İş Hayatı

Akıllıca davranmak için ne yapmam gerekiyor

Gizli Kullanıcı11 Ağustos 2024 07:00

Ben hayatımın her alanında her şeyi düşünmeden dile getiriyorum ve başıma bela olacak işler açıyorum.

Bunu benim annemde yapar maalesef.

İnsanlar benim çabuk tahrik edilebilen biri olduğumu dile getiriyor,

İyi niyetli biriyim kalbim ve ağzım birdir

fakat insanlar bu durumu çok kullanıyor

İnsanların ağzına laf veriyorum ve sonra çok pişman oluyorum, işyerinde özellikle hep dedikodu olduğu için ellerine koz geçiyor bu durumu durduramıyorum sizce ne yapmam gerekiyor

Bu soru 12 Ağustos 2024 13:38 tarihinde Psikolog Sinem Temel tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba, öncelikle yakın çevrenizin ya da iş veya okul arkadaşlarınızın, buna zaman zaman aileniz de dahil olmak üzere yumuşak karnınızı bilmiyor olması sizi koruyan güçlü bir kalkandır.


Kalbiniz ve ağzınızın bir olması hayatı ne kadar şeffaf ve dürüst ve kabullenmeye müsait yaşadığınızı gösterir.


Fakat bazen bazı durumlarda önlem almak daha koruyucu bir rol oynayabilir.


Öncelikle çevrenizde olan biteni gözlemleyin. İnsanların nasıl konuştuklarını, nelerden hoşlandıklarını, neler yaptıklarını, hedeflerinin ne olduğunu inceleyin.


Yara almamak için kalbinizi herkese açmamanız gerekiyor. Kendi içsel dünyanızda bir hedef listesi oluşturup, bunu tabloya dökebilirsiniz. Her gerçekleştirdiğiniz hedef için kendinizi ödüllendirebilirsiniz.


İş yaşamı daha mekanik bir yaşam olduğu için hırslardan, dedikodulardan ve yıkıcı söylem ve davranışlardan ibaret olabilir.


Hayatınızda dengeyi kurmak adına önce gözlem yapabilir sonra da davranış ve söylemlerinizi buna göre şekillendirebilirsiniz.


Örneğin mesai bitimi iş arkadaşınızla kahve içmeye gittiniz ve bir bakıyorsunuz konu dedikoduya varıyor. Bu konudan rahatsız olduğunuzu, mesai bitimi iş değil de başka şeylerden konuşmak istediğinizi kibar bir dille iş arkadaşınıza aktarabilirsiniz.


Romantik ilişkiler olsun, aile ilişkileri, arkadaşlık ilişkileri ve iş ilişkileri bunların hepsinde ne alıyorsanız onu verin. Söylemesi kolay ama uygulaması zor olan bu durumu yavaş yavaş hayır diyerek gerçekleştirebilirsiniz. Direkt "Hayır" cevabı veremiyorsanız, "İstemiyorum. Teşekkürler. Ben böyle düşünmüyorum." vb. cümleler kurarak kendinizi bu duruma alıştırabilirsiniz.


Unutmayın kalbiniz temiz olsa bile onu herkes hak etmez. Herkes sizin saf ve iyi niyetinizi, şeffaflığınızı görecek kadar cesur, iyi niyetli, insancıl ve temiz duygularla beslenmiş biri olmayabilir.


Duygusal tepkilerinizi kontrol altına alarak, yaşadıklarınızın uzun vadeli olumlu ve olumsuz etkilerini görüp, bilgi ve deneyimlerinize dair yeni kararlar almak da sizi ileriye taşıyacaktır.


Kendi hayatınızda sadece kendi istediğinizi yapın ve bunu kimseye söylemeyin. Unutmayın hayata bir kere geliyorsunuz ve kendi hayatınızı sadece siz yaşıyorsunuz, bir başkası değil.


Sevgiler.


Psk. Sinem Temel

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Bu bunalım ve kaygı hissini nasıl hafifletebilirim?

Üniversiteden yeni mezun oldum ve annem, babam 2 ablam ve 1 erkek kardeşimle birlikte yaşıyorum. Evimizin küçüklüğü ve kalabalıklığından ötürü çok boğuluyorum, kendime ayıracak, kendimle ilgilenecek yerim ve zamanım olmuyor, kendime ait bir odam bile yok yalnız kalmam, kendimi iyi hissettirecek bir şeyler yapmam imkansız gibi. Evde herhangi bir şey yapmak benim için çok zor. Ailem çok baskıcı ve muhafazakar olarak tabir edilen bir aile ama ben bu şekilde yaşamak istemiyorum ve ailemin bu tavırları da beni çok boğuyor. Üniversitede ayrı şehirde okuyordum o zaman istediğimi giyip istediğim saatte dışarı çıkabiliyordum, arkadaşlarım vardı, mutluydum ama şimdi bunların hiçbiri yok. Okurken az kaldı okula gittiğimde rahatlayacağım diye düşünüyordum ama şimdi sonsuza kadar bu eve hapsolmuş gibi hissediyorum. Ablamlardan birine OKB teşhisi koyuldu. Erkek kardeşim de ergenlik döneminde olduğu için bazen her şeyi idare etmeye çalışmak beni güçsüz duruma düşürüyor. Bazen nefes almak bile zor geliyor. Geleceğim ve ne yapmak istediğim hakkında çok kaygılanıyorum çünkü ne istediğimi bilmiyorum. Okuduğum bölümü isteyerek okumadım ve şimdi de bu bölümle ilgili bir meslek yapmak istiyor muyum bilmiyorum. Sadece mutlu olmak istiyorum. Üniversiteden eve döndüğümden beri mutlu hissedemiyorum, tam iyi bir gün geçirdim derken akşamına evde bir kavga bir tartışma oluyor ve bütün günüm berbat oluyor. Bu evden kurtulmak için bir şeyler yapmak istiyorum, uzak bir yerde işe girmek, başka bir şehre taşınmak ama bunun için motive olamıyorum. Beni heyecanlandıran, bu konuda çalışmaya iten hiçbir şey bulamıyorum. Aklıma hep geçmişte yaşadığım kötü olumsuz anılarım geliyor ve iyice dibe batıyorum. Her gün aynı iğrenç güne uyanıyorum. Son zamanlarda bu duygularım iyice yoğunlaştı ve ne yapacağımı bilmiyorum. Çok mutsuz çok umutsuz hissediyorum her şeye karşı. Hiçbir şeye hevesim kalmadı, gerçi gerçekleşmeyeceğini bildiğim için artık bir şeylere heves etmeyi, hayal kurmayı da bıraktım. Ne hayali kursam neye heves etsem kursağımda kalıyor. Normalde bir şeyler yemeden duramam ama artık canım hiçbir şey istemiyor, ne yemek ne bir şeyler yapmak. Bunun normal olmadığını bilmek de canımı sıkıyor, ne yapacağımı bilememek de.

Aile

Evliliğimde çok sıkıntılı durumlar yaşıyorum. Şu an ayrılma kararı almalı mıyım

Kendimi şu an çok çaresiz, yalnız, aşağılanmış ve terk edilmiş hissediyorum. 3 yıldır evliyim ve şu an eşim ailesinin yanında bende kendi ailemin yanındayım. Kendimde bağımlı kişilik sorunu olduğunu düşünüyorum. Eşimin de narsist kişilik bozukluğu olduğunu düşünüyorum. Ayrılık kararı almalı mıyız? Aslında bu kararı zaman zaman ben ya da eşim istemiş oluyor birbirimizi vazgeçiriyoruz. Ailesi yüzünden ve eşimin ailesinin hatalarını hiçbir zaman kabul etmemesi yüzünden onlar olmadan kendi kararlarını alamıyor oluşundan annesinin her istediğini yapıyor olmasından çok rahatsızım. Kavga sebebimiz hep onun ailesi oluyor benden onları ilişkimize karıştırmamamı istiyor fakat beni hep kendisi ve annesi tetikliyor yuvamıza karışarak her şeyi yönetmek isteyerek ve buna eşim izin veriyor. Hiçbir zaman karşı çıkmıyor bana karşı sevgisinin az olduğunu düşünüyorum. Benim ona çok fazlayken kendisi bana sevgi ilgi değer göstermiyor. Psikolojik şiddet uyguluyor zaman zaman ailesi yüzünden de fiziksel şiddet uyguladı. Hiç güzel kelimeler kullanmaz bana karşı ben hep ona saygılı davranmaya çalışırken o hep hakaret edici kelimeler kullanır. Özür kolay kolay dilemez ben haklı olduğum da bile evim içinde beni yok saymasına rağmen görmezden gelmesine rağmen gider alttan alır özür dilerim. Beraberliğimiz boyunca onu çok sevdim çok aşık oldum ama o bana sadece başlarda o şekilde öyleydi sanki sonra hiç beni kaybetmekten korkmadı incitmekten korkmadı benim için mücadele etmedi bizim için çaba göstermedi şu an benden boşanmak istiyor ikimizin de mutluluğu için bunun doğru olduğunu söylüyor bende bunu biliyorum ama bu duyguyu kabullenemiyorum. Onunla yaşadığım güzel anlar evimizin içindeki iyi anılarımız hep aklıma geliyor. Sürekli ağlıyorum onu düşünüyorum annesi yüzünden bu noktaya geldiğimizi düşünüyorum uzaktayken kimse yokken iyiyiz diye düşünüyorum. Beni hiçbir zaman anlamıyor derdimi kaygımı dinlemek istemiyor çözüm bulmak istemiyor anlattığımda önemsemiyor bana hiç hak vermiyor hep itiraz ediyor hep bir bahane buluyor evliliğimiz için çabalıyorum halen ama doğru bir şey mi yapıyorum yanlış mı bilmiyorum çok kararsızım kafam karmakarışık duygularım karışık ama bir sonuca ulaşamıyorum ne yapmalıyım ayrılıp hayatıma devam mı etmeliyim yoksa bu evliliği sürdürmeli miyim ?