İş yerinde beklentimi nasıl azaltabilirim

Bu durum aslında bir iç çatışmayı gösteriyor gibi bir yandan dışlanmış hissetmek seni incitiyor, diğer yandan da bu kişilerin davranışlarını kafana takmak istemiyorsun.

İlk olarak şunu kabul etmek önemli: sizin nezaketiniz , dış görünüşünüz ya da iyi niyetiniz, herkesin sizinle aynı şekilde ilişki kuracağı anlamına gelmiyor. Sanki, "Ben yanlış ne yapıyorum ki böyle oluyor?" diye içinizde döndürüp duruyorsunuz. Kendi değerinizi başkalarının davranışlarına göre ölçmek çok yorucu bir yolculuk olabilir. İş ortamlarında bazen görünmeyen dinamikler, kıskançlıklar ya da gruplaşmalar devreye girebiliyor. Bunun sebebi sizin kişisel bir eksikliğinden kaynaklı değil. Bazı insanlar yargılamadan dostluk kurmakta zorlanabilir, ve bu durum karşıdakiyle değil, daha çok kendisiyle ilgilidir. Onların davranışlarını kişisel algılamamak belki kolay değil ama, biraz uzaktan bakıp "Acaba onları tetikleyen, hatta belki huzursuz eden nedir?" diye düşünebilirsiniz. Kıskanma duygunuza gelince; açıkçası çoğu kişi kendisiyle ilgili böyle net bir kabullenişte bile bulunamıyor, bu cesaretiniz önemli bir adım, tebrik ederim 😊

Bu durumda yapabileceğiniz birkaç şey söylemem gerekirse:

1. Kendinize odaklanın . Onların tavırlarını çözmeye çalışmak yerine, sizin kendi hissettiğiniz duygularınıza dönün. “Ben şu an ne hissediyorum ve neden bu kadar etkileniyorum?” sorusunu sormak, duygunun köküne inmene yardımcı olur.

2. Sınırlarınızı koruyun . Nezaketinizi sürdürün ancak karşılık beklememeyi öğrenmek özgürleştirici olabilir. Onların mesafeli tutumuna rağmen siz kendi duruşunu bozmadan devam ettiğinde, kontrol tekrar sizde olur.

3. Sosyal alanınızı genişletmek. Sadece bu kişilerle sınırlı kalmak yerine, sizin enerjini iyi hissettiren kişilerle vakit geçirin. Böylece dışlanma hissinin yoğunluğu azalır.

4. Kıskançlık duygusuna yargısız yaklaşmak . Kıskançlık “ben de ait olmak istiyorum” diyen bir duygudur. Onu bastırmaya çalışmak yerine, anlayışla karşılayıp ve altında yatan ihtiyaçları fark etmeye çalışın.

Son olarak: yazıya dökmek aslında çok iyi bir farkındalık adımı işe yaramadığını yazmışsınız Ancak bir de yazının ötesine geçip, “bu kişilerle yakınlık kurmam gerekiyormuş gibi hissetmeme neden olan inanç ne?” sorusunu kendinize sormanızı ve bu soruya bulduğunuz cevapları yazıya dökmeniz bu döngüyü kırmanıza yardımcı olabilir .

Son olarak bir soru sormak istiyorum size; Sizi asıl üzen, onların soğukluğu mu, yoksa kendinize bunu hak etmiyormuşsunuz gibi hissettiriyor olmaları mı? Böyle kırgınlıkların temeline indiğinizde, bazen eskiye dair başka anılar, kıyaslar veya içsel bir yalnızlık hissiyle de yüzleşebiliyor insan. Bu duygular çok baskınsa, kendinizle ilgili bir içsel konuşma başlatabilirsiniz: "Ben, başkalarının tavırlarına rağmen, kendimden ve nezaketimden ödün vermeden var olabilirim."

Küçük bir pratik de önerebilirim: Her gün kendinize ayıracağınız kısa bir an seçin ve aynın karşısında gözlerinizin içine bakıp, "Bugün yine kendim olmaya devam ettim." deyin. Kulağa basit gelebilir ama, benzer hislerle mücadele eden pek çok kişi için bu, içten içe rahatlatıcı olabiliyor.