18 yaşındayım çekiniyorum ne yapmalıyım?

Merhaba,

Satır aralarınızı okudukça, zihninizde ne kadar çok soru ve o soruların birbiriyle nasıl çarpıştığını hissettim. Bir yanda “normal miyim, anormal miyim?” belirsizliği... Diğer yanda “anlatırsam ciddiye alınır mıyım?” kaygısı... Hakikaten zor bir denge. Özellikle 18 yaşında, kimlik ve bağımsızlık arayışının en yoğun hissedildiği bir dönemde bu tür sıkışmışlıklar daha da belirginleşebiliyor.

Aileden gizli randevu alma meselesine gelince... Birçok genç, bu tür durumlarda “belki büyütüyorum, belki de gerçekten yardıma ihtiyacım var” arasında sıkışabiliyor. Toplumumuzda ruh sağlığı konularının hâlâ ‘büyütülen’ meseleler gibi algılanabilmesi, sizi daha da yalnız bırakıyor olabilir. Ama galiba en incitici ve çaresiz bırakıcı kısmı, anlaşılamadığınızı hissetmeniz, değil mi?

Belki şöyle de düşünülebilir; “Ergenlik” çok geniş ve bazen de tembelce kullanılan bir etiket. Her duygusal yoğunluğa, her düşünce ve sorgulamaya ‘ergenlikten’ deyip geçilmesi, insanı daha da içe kapatabiliyor. Oysa, herkesin süreci kendine özgü ve sizin hissettikleriniz, yaşadıklarınız da başkalarından daha az geçerli değil. 🌿

Psikiyatriste gitme cesareti, konfor alanından çıkıp kendinize dürüst bakmaya çalışmanın bir karşılığıydı belki de. Yine de şunu sormak geçti içimden: Siz en çok neyi anlamaya çalışıyorsunuz? Devamlı bir mutsuzluk mu? Uykusuzluk, kaygı, öfke, çaresizlik veya başka bir şey mi öne çıkıyor? Bazen, sıkışan bu duyguları birkaç kelimeyle özetlemek bile zor olabiliyor. Ama denemeye değer…

Bir uzmana gittiğinizde, kaygınızdan biri de çok tanıdık: “Derdimi açıkça anlatabilecek miyim, beni gerçekten anlamaya çalışacaklar mı?” Bu soru, yalnızca sizin değil, çoğu danışanın ruhunda yankı buluyor. Bir öneri gibi gelirse; gittiğinizde, içtenlikle “tam olarak ne hissettiğimi ben de anlamıyorum ama bir şeyler yolunda değil gibi geliyor” demek fazlasıyla yeterli olabilir. Duygunun netliği değil, dürüstlüğünüz önemli. Bunu söylemek, hem size rahatlatıcı bir geçiş sunar hem de doktorun nereye odaklanacağında yardımcı olur.

Belki bir mini egzersiz faydalı olabilir: Her gün yatmadan önce, gün içinde sizi en fazla zorlayan 1-2 şeyi veya o an hissettiğiniz baskın duyguyu küçük bir deftere yazın. 1-2 hafta sonra, o satırlara dönüp bakınca bazı tekrar eden konuların, duyguların veya düşünce tiplerinin farkına varmak mümkün oluyor. Bu küçük “kendi defteriniz”, doktorunuzla paylaşmak istediğiniz başlıkları oluşturmak açısından da işe yarayabilir.

Kendinize şunu sormaktan çekinmeyin: “Başkasına anlatmaya kalksam, nasıl başlardım?” Belki cümle kurmaya çalışınca, duygular biraz daha şekil alır ve karışıklıklar azıcık çözülür. O randevuya gitmek, bir nevi kendinizi önemsemenin ilk adımları gibi düşündürüyor bana.

Siz, hissettiklerinizi ve arayışınızı ciddiye alıyorsunuz; bu, başlı başına kıymetli. Doktora gittiğinizde de en azından, kendinizi açıkça ortaya koymaya çalışmanız sizi bir adım öteye taşıyacaktır.

Psikoterapi için profilimden ulaşabilirsiniz🙏🏻