır.

Sevgili danışan eleştirel iç sesinizin farkına varmaya çalışın; O ses size sevilmeye layık biri olmadığınızı, sürekli eksik ve yetersiz olduğunuzu söyleyebilir. Bu iç sesiniz ebeveyn sesiniz olabilir. Aslında annenizden duyduğunuz ve belki de hatırlamadığınız söylemleri içselleştirmiş ve kabullenmiş olabilirsiniz. Siz bu söylemleri hatırlamasanız bile hep söylediğimiz gibi beden kayıt tutar.

Çocukluğunuzda her çocuk gibi sevilmeye ve ilgi görmeye ihtiyacınız vardı. Yanlış yaptığınızda aşırı şekilde cezalandırılmadan, eleştirilmeden kabullenilmeniz gerekliydi. Bu koşulsuz sevgiyi alamamak sizin suçunuz değildi. Annenizin mesafeli ve cezalandırıcı bir kişiliğe sahip olması şu anda duygusal anlamda bir yoksunluk yaşamanıza sebep olmuş olabilir. Şu anda olduğumuz kişiyi çocukluk yaşamımızdan koparmak mantıksızdır. Bunun yanında şu an olduğunuz kişi korunmaya muhtaç, sevgi ve ilgi isteklerini ifade edemeyen biri olmak zorunda değil. Şu anda bir yetişkinsiniz ve içinizdeki çocuğa şefkatle yaklaşmalısınız. Kendinizi iyileştirmek için çabalamalı bir adım atmalısınız.

Şu anda buraya bu soruyu yöneltmeniz dahi bir şeyler için çabaladığınızı ve yardım çağrısında bulunduğunuzu gösteriyor. Çocukluk yaşamındaki travmaları, yoksunlukları kabullenmek hatta bunları fark etmek bile oldukça zor olabiliyor. Terapilerde çok sık karşılaştığımız durum budur; aile öyküsünde yeterli ilgi ve sevgi aldığını söyleyen kişi ilerleyen süreçle yeterli ilgi ve sevginin tam olarak yaşadığı şey olmadığını fark ediyor. Size de burada belli farkındalıklara erişerek, içinizdeki çocuğa dokunmak ve onu iyileştirmek için terapi almanızı öneririm, terapi başa çıkmanızı sağlar.

Sorununuza ilişkin farklı detaylar vermek veya sorunu farklı bir şekilde ele almak istiyorsanız yeniden soru iletebilirsiniz.

sevgiler.


Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Doğumdan sonra psikolojik olarak kendimi iyi hissetmiyorum

Çok isteyerek hamile kalmadım eşim ısrarla baba olmak istediğini söyledi. Hamileyken geri donusu olmayan yola girdim ve psikolojik olarak çok üzgündüm. Bebeğime bir hissim yoktu. Sigara icen birisiyim sigarayi bile birakmamistim. Calisma ortamimda arkadaslarim toleransliydi ama basimdaki sefim beni yildirmaya calisiyordu. Hamile demeden ustume yukleniyordu ve oradaki herkes halime aciyordu. Raporumu 37 haftaya kadar uzattim fakat 32de git diye tutturmustu. Neyse ben bir sekil calistim izne ayrildim ve evde durmak bana cok tuhaf geldi çünkü 5 senedir calisiyordum. Doguma girdim ciktim fakat bir anda icimdeki ses bebegi birak git dedi ve hastanede birakip ciktim disari. Esime ayrilmak istediğimi ve cocugu alip gitmesini sifirdan bir hayat istedigimi soyledim. Esim birakmadi ailem ve esim beni kendime getirmeye calisti ama bebegi lohusaligimda hic kabullenemedim annelik hissim olmadi bebegimde beni cok istemiyordu. Sutum 3 gun sonra geldi o ara annemin herkesi arayip sutu yok kizimin dedi sozde cozum ariyormus ama yapma dedikce benden gizli yapmaya devam etti afedersiniz salak yerine koydu. Zaten stres icindeyim ustume geldikce geldiler. Annem calisiyordu izni bitti eve dondu kaynanama soyledi birazda sen dur diye kaynanam calismiyor. Keske gelmeseydi. Her dakika bebek mizildansa bile bu cocugu emzir diyordu. Emdikten sonra kucagimdan çekip hadi sen ev isine bak ben oğlumla durucam diyordu. Bebek ufacik aglasin yine beni cagirsin hadi meme ver derdi. 3 gun filan durdu sen bize gel dedi gittim yine ha bire bebek mememde. Evdeki herkes gule oynaya balkon sefasi yaparken ben o sicaklarda odaya kapanmis bebek emziriyordum. Yatalak hastadan tek farkim memem acikti. O kadar emzirmekten nefret ettim ki insallah sutum kesilirde mamaya gecerim insana donerim dedim. Her yedigime yasak diyorlardi, sevmediğim seyleri bebek icin yiyeceksin diyorlardi sigarayida birakamadim gizli sakli sigaraya devam ettim eger icmesem stresim artiyordu. Herkesin her dedigi gozume batiyordu herkesle kavga eder olmustum ve ısrarla esime ben bebegide senide istemiyorum dedim. Kaynanamda senden anne olmaz cocuk esirgemeye ver benim kizim senden daha iyi bakar o kadar cocugu olduguna rağmen dedi ve o an lohusalik filan degil ciddi anlamda cok sinirlendim. Esime soyleyip eve geçtik dedim ev piste olsa yemekte yapamasakta ben evde kalmak istiyorum. Esim bebegi istemiyorum diye korktu ama bebege evde kesinlikle zarar vermedim. Basbasa kaldikca bebegimle bag oluşmaya basladi ama stresim hic gecmedi. Kaynanamla normalde aram cok iyiydi ama cocuk olduktan sonra ustume gelmeye basladi. Bebegim 3 aylikken israrla memeyi reddetti ac kalma korkusuna mama verdim ve bebegim memeyi tamamen kendisi birakti ne kadar zorlasamda cok agladi istemedi. Bir sure sonra sutum kesildi. Kaynanamda cocuga annen kasten memeden kesti seni degil mi dedi. Kaynanam sürekli beni asagilamaya, anneligimi kucuk gormeye basladi. Sürekli benim dedigimi yapacaksin sen bilmezsin der durur. En son gordugunde bebegim 9 aylikti bebegime tuz neden vermiyorsun diye sordu bende sagligi için zararli dedim. Niye ben verdim dedi en son dayanamadim cocuklarin demek ki ondan boyle dedim. Begenmiyorsan oglumu geri ver dedi, al simdi gotur dedim. Bir de cocuguma surekli annem der benden bahsederken adimi soyler. Bebege ha bire beni kotuler yok . .. (ismim) seni birakmisti yok . .. (ismim) sana meme veremedi gibi. Anneeem . .. (ismim) seni hasta mi etti der mesela. Annem demesinden israrla nefrey ediyorum farketti simdide annecim demeye basladi. Esime soyledim artik bayram seyran olmadikca Kaynanama kesinlikle gitmiyorum telefonumdan sosyal medyamdan hep engelledim. Tum sulalesini engelledim hatta. Bebegimle iletisimimde bir problem yok ama kaynanam cok yaraliyor beni ve onu her gordugumde aklima o gunlerim geliyor. Bebegim icin herseyi ince ince dusunerek yaparim tek basima bakiyorum babasi bile gece uyaniyor diye odasini ayirdi şimdi uyanmiyor ama kocami odadan kovdum zor gunde yoksan uyudugunda da gelme diye bu arada bebegim simdi bir yasinda. Kaynanama inanilmaz kin besliyorum. Gorumcemde sorunlu ama kinim yok o da cok sacmalar ama ben onu tanidim taniyali manyak. Esime olaylar ilk basladiginda soyledim ciddiye almadi sonradan git konus dedim hala aracilik yapmaz benim ustume atar. Ailesine bir sey soyleyemez ama bana rahatlikla soyler. Zaten evle alakali herseyide ben yaparim kocam sadece para kazanan kisim. Bir de ben istifa etmek zorunda kaldim kaynanam bakarim dedi sonrada sen ne bicim annesin cocugun senden nefret eder dedi bahaneye bak. Mesela gezmeyi cok özlemiştim kaynanam bana dedi ki bundan sonra sadece evin kocan bebegin var evden cikamayacaksin hayatin bitti kabul et dedi birazda emzirmekten nefret o yuzden ettim. Neden bilmiyorum ama emziren birisini gorunce ve lohusa gorunce midem bulanip tiksiniyorim ya da kiskaniyor muyum bilmiyorum simdi annem çalışsa da izin gunlerinde oglumu alir kocanla gez der kaynanamda onun pesinde dolanmami ister kendi kizi eve kapanip tek cocuk bakti calismiyor sanirim benimde oyle olmami istiyor benden gizli tv filan izletmeye calisiuor senin sozundegil benim sozum gecer der gibi. Kaynanam ayda bir gormeye basladi bebegim 6 aylik olduktan sonra 3 ayda bir gormeye basladi ama benim icin uzak durmasi daha iyi cunku het yanima geldiginde beni eziyor esimde susuyor. Esimde gelmis git anneme saril arani duzelt diyor dedim anneni allah affetsin. Annesi demek lohusaligim demek. Benim annemler kendilerini yirtarken o anca elestirdi. Annemler bebege maddi manevi destek oluyorlar ama kaynanam hic olmadi utanmasa tek maasli halimizle bizden para isteyecek. Annemler bir de boyle yardim ettigi icin ici cok rahat evde oturuyormus ama diger kizinin cocuklairnida gunde 3 kez arar. Beni arayıp sormasin esim gorussun torunlarinida gotursun ama ben gormeyim. Esimde israrla abarttigimi ve güzel olmami istiyor. Bebegimle ilişkimi 6 aydan sonra düzelttim kaynanam hep kotu anneyim gibi konuştuğu icin bana yardim etmek isteyen herkesi reddediyordum beceriksiz hissediyordum. Daha dusunsem neler cikar.