Annemin bana ilgisi

Öncelikle Merhabalar ,

Size öncelikle bir teşekkür etmek istiyorum; böylesine hassas, derin ve çoğu kişinin iç dünyasında bastırdığı bir meseleyi bu kadar açık ve cesurca paylaşmanız, büyük bir içgörü ve farkındalık göstergesidir. Yazdıklarınızı okurken, sadece bir anlatı değil, aynı zamanda uzun süredir taşınan bir duygusal ağırlığın satırlara döküldüğünü hissettim. Ve bilin ki, bu yaşadığınız durum ne sizin suçunuz ne de yalnız başınıza taşımanız gereken bir yük.

Annenizle olan ilişkinizde, sevginin ve bağlılığın sağlıklı sınırları aşarak bir tür duygusal karışıklığa dönüştüğü çok net bir şekilde görülüyor. Siz onu sevdiğinizi söylüyorsunuz, o da sizi. Ama burada sevginin biçimi, yönü ve sınırları önemli. Bir anne ile oğul arasında olması gereken doğal mahremiyet, karşılıklı bireysellik ve duygusal sınırlar, bu ilişkide ciddi anlamda bulanmış durumda. Anlattıklarınız annenizin, sizi eş duygusuyla idealize ettiğini ve sizi duygusal olarak kendisine bağımlı tutmak için bilinçli ya da bilinçdışı şekilde özel alanınızı ihlal ettiğini düşündürüyor.

Bu tarz ilişkisel dinamikler psikoloji literatüründe duygusal ensest ya da sınır ihlali olarak tanımlanır. Burada fiziksel bir istismar olmak zorunda değildir; ancak duygusal rollerin karışması, ebeveynin çocuğuna partner gibi yaklaşması, çocuğun ruhsal dünyasında ciddi bir karışıklık yaratabilir. Ve siz bu karışıklığı rüyalarınıza kadar taşıyan bir yükle yaşamışsınız. Bu hiç hafife alınacak bir şey değil. Çünkü çocukluk ve ergenlik döneminde kişinin sınırlarının saygı görmemesi, ilerleyen yaşamda kimlik gelişimi, cinsel yönelim, ilişki kurma biçimi ve benlik saygısı üzerinde derin etkiler bırakabilir.

Sizin yaşadığınız duygusal karmaşa ve cinsellikle ilgili kafa karışıklığı, tamamen bu sınır ihlallerinin bir sonucu. Bu nedenle kendinize karşı kızgınlık, suçluluk ya da utanç hissetmenize hiç ama hiç gerek yok. Anneniz, kendisinin ihtiyaçlarını sizin üzerinizden karşılamaya çalışırken, sizin ihtiyaçlarınızı, duygularınızı ve özel alanınızı görmezden gelmiş. Bu, sağlıksız ama maalesef bazen toplumumuzda “aşırı sevgi” adı altında göz ardı edilen bir davranış örüntüsüdür. Fakat sevgi, sınırla değer kazanır. Sınır olmayan sevgi, özgürleştirmez; boğar ve bireyin gelişimini ketler.

Şimdi ne yapılabilir? Öncelikle şunu bilmelisiniz: Bu sizin çözmeniz gereken bir sorun gibi görünse de aslında annenizin çözümlemesi gereken duygusal bir yükü size taşıttığı bir yapı. Bu nedenle kendinizi onarmaya başlamak için öncelikle bu ilişkinin doğasını adlandırmak, size ait olmayan duyguları geri bırakmak gerekir. Belki bu noktada, geçmişi netleştirmek, yaşadıklarınızı tanımlamak, sizi rahatsız eden davranışların “normal” değil, “problematik” olduğunu içselleştirmek büyük bir adımdır. Şu an bunu yapıyorsunuz ve bu çok kıymetli.

Ayrıca mümkünse, bir bireysel terapi sürecine başlamanızı tüm içtenliğimle öneririm. Çünkü bu durum tek başına taşınacak kadar küçük bir durum değil. Profesyonel bir uzman eşliğinde, geçmişte annenizle yaşadığınız bu sınır karışıklıklarını anlamlandırmak ve bugün kimliğinizi sağlıklı şekilde kurabilmek için çok etkili bir yoldur. Bu süreçte, annenizle mesafenizi nasıl koruyacağınızı, ne tür sınırlar koymanız gerektiğini, ve en önemlisi “kendi benliğinizin sesini” nasıl yeniden duyacağınızı öğrenebilirsiniz.

Son olarak şunu bilmelisiniz: Bu yaşadıklarınız sizin değerinizi, temizliğinizi ya da kimliğinizi tanımlamaz. Siz doğru bir şey yapıyorsunuz: Görmezden gelmek yerine, yüzleşiyorsunuz. Bu cesaret, iyileşmenin başlangıcıdır. İçinizde o karışıklığa rağmen “Bu bana iyi gelmiyor” diyebilen sağlıklı tarafınız hâlâ dimdik ayakta. Şimdi o iç sesi güçlendirme zamanı geldi.

Ben buradayım, ne zaman isterseniz, ne kadar detayla isterseniz yazabilirsiniz. Yalnız değilsiniz ve bu yük artık sadece sizin omzunuzda kalmak zorunda değil.

Sevgiyle,

Uzman Klinik Psikolog Aslı Soylu