3 yaşındaki kızımın oyuncak paylaşmaması

Merhaba,

Çocuğunuz hiçbir oyuncağını paylaşmak istemiyor çünkü 3 yaşında. 3 yaşına kadar çocuklar paylaşmayı çok bilmezler. 3 yaştan sonra paylaşmayı öğrenmeye başlarlar, burada sormak istediğim birkaç şey var. Sizinle yemeğini, eşyasını, tokasını paylaşır mı? Eğer sizle paylaşıyorsa başka bir arkadaşıyla özellikle yaşıtıyla (kuzeni dışında)? Eğer paylaşıyorsa hiçbir sıkıntı yok. Sevdiği, oynadığı yaşıtları ile de paylaştığında aynı şeyleri yapıyorsa o zaman bol bol akranları ile onu yan yana getiriyor olmak gerekiyor. Anaokuluna gönderebilirsiniz, oyun gruplarına veya gün içinde sürekli parkta birileriyle yan yana getirerek bu süreçte rahatlayabilirsiniz. Bu arada harika bir annesiniz, paylaşmanın öneminden bahsediyor ve kitap okuyorsunuz ama işe yaramıyor değil mi? Çünkü her zaman yaramayabilir, bunun sizin anneliğiniz veya süreciniz ile ilgili yok. Burada suçluluk hissedeceğiniz bir durum yok. Bazen çocuklar bir şeyler paylaşmak istemezler.

Buradaki asıl konu bence öfkesi. Kuzeni ile o an paylaşmak istememiş olabilir fakat öfkesini ve duygusunu yönetemeyen bir çocuk var burada. Peki çocuğunuz itmeye, bağırmaya başladığında ne yapabilirsiniz? Öncelikle onu öfkelendiren, kızdıran, sinirlendiren, üzen bir şeyler var. Bu kızdıran üzen şeyleri tespit etmek gerekiyor. Mesela o an birisi ona vurdu mu yoksa kuzeni ısrarla elinden mi çekti yoksa kıskandı mı? Ne var orada. O yüzden oturun bir hafta boyunca bunu takip edin. Hangi davranışı yaptı, sizce duygusu neydi ve ne zaman vurdu veya ittirdi tek tek not edin. Durumun öncesindeki olay onu tetikleyen durumu ve davranışı size göstermiş olacak. Durumu tespit ettiniz, e ne yapacağım bu bilgiyle diyorsanız şimdi onu da anlatmış olacağım. Çocuğu öfkelendiren şeyleri buldunuz, onlar olmadan müdahale etmeye çalışmak. Örnek veriyorum; bir oyuncağını kimse ile paylaşmıyor. Siz o oyuncağı demek ki çocuk geldiğinde kaldıracaksınız gibi elbette çocuğunuz ile konuşup. Peki çocuğum bu öfke ile sakinleşemiyor, ben de ne yapacağımı bilemiyorum diyebilirsiniz. Bu noktada; önce siz bir kendinize bakın. Siz nasılsınız, acil durumlarda ne yapılır, önce maske takılır ama kendimize. Sizin maskeniz kendiniz de mi? Oksijen deponuz dolu mu? Dolu değilse sizin oraya bakmanız gerekir, doluysa o zaman çocuğa yaklaşıp duygusunu yansıtın. "Çok öfkelisin." Sonra kendi duygunuzu yansıtın. "Sanırım arkadaşın vurduğu için öfkelendin, ben de seni böyle gördüğümde çok üzülüyorum." Biraz mesafeniz olsun. Ona alan tanımış olun. En sonda ona bir alternatifte bulunun. "Arkadaşın sana vurduğu için çok üzgünsün, ben de seni böyle görünce üzüldüm. Sana sarılsam sakinleşir misin? / Senin için ne yapabilirim?" gibi bir ek cümle çocuğa iyi gelecektir. Çocuğun çok sevdiği peluş oyuncak olabilir, krem olabilir, masaj yapacağınız özel yağlar olabilir. Her ne varsa onları öfkelendiği zaman çevresinde bulundurmaya çalışın.

Annelik yolculuğunuzda size kolaylıklar dilerim.

Psk. Merve Ulusoy