Nasıl kendim için yaşamayı öğrenebilirim?
Birkaç kez yazmış olduğum soruların dönüşleri çocukluk dönemlerimde yaşadığım duygularla ilgili olabilir yönünde oldu çok mutlu bir cocukluğum olmadı ki benim genç yaşta evlenen iki insanın ilk çocuğuydum belki anne babalığa adapte olamadılar belki de duygularını gösteremediler belki de ben daha çok sevilmek istedim belki de gerçekten istenmeyen bir çocuk oldum bunların hangisi bilmiyorum ama duyguların gösterilmemesi saçma geliyor bana onlar ailelerinden görmemiş olsalar bile arada bir bağ var çocuğunla senin canından sevgini esirgemek kadar saçma bir durum var mı sinirini nefretini göster sevgini gizle her alan için öyle geliyor gerçekten içinde sevgi varsa tutamazsın ki onu gözlerinden bile belli olur yada bana göre böyle bu düşüncelerim istenmeyen bir çocuk gibiydim herşeyde mutlu olmak yerine bunu yapsam söylesem yesem annem kızar mı düşüncesiyle yaşadım birkaç yıldır yendim bu düşünceyi ben kendim için yaşamayı yeni öğrendim ama geçmişteki bu izleri silemesem bile nasıl en aza indirebilirim bunu bilmiyorum bunun için ne yapmam gerekir teşekkür ederim
Bu soru 1 Eylül 2024 18:52 tarihinde Psikolog Elif Mutlu tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhabalar, öncelikle sorunuz için teşekkür ediyorum☺️
Şunu söyleyerek başlamak isterim ki ebeveynlerinde kendi çocukluk dönemleri, ebeveyn ilişkileri vardır ve onlar da dünyayı kendi deneyimlerine göre yorumlarlar. Bir birey ele alındığı zaman yalnız kendisi olarak ele alınmaz. Yaşam öyküsüyle beraber ele alınır. Ebeveynlerin de kişiliğini oluşturan, kurduğu ilişkileri belirleyen bir sürü faktör vardır. Onlar da tıpkı sizin gibi yaşamı kendi ailelerinden öğrenmişlerdir. Bir örnek verecek olursam; ebeveyni yorgun olan ve kendisiyle ilgilenilmeyen çocuk, bunu "ebeveynim yorgun ve benimle ilgilenemiyor" olarak algılayamayabilir. Daha çok anlayacağı "ben ilgilenilmemesi gereken, belki ihmal edilmesi gereken bir varlığım" olur. Bu çocuk, bu duygularla erişkin olmuş, ilişki kurmuş olacaktır. Ebeveyn olduğunda ise bu duygudan arınarak ebeveyn olmaz. Çocuğuyla ilgilenmediğinde bunun çocuktaki etkisini anlayamayabilir. Çünkü kendi bildiği o şekildedir. Bunun doğru olmadığını fark etmesi zor olabilir.
Bahsettiğiniz gibi korkuyla büyümüş biri iseniz, bu duyguları fark etmiş olmanız bile büyük bir adım. Bu duygular üzerine yoğunlaşıyor ve bir çözüm arıyor olmanız oldukça önemli. Çünkü bu duygular fark edilmeden varlığını sürdürmeye devam ederler. Tıpkı ebeveynlerin -farkında olmadan- çoğu kez yaptıkları gibi. Ama onların doğru bilgiye erişmesi belki bulunduğumuz zamana göre daha güçtü ve o duyguları kendi benliklerinin parçası olarak almak durumunda kaldılar ve de aktardılar. Duygu dünyanızda yaşadıklarınızdan ötürü ebeveynlerinize kızıyor ve de suçluyor olabilirsiniz ancak yetişkin biri olarak sorumluluk alabilir, size aktarılan duygular üzerine çalışıp değiştirebilirsiniz. Bunun için de uzman birinin bu süreçte size eşlik ediyor olması yarar sağlar. Çünkü duygularınızı fark etmiş iseniz kendi başınıza ne kadar araştırıyor ve bilgileniyor da olsanız farkındalık düzeyinizle duygu düzeniniz bir arada gitmezler. Geçmişten itibaren olan öykünüzü ele alacak bir uzmanla bu konuları paylaşıyor olmak en güzel ve de fayda sağlayacak yöntemdir.
Sevgiyle Kalın...
Yorumlar
Uzmanla görüşebilecek imkanım yoksa ne yapmalıyım