Kendime nasıl daha iyi davranırım

Sevgili danışanım,

Merhabalar.Yazdıklarınızı okurken sanki içinizde biriken büyük bir huzursuzluğu ve bastırılmışlığı hissetmemek mümkün değil. Siz, evlenmeden önce daha özgüvenli, sosyal, kendine yeten biriymişsiniz ama şu anda yaşadığınız ortamda bu yanlarınızın bir bir gölgede kaldığını ifade ediyorsunuz. Anlaşılıyor ki hem fiziksel hem de duygusal olarak ciddi anlamda sınır ihlallerine maruz kalıyorsunuz ve bu da sizi giderek yoran, tüketen bir hale sokuyor.

Kendi hayatınıza dair ipleri elinizde tutamıyor olmak, bir başkasının evinde misafir gibi yaşamak hissi, hele ki bu ortam eşinizin ailesi olduğunda, çok daha karmaşık bir hale gelebiliyor. Kişi böyle bir düzende çoğu zaman kendi iç sesini bastırmak zorunda kalıyor. Bu da, zamanla öfkeye, tahammülsüzlüğe, hatta özgüven kaybına kadar uzanan bir duygusal yıpranmışlık yaratabiliyor. Siz de tam olarak bu yıpranmışlığın içindesiniz gibi görünüyor.

Sizin yaşadığınız öfke ya da sinir hali yalnızca bir "duygu patlaması" değil aslında; yıllarca birikmiş, bastırılmış duyguların artık taşmaya başlaması. Bu tepki, görünürde kontrolsüz gibi gelse de aslında içten içe "Artık dayanamıyorum!" diyen yanınızın sesi olabilir. Ve bu ses, duyulmayı, anlaşılmayı bekliyor. Herkesin “canım cicim” diyerek yüzünüze gülüp arkanızdan başka davranması, sizin duyarlılığınızı daha da artırıyor olabilir. Bu tür ikiyüzlülükler insanın güven duygusunu yerle bir eder. Bu yüzden sizin gibi duyarlı ve gerçekliği önemseyen birinin bu düzene “normalmiş gibi” yaklaşamaması da aslında oldukça anlaşılır.

Evlilik sürecinde bireyin kendi sınırlarını ve kimliğini koruması çok kıymetlidir. Siz bunu yapamadığınızı düşündüğünüz için bir yetersizlik hissine kapılıyor olabilirsiniz. Oysa asıl mesele, sınırlarınızın sürekli zorlanması ve hatta yok sayılması. Birinin kendi kimliğini koruyamaması onun zayıflığı değil; çevresel şartların ne kadar zorlayıcı olduğunun göstergesidir. Sizin yaşadığınız ortamda bu sınır ihlallerine sürekli maruz kalmak, içsel bir alarm yaratıyor gibi görünüyor.

Bu noktada "Ben neye razı oluyorum, neye artık tahammül edemiyorum?" sorusu belki sizi içsel olarak biraz daha yönlendirebilir. Herkesin kişisel alanı, duygusal ihtiyaçları farklıdır. Ve bu ihtiyaçlar yok sayıldığında kişi giderek hem kendinden hem de çevresinden uzaklaşır. Sizin bu hale gelmeniz de birdenbire olmamış; muhtemelen zamanla bastıra bastıra şekillenen bir değişimin sonucu olmuş. Bu açıdan kendinize daha yumuşak yaklaşmak, yaşadığınız öfkeye suçlulukla değil anlayışla bakmak size iyi gelebilir.

Şunu da belirtmek isterim: Bu tür aile düzenlerinde birçok kişi benzer sıkışmışlıklar yaşayabiliyor. Ancak bu, sizin yaşadıklarınızın “katlanmanız gereken şeyler” olduğu anlamına gelmez. Aksine, bu kadar sıkıştığınız bir noktada hissettiklerinizi dile getirmek, bir şeylerin artık değişmesi gerektiğine dair bir iç sinyal olabilir.

Siz hala kendinizden bir şeyler taşıyorsunuz. Bu öfke bile aslında hala içinizde bir mücadele gücü kaldığını gösteriyor. Kendinize küçük de olsa alanlar yaratmak, bazı fiziksel ya da duygusal sınırları yeniden çizmeye başlamak sizi biraz olsun rahatlatabilir. Belki de bu öfkenin içinde, yeniden kendinize ulaşma arayışı yatıyordur.

bu süreçte yakınlarınızdan veya bir uzmandan destek almaktan lütfen çekinmeyin.

Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.

Değerlendirilmesini istediklerinizi yeni bir soru ile sorabilirsiniz.

Sevgilerimle,Psikolog Aysel Kacak