Öfkemi kontrol edemiyorum ne yapmam lazım

Sevgili danışanım,

Merhabalar.“Ben yaşadıklarımı bir türlü atlatamıyorum” dediğinizde, cümlelerinizin içinden güçlü bir yorgunluk, bir çıkış arayışı ve aynı zamanda içinizde bastırmaya çalıştığınız bir duygular yoğunluğu hissediliyor. Sanki bir şeyler uzun zamandır içerde sıkışmış gibi ve bu duygular artık taşmaya başlamış… Sabahları huzursuzlukla uyanmak, içsel öfke, tarif edilemeyen bir his, yaşamdan keyif alamama… Tüm bunlar aslında bir çağrı gibi. Ruhunuz bir şey anlatmaya çalışıyor olabilir. Ve siz de artık bu sesi duyuyorsunuz.

İçinizde taşıdığınız öfke çoğu zaman görülmemiş, duyulmamış ya da anlaşılamamış deneyimlerin bir sonucu olabilir. Öfkenin yönü bazen dışa, bazen de kendimize dönebilir. Ve insan, bir yerden sonra hem neden bu kadar kırgın olduğunu hem de nasıl şefkat göstereceğini bilemez hale gelebilir. “Kendime nasıl iyi davranacağımı bilmiyorum” dediğinizde, bu cümlede hem bir ihtiyaç hem de içten gelen bir merak var. Bu, iyileşmenin çok kıymetli bir başlangıcıdır.

Hayattan zevk almak istiyorsunuz, anlamlı bir yaşam özlemi içindesiniz. Bu oldukça insani ve anlaşılır bir dilek. Ancak şu anki ruhsal yoğunluk bu arzuların üzerini sisle kapatmış gibi. Belki de yaşamın size ağır gelen taraflarını hâlâ taşımaya devam ettiğiniz için, yeniye yer açmakta zorlanıyorsunuz. Huzur ve mutluluk için önce bu taşıdıklarınıza birlikte bakmak gerekir: Onlar neyin temsili, ne anlatıyorlar size? Bazen bu cevaplar hemen gelmeyebilir, ama duygularınıza ad koymak ve onlarla temas etmek bu sürecin önemli adımlarındandır.

Sabahları huzursuz uyanmak genellikle zihnin dinlenemediği, geceden bugüne sarkan yüklerle ilgilidir. Günün daha başında “yorulmuş” hissetmek, belki de uzun zamandır dinlenemeyen bir zihnin ve kalbin dışa vurumudur. Bu nedenle, her sabahı küçük bir yeniden başlangıç anına çevirmek kıymetli olabilir. Uyanınca bir nefes, kısa bir pencereden dışarı bakış, sevdiğiniz bir müzikle birkaç dakika geçirmek… Bu küçük anlar bazen içsel dünyamızla bağ kurmak için bir davet niteliği taşıyabilir.

Kendinize şefkat göstermekte zorlandığınızda, kendinize en yakın arkadaşınızı nasıl teselli ederdiniz diye sormayı deneyebilirsiniz. İçinizden geçen düşünceleri bir süreliğine not almak, onları fark etmek ve sonra kendinize “Bunu bana biri söyleseydi ne hissederdim?” diye sormak, o iç eleştirmeni fark etmek için bir adım olabilir. Bu, kendinize olan ilişkinizi yeniden yapılandırmak için küçük ama etkili bir yolculuktur.

Şu anda içinizde ne varsa, onu bastırmadan fark etmeye, yargılamadan izlemeye çalışmak, yaşadıklarınızı anlamlandırmak için güzel bir başlangıç olur. Çünkü anlam dediğimiz şey, bazen büyük cevaplarda değil, küçük fark edişlerde ve kendimize daha nazik davranmayı öğrendiğimiz anlarda gizlidir.

İçinizdeki bu tarifsiz duygunun, bir ismi olabilir mi sizce? Ya da bu duygunun sesi olsaydı, size ne söylerdi?

Dilerseniz bu sorular üzerine biraz düşünebilir ve yeni bir soru başlığı açarak hissettiklerinizi paylaşabilirsiniz(Sorunuzun başında ismimi belirtebilirsiniz)

bu süreçte yakınlarınızdan veya bir uzmandan destek almaktan lütfen çekinmeyin.

Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.

Sevgilerimle,Psikolog Aysel Kacak