Çocukluğumdaki kötü anları hafızamdan nasıl silebilirim?
Soruma nerden başlıyım nasıl başlıyım bilmiyorum sorunun merkezi sanırım çocukluğum çok da sevgi dolu bir ailede büyümedim ben annem küçük yaşta anne olmuş belki o yüzden anneliğin ne olduğunu çözemedi kızı gibi değil de babamla aralarındaki engel gibi gördü aç ya da açıkta bırakmadılar beni ama sevgilerinden yoksun bıraktılar bayramdan bayrama sarıldık üzülünce teselli etmek yerine kızdı annem babam da birşey diyemezdi içe kapandım bu yüzden doğru düzgün arkadaşım olmadı hiçbir şeye izin vermediler verselerde burnumdan gelirdi liseye gittim her tartışmamızda annem hava atıyorsun liseye gidiyorum diye derdi nişanlamdım ertesi gün bütün sevincimi yerle bir etti evlendim düğün günü damadına sana güvenmiyorum dedi mutluluğumuzu bozdu doğum yaptım herşeye karıştı dikişli halimle yerlere yattım ağladım kimsenin umurunda olmadı lohusa olan bendim ama onlar uzülmesin diye direndim sürekli aramamı yanına gitmemi istiyor bana bunları yaşatan anneme karşı içimde bir sevgi kalmadı ki benim babamda bunlara göz yumdu sustu eskiden iyi anlaştığımızı düşünürdüm babamla evlendikten sonra anladım ki herşeye tamam diyip geçiştirmiş iyi ya da kötü anne baba işte bu yaşa kadar baktılar saygısızlık yapmadım bugüne kadar içimden gelmiyor anne baba demek ne yapmam gerekiyor gerçekten şaşırdım yardımcı olursanız sevinirim
Bu soru 21 Ağustos 2024 20:25 tarihinde Psikolog Elif Mutlu tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhabalar, öncelike sorunuz için teşekkür ediyorum.
Ben bu sorunun ilk önce başlığıyla başlamak istiyorum : kötü anıları hafızamızdan silemeyiz. Fakat onların bizdeki etkilerini değiştirebiliriz. Bunu yapabilmek basit bir şey değildir. Ciddi anlamda emek isteyebilir. Belki bu konuda yardım almanızın size yardımı dokunabilir.
Çocukluk döneminde bazı duygulara ihtiyaç duyarız. Bize bu duyguları verecek olan kişiler ise ebeveynlerimizdir. Bizim toplumumuzda öncelikli rolü olan, emziren, doyuran ve bakım veren olması sebebiyle annenin rolü inkar edilemeyecek kadar önemlidir. Siz, sorunuzda daha çok annenizden ve onun sizi sevmediğinden bahsetmişsiniz. Buna ek olarak babanızın bu duruma uyum sağlayan biri olduğundan bahsetmişsiniz. Elbette size bakım vermiş olmaları göz ardı edilemez. Fakat siz bir duygusal bakım alamamaktan söz ediyorsanız, orada bir durup "ben neden böyle hissediyorum" u anlayabiliriz.
Her çocuk sevilmeye, değer görmeye ve ebeveyninin gözünün içerisindeki sevgiyi hissetmeye ihtiyaç duyar. Hayatı tam da ebeveyninin gözünden öğrenir. Değer duygusunu orada kazanır. Fakat bu duygular ona kazandırılmamışsa hayata 1-0 geriden başlar.
Sizin yapacağınız şey: o zamanları hafızanızdan silmek değil, kendinizi anlamanız ve o günlerin sizde açtığı duygusal etkiyi bulup, odağınızı oraya çevirmek olabilir. Örneğin sevgiyle ve şefkatle büyümemek size nasıl hissettirdi? Kendi duygularınızı anlamak ve de annenizle olan ilişkinizin sizde bıraktığı etkiyi öncelikle anlıyor olmak önemli bir başlangıç olabilir. Daha sonraysa tüm bunların şu anınızı nasıl etkilediğinize bakabilirsiniz. Örneğin anne babanızla kurduğunuz ilk ilişkiyi şu an kurduğunuz ilişkiler üzerindeki etkisini gözlemleyebilirsiniz. Anne babanızla olan ilişkilerinizle benzer ilişkiler mi kurmaktasınız? Ya da ilk hissettiğiniz sevgisizlik hissini yeniden hissettiğiniz oluyor mu?
Anne babanızı arıyor olmanız ya da aramamanız sizin vereceğiniz bir karardır. Lakin belki onların size zarar veren yönlerine bir sınır çekebilirsiniz. Bu onları hayatınızdan çıkartmak değil, sadece yeniden yaralamalarına müsaade etmemektir. Bunu iletişimi kesmeden de yapmanız mümkün olabilir.
Sorunuz üzerinden tüm bunlar hakkında bir değerlendirme yapamam ancak yukarıda yazdığım sorular üzerine yoğunlaşmanızın size faydalı olabileceğini söyleyebilirim. Eğer imkan bulabilirseniz uzman biriyle bu konuları değerlendirmenizi öneririm.
Sevgiyle Kalın...
Teşekkür ederim
