Aile

Ağda yaparken anneme yakalandım utanıyorum

Gizli Kullanıcı18 Eylül 2024 13:39

Öncelikle merhaba ilk kez bu sorundan bahsedeceğim hemde herkesin içinde bu yüzden çok utanıyorum şu anda çok fena ağlıyorum ve kendimi tırmalayıp tokatlıyorum lütfen bu basit şey için bana gülmeyin ben 22 yaşımdayım annemle aramız hep mesafelidir bir yabancı gibi onun yanında kendim gibi veya şımarıkca davranmaktan çok utanırım arkadaşlarımın arasında farklı ama annem arkadaşlarımın yanına gelince daha sert ve ciddi olurum hani olur ya genç kızlar heves eder yeni ergen olduklarında sütyenlere bende etmiştim ve 12 yaşımda bu konuyu anne göğüslerimin ucu belli oluyor sütyen almam lazım dediğimde hafif sırıtarak büyütmeseydin dedi şaka yaptı ama yine de almadı bana sütyen ben lisede bile sütyen takmadım hep göğüs uçlarım belli olmasın diye bantlardım normal bantlarla ve bu canımı çok acıtırdı.

İlk sütyenimi 18 yaşımda aldı bana o seçmişti. bunları anlatmamın sebebi annemle ilişkimi anlamanız işte asıl konuya geçiyorum. Ben hep babamın jiletleri ile tüylerimi alırım gizlice bu sefer hep çabuk çıktığı için ve hormon bozukluğum olduğu için daha çabuk çıkıyor ağda ile almak istedim her şeyi çok gizli tutmaya çalıştım televizyon sesini açtım evdekileri kolaçan ettim ama ne fayda tam rahat rahat ağda yaparken annem kapıyı açtı ve o kadar utandım ona karşı sinirlendim ki belli etmedim ona bana ağda mı yapıyorsun dedi ve evle alakalı bir şey dedii bende ona tamam dedim ama o kadar utanıyorum ki neden bu anı yaşadım keşke yok olsam yaşamak istemiyorum şu an odaya kendimi kapattım ve hüngür hüngür ağlıyorum çok incindim annem kızmadı tabii ağda yaptığım için ama dediğim gibi hiç yakın değiliz çok utanç duyuyorum nasıl artık onun yüzüne bakacağım lütfen beni yargılamayın çok üzgünüm çok ne yapacağım bilmiyorum çok fena bir utanç duyuyorum zaten hep de kavga ederiz annemle hiç anne kız olamadık ne yapmalıyım sanki yanlış bir şey yapmış gibi hissediyorum ağlamam durmuyor

Bu soru 18 Eylül 2024 19:51 tarihinde Psikolog Şevval Aydın tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar, hayatımızda üzülmememiz gereken şeyler için üzüldüğümüz, kaygılanmamamız gereken şeyler için kaygılandığımız zamanlar elbette olur, yaşadığınız olayı anlatırken durumu çok anormal gördüğünüzü anlayabiliyorum, şimdi sakin olun ve hissettiğiniz duygudan dolayı utanmayın çünkü böyle hissetmenizin sebebi siz olmayabilirsiniz, gelin duruma beraber bakalım.

Ergenliğe girdiğimizde birilerinin bize neyi nasıl yapmamız gerektiğini söylemesine ihtiyaç duyarız, çevremizde bize bu konuda yol gösteren biri yoksa bu dönemi sağlıklı bir şekilde atlatmamız zordur. Ergenlikte bedene aşırı yönelme, göğüslerin büyümesini gizleme, bedenden utanç duyma sıklıkla görülür, bu durumlar ergenliğe aittir ancak dediğim gibi ergenlik dönemini sağlıklı bir şekilde geçiremediyseniz bu dönemi atlatmanız güç olur ve ergenliğe ait duyguları yaşamaya devam edersiniz.

Ağda yapmak kişisel bakımınız için seçtiğiniz bir yoldur ancak sizce anneniz bu durum hakkında ne düşündü ?

Aklınıza gelen otomatik düşünceleri sorgulayın; Beni ağda yaparken gördü, kendimle çok ilgilendiğimi düşünecek, vücudumu görmüş oldu bu çok tuhaf…..

Alternatif düşünce üretelim; Ağda yapmak benim kişisel bakımım için gerekli gördüğüm bir şey ve bunu kendi odamda yapıyorum, kapıyı açıp girmesinin benimle ilgisi yok ona bunu ben göstermek istemedim, zaten o da evle ilgili bir şeyler söyleyip gitti bunu umursamadı bile.

Sizi bahsettiğiniz durumdan dolayı yargılarsam bu benim problemim olur, hayatta herkesin başa çıkamadığı şeyler vardır, yaşadığınız durumu böylesine anormal görmekten vazgeçin, kabullenin, nedenlerini fark edin.

Annenizle olan mesafenizin nedeni annenizin soğuk ve sınırlı bir insan olmasından kaynaklı olabilir, bunu değiştirmek sizin elinizde değildir, sizin elinizde olmayan şeyler için üzülmeyin, annenizle normal iletişiminize devam etmeye çalışın, bunun için siz adım atmakla başlayabilirsiniz, hiçbir şey yapmasanız dahi bir sonraki gün her şey daha kolay olacaktır, şu anda duygularınız çok yoğun ancak geçecektir.

sevgiler.

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Eşimle olan kavgalarımda hata mı yapıyorum?

Merhaba ismim fatma, 28 yaşındayım. 3 yıllık evliyim. 2 yaşında bir kızım var. Eşimle evlendiğimizden beri bana karşı yalanları ve ailesine karşı beni korumadığı için büyük kavgalar ediyoruz. Her kavgamız onun bana bu tür yanlışları yüzünden çıkıyor. Ben ona hiç yalan söylemedim ve hep arkasında duruyorum. Ama kötü bir yanım var ben çoğu kavgada eşimi evden kovuyorum, sonra bir şekilde barışıyoruz, ikimizde evliliğimiz boyunca çok bedel ödedik, maddi manevi çok fazla sorun yaşadık ama hep el ele verip ayağa kalktık. Aslında çok güçlü bi bağımız var. Eşim çoğu hatasını huyunu düzeltti ama 3 gün önce bi escort'u aramış olduğunu yakaladım ve telefon çalar çalmaz pişman olup kapattığını söyledi. O an beynimden vurulmuşa döndüm ve "bunu silmeyi unutmuşsun kesin başka zamanda aramışssındır" dedim. "Bi an şeytana uydum ama konuşmadım gitmedim, telefonu hemen kapatıp kendime kızdım" dedi. Ben o an ki şok ile yine evden kovdum dinlemedim bile. Sonra bana 15 dk boyunca mesaj attı, yapmadığını ve konuşmadığını yazdı hep. O gece cevap vermedim ama sabah ona içimi döktüm " Bana bunu nasıl yaparsın" diye sorguladım. Ama o kendini kanıtlamaya bile çalışmadan "sana yapmadım dedim beni dinlemedin, evet aradım ama anında pişman olup o açmadan kapattım, bana inanmıyosan itimat etmiyorsan boşanalım sıkıldım kovulmaktan" dedi ve ben sonradan yapmadığına inandım ama o benden vazgeçmişti. "Boşanalım böyle evlilik olmaz, hem seni hem kendimi yıprattım" dedi sürekli. Ben daha o arama kaydını , gördüğümü sindirememişken onun vazgeçmesi beni derinden yaraladı. Kovduğum için pişman oldum gururuna dokunmuş dedim konuşmaya çağırdım. "Ben bi hata yapıyodum haramdan döndüm ama sen beni kovarken ben o kapıdan son kez çıktım. Sana hiç ihanet etmedim seni çok seviyorum ama bi daha kovulduğum yere dönmicem, hep aynı şeyleri yaşıyoruz ben hep hata yapıyorum "dedi. Ve ben gururumu ayaklar altına alıp " sana güveniyorum bir daha kovmıcam yuvamızı bozmayalım çocuğumuz eksik büyümesin "dedim. 1 saat boyunca kararlı olduğunu boşanmak istediğini söyledi ve ben onu kırdığımı düşünüp özür diledim defalarca. Söylemeye utanıyorum ama yalvardım yuvamızı bozmayalım çocuğumuza yazık diye. En son" tamam 1 hafta boyunca gerçekten düşün, kararın değişmezse ben de boşanmaya ikna olucam " dedim ve kabul etti. Biliyorum o suçlu, her kavgamız ondan dolayı çıktı ama benim tek hatam her kavgada onu evden kovmak oldu. Sizce ne yapmalıyım? Yalvardığım, kendimi o duruma düşürdüğüm için çok utanıyorum. Sizce hata mı yapıyorum? Ben onsuz bi hayat düşünemiyorum bile. Evet çok hata yapıyor ama birbirimizi çok seviyoruz. İçimde sürekli ya kendimi ya onu suçluyorum , kafam çok karışık. Lütfen bana yardımcı olun çünkü ben hiç mantıklı düşünemiyorum.