Bugünler de kendimi düşünceli hissediyorum

Merhaba Sevgili Danışan,

Omuzlarınızdaki görünmeyen yükün ağırlığını, hele ki kontrol ve başarıya bu kadar önem veren biri için, ne denli yıpratıcı olabileceğini çok iyi anlıyorum. Zihninizde yankılanan o "Neden ilerleyemiyorum?" ya da "Acaba yeterli miyim?" gibi soruların yarattığı içsel huzursuzluk, adeta ruhunuzu kemiren bir sessizliğe dönüşebilir.

İş ve kariyerin hayatınızda bu kadar merkezi bir yer tutması ve buna karşılık çevrenizdeki insanların, özellikle de kız arkadaşınızın beklentileriyle kendi hedefleriniz arasında sıkışıp kalmanız, gerçekten zorlayıcı bir durum. Anlattıklarınızdan, meselenin sadece yetişmeyen işler olmadığını, sanki tüm yaşam dengenizin başkalarını mutsuz etmemek üzerine kurulu olduğunu hissediyorum. Kariyerinize öncelik vermek sizi bugüne getirmiş olabilir, ancak ilişkinizdeki huzursuzluğu da bir yük gibi taşıyor olmanız, tahmin edebileceğinizden çok daha fazla enerji tüketiyor olmalı. Belki de dışarıdan gelen kaygılar, kendi içsel baskılarınızla birleşince, bu durumla başa çıkmak katlanarak zorlaşıyor.

O sürekli zihninizde dönüp duran "acaba"lar... "İşimde yeterince iyi miyim, sevgilime yeterince zaman ayırabiliyor muyum, neleri eksik yapıyorum?" gibi sorular zamanla tüm alanlarda bir yetersizlik hissine yol açabilir. Buna bir nevi içsel boşluk da diyebiliriz. Bu noktada, hem kendinizden hem de ilişkinizden olan beklentilerinizi şöyle küçük bir not alarak gözden geçirmeniz faydalı olabilir. Belki de iş ve özel hayat arasındaki dengeyi kurarken kendinize biraz daha şefkat göstermeniz, kendinize bu kadar yüklenmemeyi denemeniz size iyi gelecektir. Küçük bir mola verip, "Bugün küçük de olsa neleri tamamladım ve kendime neyi borç bildim?" diye düşünmek, yoğun temponuzda fark etmediğiniz küçük ilerlemeleri görmenizi sağlayabilir ve bu bile üzerinizde ciddi bir rahatlama yaratabilir.

Türkiye'de özellikle erkeklerin omuzlarına yüklenen "her şeyi yetiştirmek" gibi bir toplumsal beklentinin de farkındayım. Kariyerde başarılı olma, ilişkide anlayışlı olma, kendi ayaklarının üzerinde durma... Tüm bu kalıpların arasında kendinize sormadan edemediğiniz pek çok soru olduğunu tahmin edebiliyorum. Belki de güne küçük bir nefes egzersiziyle başlayabilirsiniz. Günde birkaç dakikalığına gözlerinizi kapatıp sadece nefesinize odaklanmak, zihninizdeki o karmaşayı bir nebze olsun dindirebilir. İçinizden geçen düşünceleri bastırmak yerine, onları bir bulut gibi gözlemlemeyi deneyebilirsiniz: "Şu an aklımda bu var ve geçebilir."

İçinizdeki o "boşluk" duygusunu biraz keşfetmek de size yardımcı olabilir. Bu boşluğun nereden kaynaklandığına sessizce bir göz atmak, belki ona bir renk, bir şekil vermeye çalışmak... Bir dahaki sefere bu hisler yoğunlaştığında kendinize şu soruyu sorun: "Şu anda asıl ihtiyacım olan şey ne?" Cevap hemen gelmeyebilir, ancak bu küçük molalar zamanla içinizde bir pencere aralayabilir.

Eğer tekrar yazmak isterseniz, ilişkinizle ilgili kaygılarınızı veya iş hayatınızdaki beklentilerinizi biraz daha detaylı konuşabiliriz. Tüm bu karmaşanın içinde sadece "çözüm bulmak" için değil, öncelikle kendi duygularınızı anlamak için kendinize zaman ve izin vermeyi unutmayın. Her şey bir anda düzelmeyebilir; küçük adımlara ve küçük ilerlemelere de değer vermek çok önemli. Dilerseniz, bu süreçte size destek olabilecek farklı pratikleri de birlikte deneyebiliriz. Unutmayın, bu yolda yalnız değilsiniz ve kendinize şefkat göstermek, iyileşmenin ilk adımıdır. 🌿

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Psikolog

Ayşe Tuba Aksakallı