• Anasayfa
  • Sorular
  • Tanımadığım kişilerle konuşurken stres ve heyecan yapıyorum
İletişim

Tanımadığım kişilerle konuşurken stres ve heyecan yapıyorum

Gizli Kullanıcı30 Mayıs 2024 19:58

Merhaba tanımadığım kişilerle konuşurken ve telefon la konuşururken aşırı stres ve heyecan oluyor sıkıntı basıyor söyleyeceklerimi bazen unutuyorum kısacası panik heyacan stres korku nasıl anlaşılcam duygusu nasıl yenebilirim bu durumu yardımcı olur musunuz hocam çok ihtiyaçım var

Bu soru 31 Mayıs 2024 08:15 tarihinde Uzman Psikolog İlknur Aksu tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Selam değerli danışan, bilmenizi isterim ki bu konudan mustarip olan tek kişi değilsiniz. İnsanlar genellikle yanlış anlaşılmaktan korkarlar çünkü iletişim karmaşık bir süreçtir ve insanlar arasında anlaşmazlık veya yanlış anlama olasılığı her zaman vardır. İnsanlar genellikle anlaşılmak ve kabul görmek isterler. Yanlış anlaşılmak, insanların kendilerini yalnız veya dışlanmış hissetmelerine neden olabilir. Bu nedenle temelde kaybetme korkusunu yenmeyi başardığınızda bu kaygılarınız da büyük oranda giderilmiş olacaktır.

Daha önce hak etmediğiniz bir muameleye maruz kaldınız mı? Önceki yanlış anlamalar veya iletişim sorunları, insanların gelecekte benzer durumlardan kaçınmalarına neden olabilir. Bu nedenle, insanlar bu tür durumlardan kaçınmaya çalışabilirler.

Öz saygı ve öz değer duygularınız sizce yeterince gelişmiş durumda mı? Yanlış anlaşılmak, insanların özsaygısını ve onurunu zedeler. Kendilerini ifade edemedikleri veya yanlış anlaşıldıkları durumlarda, insanlar haksız yere eleştirilmiş veya yargılanmış gibi hissedebilirler. Öz saygınızı güçlendirdikçe, diğerlerinin sizin hakkınızdaki düşünce ve yargıları da etkisiz kalacak.

Bedeninizin tepki vereceği derecede stres yaşamanız geçici bir hal çünkü bu tür durumlar oldukça yaygın ve üstesinden gelmek için birçok farklı yöntem bulunmakta.

Derin nefes alıp vermek, vücudunuzu sakinleştirmenize ve stresi azaltmanıza yardımcı olabilir. Nefes alırken karnınızı şişirerek derin nefesler alın ve yavaşça verin.

Hızlı konuşmak, heyecanı artırabilir. Konuşurken yavaşlamak ve ara vermek size daha fazla kontrol sağlayabilir. Kendinize olumlu telkinler verin. Kendinize inanın ve başarabileceğinizi düşünün. Başarısızlık korkusu yerine, deneyim kazanma fırsatı olarak bakın. Kendinizi güçlü hissetmek için vücut dilinizi kullanın. Dik durun, gülümseyin ve göz teması kurun. Bu, kendinize güveninizi artırabilir.

Eğer stresiniz çok yoğunsa, profesyonel bir terapistten yardım alabilirsiniz. Size özgü tekniklerle sosyal ve özel yaşamın genelinde sorunun kaynağına inip uzun vadeli çözüm yakalanabilir. Çünkü yaşadığınız durum sadece bir iletişim problemi olarak görünmüyor. Kendinizle ilgili yetersizlik ve öz güvene dair daha derin bir öykü gözlemliyorum.

Öz saygı ve öz değerle dolu nitelikli iletişim süreçleri diliyorum.

Sağlık dileği ve sevgilerimle...

Cevaplanmış benzer sorular

İletişim

Duygusal ve zor konularda kendimi ifade edemiyorum, hemen ağlamaya başlıyorum

Hem ailemle hem de romantik ilişkimde bir problem olduğu zaman kendimi açıkça ve net bir şekilde ifade edemiyorum, konuşurken bir süre sonra ağlamaya başlıyorum. Ailem geçmişte uğradığım travmalarımı bilmiyor,bunlardan bazıları çocukken cinsel istismar, taciz vb. bazıları da hastalık vs gibi durumlardan ötürü çektiğim yoğun fiziksel acıdan oluşuyor bunların yanında öfkemi kontrol edemiyorum, çabuk sinirleniyorum, hepsinin tabii ki de ruhuma sirayet ettiğinin farkındayım ve iyileşmeye çalışıyorum. 24 yaşındayım, annem bana hep "geçmişin güzel şeylerini görmüyorsun kötü olaylarda takılı kalmışsın" demişti. Duygusal açıdan onlar tarafından ihmal edildiğimi, birçok ihtiyacımı karşılayamadıklarını beni koruyamadıklarını düşünüyorum, ve bu durum beni çok öfkelendiriyor, ben çocukken annem babaannem ile dedeme bakıyordu aynı evde onlarla birlikte yaşıyorduk, çocuk halimle onlara hizmet etmeye zorlanıyordum bu durum 21 yaşıma kadar devam etti, babam uzakta çalışıyordu eve yılda birkaç kez geliyordu, şuan bile uzakta. mevcut durumum bazen annemle bazen de tek yaşıyorum. Annemi çok üzüyorum, biliyorum ki o da çok zorluklar çekti. Fakat sadece kendi acılarımı söyleyip duruyorum. Çoğu zamansa anne babamın ebeveyniymişim gibi davranmak durumunda kaldım. Sevgilim çok anlayışlı ve kendimi onun yanında çok güvende hissediyorum. Onunla her konuda daha açık konuşabilmeme karşın tartışmalarımızda ağlamaya başlıyorum. İlişkimiz benim duygusal durumum ve halledemediğim problemlerim yüzünden zarar görüyor, evet ona bağlı hissediyorum ve de onunla olmayı çok istiyorum. Onu üzmemeyi, benim yüzümden kendisini değiştirmek zorunda hissetmemesini istiyorum, olduğumuz gibi aynı yolda yürüyen iki farklı insan olma özelliğimizi iletişim problemlerim yüzünden kaybetmek istemiyorum. Sevgilim bana, ilişkide bekar gibi davranıyorsun, çift olduğumuzu unutuyorsun, senin canın nasıl istiyorsa öyle devam ettik ilişkiye ve sen kendin yönlendirdin demişti. Değişmeyi ve dönüşmeyi çok istiyorum, maddi durumum elverişli olduğunda terapiye başlayacağım, fakat bu süre zarfında ilişkilerimi düzeltmek için neler yapabilirim? İletişim eksikliğimi nasıl giderebilirim? Sürekli ağlama hissini nasıl engelleyebilirim?Teşekkür ederim 💖

İletişim

İnsanın sosyal bir varlık olup yalnız kalmayı tercih etmesi hakkında

İnsan sosyal bir varlıktır bunu hepimiz biliriz. Aklıma takılan kısım benim yaşamakta olduğum yalnızlığın bu bilinene ters düşüp düşmediği. Daha iyi ifade edecek olursam yaşadığım yalnızlığın sağlıklı olup olmadığı. Uzun bir süre çevremdeki insanlar ve ebeveynlerim nedeniyle yalnız kalmak zorunda bırakıldım. Artık bu tarz bi sorun hayatımda bulunmuyor ve birkaç senedir terapi alıyorum. Kendi isteğim ile yalnız kalmayı tercih ettiğimi hep savunuyorum. Fakat bunun bir savunma mekanizması olup olmadığını da ayriyetten düşünüyorum. Yaşadığım, tercih ettiğim yalnızlığı tanımlamak isterim: insanlarla konuşmayı seven, gülüp eğlenmesini bilen bir kişi olduğumu düşünüyorum. Fakat insanlar zihnimden tasarladığım bir samimiyet çizgisini aştığında gerçekten rahatsız oluyor ve hayatımdan uzaklaştırma eğiliminde oluyorum. Bu çizgi benim isteğim dışında -ki buraya dikkat çekerim- hayatımı merak eden, irdeleyen ve sorular soran insanlara karşı olan bir çizgi. Kimi zaman bunun normal olduğunu düşünsem de bazen aşırı ufak, "dert edilmeyecek" şeylere, sınırlarım aşıldığı için sinir oluyor ve insanları hayatımdan çıkartma eğiliminde oluyorum. Kimi zaman niçin sinir olduğumu, bunların niçin beni rahatsız ettiğini düşünüyorum fakat bir cevap bulamıyorum veya bulduğum cevap "bu normal birşey değil mi" oluyor. Şuan yazdığım bu satırlara baktığımda bir "kontrol manyağı" olup olmadığımı sorguluyorum. Kafamın bu kadar karışmasına sebep olan kişi ise psikoloğum. . Gerçekten bir sorun varmıydı. .. Ek olarak: Özgüvenim bir hayli düşüktür, ebeveynlerim bu konuda beni geliştirmek için çok yetersiz kalmışlardı. Hale hazırda geliştirmeye çalışıyorum. Karar vermekten, seçim yapmaktan epey korkak olmam sanırsam bu sebeple. İnsanlara da bu sebeple hep tutunmuş olmam ve yalnız kalmaktan epey korkmam da bu sebepten olsa gerek. Belki bir terkedilme korkusu vardı içimde ve kendime bir insanı ne kadar az yaklaştırırsam o kadar az zarar göreceğimi umuyorumdur. Belki bu benim için normal birşeydi ve karar vermekte zorlanıyor olmam beni bir yanılgıya düşürmüştü. . Sizce bir sorun varsa bunun sebebi düşünemediğim başka ne olabilir?. . Veya bir sorun olup olmadığına nasıl emin olabilirim?. .