Nasıl sağlıklı sınır koymalıyım?

Merhabalar,

Yazdıklarınızı okurken anlattıklarınızın iş yaşamınızda yarattığı düşünce ve duygu karmaşasını anlayabiliyorum.

Sanırım en can sıkıcı tarafı da şu olabilir:

Sevmediğiniz ya da sıcaklık hissetmediğiniz birine karşı ‘mış gibi’ davranmak, kendinizi inkar ediyormuşsunuz gibi geliyor. Bu, etik sınırlarla kişisel sınırlar arasında gidip gelen, sık karşılaşılan ama kolay çözülemeyen bir mesele. Hele ki böyle samimi karakterlerin iş hayatında “politik davranma” baskısıyla karşılaşması, zaman zaman içsel huzursuzluk yaratabiliyor. Fakat kendinize şunu sorabilir misiniz ? İş hayatındaki kişileri sevmek zorunda değilsiniz fakat saygı duymak zorundasınız belki de ekip olmanında en önemli kriterlerinden biri, neden patronunuz burada saygı tarafına değil de sevgi tarafına odaklanıyor olabilir ? Bu çalıştığınız ortamda önemli olan bir etken mi ?

Belki şunu sormak iyi gelebilir: Samimiyet sizin için ne demek?Yalnızca iyi niyetli olmak mı, yoksa sürekli olarak duygularınızı tam anlamıyla göstermek mi? Belki işe, samimiyet kavramınızı yeniden gözden geçirerek başlayabilirsiniz. Zira iş hayatında “samimi davranmak” bazen, kendini koruyabilmek için kısmen duvarlar örmeyi de kapsayabilir.

Çoğu zaman şirket kültüründe, belirli bir diplomasiyle yaklaşmak; yani herkese dostça, tarafsız ve sakin davranmak bir gereklilik olarak görülüyor. Ama bu sizi iki yüzlülüğe, sahtekârlığa zorlamak anlamına gelmiyor. Burada küçük bir ayrım var: İçten olmayan şeyler söylemek ya da sahte şekilde gülümsemek yerine, tarafsız ama yine de saygılı ve profesyonel kalabilirsiniz. Yani kendinizi tamamen manipüle edilmiş hissetmeden, adeta bir rolün gerektirdiği kadar yüzeysel bir sıcaklık göstermek mümkün.

Biraz şöyle düşünülebilir: İş ortamında, kendinize “ben burada tamamen duygusal olarak açık olmamalıyım” demek; bir maskenin arkasına saklanmak değil, bir tür koruyucu filtre kullanmak gibi. Kendinize esnek davranabileceğiniz düşünceler yaratsaydınız bunlar neler olurdu? Bir arkadaşınız eğer sizinle aynı durumda olsaydı ona bu konuyla ilgili neler söylerdiniz ? Ne yapmasını tavsiye ederdiniz ?

Rahatsız olduğunuzda kendinize şunları sormak işe yarayabilir: “Şimdi kendim olmak ile ortamın gerekliliği arasında bir denge kurmam gerek. Hangi sınırları aşmadan, en azından çatışmasız şekilde bu insanla iletişim kurabilirim?” Kendinizi izole hissetmenizin belki de en büyük sebebi, sürekli olarak ya tam açık ya da tamamen kapalı olmak arasında sıkışmanız olabilir. Halbuki arada, gri alanlar da mevcut.

Birkaç küçük egzersiz de eklemek isterim:

Ofiste her gün, hislerinizi çok paylaşmanız gerekmemesiyle ilgili kendinize izin verin. “Şu an sadece profesyonellik gereği burada bulunuyorum, bu benim bütün kişiliğim değil.” diyebilirsiniz.

Sevmediğiniz ya da güvensiz hissettiğiniz biriyle konuşurken, kişisel mesaferinizi zihninizde korumayı deneyin. Bunu fiziksel bir alan gibi de düşünebilirsiniz: İç çember (aile-dostlar), dış çember (iş), aradaki mesafeler değişebilir.

Başka insanları her zaman anlayamasanız da, “Şu anda karşımdaki kişi de kendi gerçekliğinden hareket ediyor,” diyerek empatiyi sizden eksik olsa bile, kendi içinizde büyütebilirsiniz.

İş yaşamında politik davranmak, yapmacıklık değil; stratejik ilişki yönetimi olarak okunabilir aslında. Rahatsız hissettiğinizde, o anda sahip olduğunuz değerlerle işin gereksinimleri arasında küçük bir köprü kurmaya çalışmak işinize yarayabilir.

Sevgiyle kalın.

Sağlıklı günler dilerim.

Uzman Psikolog Gönül Durmaz