Psikoloji

Yeme bozukluğu

Gizli Kullanıcı31 Mayıs 2024 16:10

Ben sürekli yemek yiyorum. Yemek yemezsem kendimi kötü hissediyorum. Yemeklere anlam yüklüyorum. Aç olmasam bile mutlu olmak için yiyorum. Kilo aldıkça üzülüyor çözümü tatlılarda buluyorum. Bir döngünün içine girdim.Çözüm bulamıyorum sürekli aynı şeyleri yaşıyorum. Napmalıyım?

Bu soru 31 Mayıs 2024 18:36 tarihinde Psikolog Sinem Temel tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba, sağlıklı olabilmenin ön koşulu yeterli ve dengeli beslenmektir.

Bu kontrolü bazı metabolik, psikolojik ya da sosyolojik faktörler nedeniyle kaybettiğimizde çeşitli beslenme sorunları yaşamak kaçınılmazdır.

Bunlar arasında en sık karşılaşılan durum duygusal yemedir.

Duygusal yeme, aslında olumsuz duygulara karşılık olarak gelişen aşırı yeme eğilimini anlatan bir davranış bozukluğudur.

Ruh halinde gelişen olumsuzlukları kontrol etme dürtüsüyle ortaya çıkan yeme davranışında normalden çok daha fazla yemek yemek, gerekenden daha yağlı, daha tuzlu, daha şekerli yemek davranışları gözlemlenmektedir.

İnsan sadece aç olduğu için yemek yemez.

Hüzün, stres, yalnızlık, başarısızlık gibi olumsuz duygularla baş etmek için de yemek yiyebilir.

Kişi kötü hissettiği için yemek yer, yemek yedikten sonra kötü hisseder.

Çünkü en baştaki deneyimlenen olumsuz duygu hâlen oradadır ve aynı zamanda kilo almaya sebep olacak kadar fazla yemek yendiği için suçluluk duygusu hissedilir.

Duygusal açlık birden ortaya çıkar.

Fiziksel açlık hissi ise yavaş yavaş ortaya çıkar.

Duygusal açlıkta daha çok kalorili besinlere yönelim olur.

Duygusal açlığınız ortaya çıktığı zaman bu durumu bastırmak adına kendinize 15-20 dakika mola verip, sizi meşgul edecek bir iş bulabilirsiniz.

15-20 dakika beklemek yoğun yeme arzusunu dizginleyecektir.

Duygusal yeme davranışı bir kısır döngüdür.

Kişi, kötü hissettiği için yer, yediği için kötü hisseder.

Bu döngünün kırılması biraz zorlayıcı olabilir.

Yiyeceklere anlam yüklemek ve onlarla mutlu olmak bir zaman sonra baş edilemez hale gelip, sağlık problemlerine yol açabilir.

Duygusal yeme bozukluğunun kontrol altına alınabilmesi için bilişsel davranışçı terapi ile psikoterapi yapılması ve beslenme danışmanlığı uygulanması faydalı olacaktır.

Kendinizde durdurulamaz bir yeme isteği görüyorsanız bilişsel davranışçı terapi ile çalışan bir psikologdan destek alabilirsiniz.

Sevgiler.

Psk. Sinem Temel

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Kendimi tanıyamıyorum

Ben her zaman istediğini alan ve ne isterse yapan hayatının sonuna kadar da böyle olacağını sanan biriydim. Şimdi ise üniversite okumamış evden çıkmaya korkan bir mesleği olan ama onu yapmaya bile özgüveni el vermeyen istemediği şeyleri yapmama hayır deme durumu kalmamış ev işleri ile boğuşan(evli değilim) biri oldum. Aynaya baktığımda gördüğüm o özgür mutlu kızı tanıyamıyorum. Çok fazla hayale sahibim. Ancak artık gerçekleştirecek motivasyon ve inanca sahip değilim. Hayat cemberinin en dışına itilmiş hissediyorum. Sıfırdan başlamaya korkmuyorum yanlış anlaşılmasın(çünkü sürekli sıfırdan başlamak zorunda kalıyorum hiçbir piskoloji yada işte tutunamıyorum) ama yolun yarısında boşa kürek cekiyormusum gibi geliyor. İnsanların düşündükleri ve benim düşündüklerim çok farklı. Psikolojik olarak yıprandım. Tiyatro, keman, resim gibi sanatsal şeylerle ilgilenmek istedim hep sadece resimle ilgilenebildim. Durum o kadar vahim ki kimse beni kısıtlamaya bile çalışmıyor herkes beni bir şeyler yapmam için itekliyor ama yapamıyorum işte. Normalde aile olsun sevgili olsun herkes bir dur der yani benim böyle bir sorunum da yok çünkü bana acıyorlar gibi geliyor. Beni mutlu edecek en ufak saçmalığa razı geliyorlar. Sanırım mutsuzluğumun da farkında oldukları için bu. Sekiz dokuz senedir kendimi geri kazanmaya çalışıyor gibiyim. Sanki bir yerden sonra birileri ile kaderim değişti. Sanki bu benim hayatım değil. Ama itiraz ederken de yüzsüz buluyorum kendimi. Soncuta yediğim önümde yemedigim arkamda ne derdim var ki! Ama olmuyor işte. Ben ilk telefonumu bile harçlığımdan biriktirip almıştım. Gizliden gizliye inatciyim. Kararlıyım. Düşünün okulda aç kalmayı tercih etmiştim ve buna dayanmıştım daha 5. Sınıfa giderken. . şimdi de yapmıyorum değil çabalıyorum ama çabam hiçbir isteğimi karsilamiyor. Örnek vereyim daha açıklayıcı olsun: mesela ben tiyatro ile ilgilenmek istiyorum ama İstanbul'un kötü bir semtinde oturuyorum burada bunun eğitimi alabileceğim bir kurum bile bulamıyorum hadi buldum saatleri uyuşmuyor. İş arıyorum ama benim isimle ilgili yakın semtlerde dahi ilan bulamıyorum. Ya istediğim bir iş yapacağım ya da iki vasıta gideceğim. Kendimi oldukça baskılanmış hissediyorum ama işte bunu hissederken bile utanıyorum bunlar da dert mi diye. Ne yapayım ben istediğim bir hayatı yasadigimi dusunuyorum sürekli çabalıyorum kurslar alıyorum falan(internetten) ancak olmadığını görüyorum. Mesela beni iş için sitelerden arıyorlar. Çok güzel işler çıkıyor ama İstanbul'un diğer ucunda. Bir iş için o kadar yol yapmak bana mantıklı ve güvenli gelmiyor. Aynaya baktığımda eski beni görmeyi istiyorum artık. Ben gün gectikce daha da ezikleştigimi hissediyorum sadece. Çevrem de kalmadı. Uzuldugumde anlatabilecegim kimsem yok. Bir erkek arkadaşım var bir kardesim o da erkek🙄 dediğim gibi hayat cemberinin dışında içeriye doğru kulaç atıyorum da dalga beni her seferinde daha da uzaklastiyor gibi. Sevgili mevzularina zaten hiç girmiyorum. .