Aile

Aile içi psikolojik şiddet

Gizli Kullanıcı6 Mayıs 2024 16:49

Annem sürekli ne olursa olsun laf eder bir şeyi yapsamda suçluyum yapmasamda hasta olup yataklara düşsem de ben suçluyum gözünde evlat ayırır tek derdi oğlu ne yaptıysam gözünde sıfırım abim bir yandan o bir yandan öl git kurtulalım gibi laflara maruz kalıyorum 23 yaşındayım kpss ye hazırlanıyorum ama artık dayanamıyorum laflara hakaretlere bir gün iyiler bir gün inanılmaz derecede hakaretler işitiyorum ne yapmam lazım. Susmam karşılık vermesem yine bağırıyor annem susmayıp konuşsam yine kötü benim.

Bu soru 6 Mayıs 2024 17:40 tarihinde Psikolog Ayten Çelikörs tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba,


Aile içinde bu tür durumlarla karşılaşmak duygusal olarak oldukça zorlayıcı olabilir. İlk adım olarak, kendinizi korumak için duygusal sınırlarınızı belirlemek önemlidir. Zararlı davranışlara karşı net sınırlar koymak ve gerektiğinde uzaklaşmak önemlidir. Ayrıca, psikolojik şiddetin kaynağı olan kişiyi anlamaya çalışmak ve duygusal tepkilerinizi yönetmek için empati kurmak önemlidir. Bir terapist veya danışmanla çalışmak, duygusal zorluklarla başa çıkmanıza ve iyileşme sürecinizi hızlandırmanıza yardımcı olabilir. Terapi sürecinde aile içi dinamikleri anlamak ve daha sağlıklı iletişim stratejileri geliştirmek de mümkündür. Son olarak, kendi hedeflerinize odaklanmak ve bu hedeflere kararlılıkla çalışmak da duygusal güçlenmenize ve sağlıklı bir şekilde başa çıkmanıza yardımcı olabilir.Kendinizi korumak ve iyileşmek için gerekli adımları atmaktan çekinmeyin.


Psikolog Ayten Çelikörs



Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Çocukluk Travmalarımı Unutamıyorum

26 yaşındayım 26 yıldır aynı evde yaşıyorum evimiz küçük hiç kendi odam olmadı abimle aynı odada kaldım hala da böyle. Ben küçükken 2 amcam bizde kalıyordu odamızı bir nevi onlarla da paylaşıyorduk. Amcamlar sertti babam da sert ve ilgisizdi benimle çok konuşmazdı babam sadece yaramazlık yapınca azarlardı ve sürekli içerdi. Bir defasında annemle kavga ederken anneme kültablasını fırlattı anneme gelmedi ama kırılınca bir cam parçası kafama isabet etti o zaman çok korkmuştum yerler kan olmuştu. Bugün o kısımda hala saçım çıkmıyor. Annem sürekli ev işi yapardı. Hiç yaşıtım arkadaşım yoktu beni hiç gezdirmediler de. Doğru düzgün evden çıkmazdım. Arada dışarı çıkıp mahalledekilerle oynamaya çalışırdım ama benden büyük oldukları için genelde beni aralarına almak istemezlerdi. Anaokuluna gitmek istedim annemle babam göndermedi. Bi keresinde resim çizmek için şövale istemiştim babam tamam dedi almadı. Sonra ilkokula başladım 1. Sınıfta folklor ekibine katılmak istedim göndermediler. İlkokulda milli bayramlarda hep şiirleri ben okurdum. Annem hiçbirinde beni izlemeye gelmedi. Okulum evimizin hemen yanındaydı evden ben senin sesini duyarım derdi. Çok fazla çocukluk fotoğrafım yok. Benim ergenlik dönemimle abimin ergenliği aynı zamanlara denk geldi benimle hep dalga geçer ve üstünlük kurmaya çalışırdı. Ailem muhazakardı onu giyme açık bunu giyme rengi kırmızı buraya gitme bu müziği dinleme vs vs arkadaşımla görüşmeme izin vermezdi. Ortaokulda bir gün bir akrabam bana iftira attı ve anneme şikayet etti kendimi savunamadım annem sonrasında kısmen bana inandı ama yine de bana sahip çıkmadı. Ve o zamanlar tek arkadaşımla okulda dahi görüşmemi konuşmamı yasakladı. Dinlemedim bu yüzden hep kavga ettik. Arkadaşımı o zamanlar çok severdim o benim her şeyimdi ondan başka kimsem yoktu. Okulda dersten sonra ücretsiz resim dersi verilirdi arkadaşımla oraya giderdim sırf onunla görüşmeyeyim diye annem beni oradan da aldı. Tüm akrabalarım beni aykırı ve asabi olmakla annemi üzmekle suçlardı. İlkokulda derslerim hep iyiydi sınıfta ikinciydim ama hiç ödüllendirilmedim hiç takdir edilmedim. Ortaokulda bu bahsettiğim olaylar yaşandıktan sonra içime kapandım ve notlarım çok düştü notlarım yüksekken hiç takdir görmedim ama düşünce bana tepki gösterdiler matematiğim 5 ten 4 e düştüğü için resim dersim 2 olduğu için eleştirildim. Sürekli annemle bir çatışma halindeydim ve herkes beni nankörlükle annemi ezmekle suçladı. 15 yaşımda babam başka bir şehre taşındı. Annemle boşanmadılar ama ayrı şehirlerde yaşamaya başladılar. Sizce ben zor bir çocukluk geçirmiş miyim yoksa abartıyor muyum ailem beni rahat yetiştiğim için şımarık olmakla suçluyor. Bunu soruyorum çünkü bazen ben de kendimden şüphe ediyorum acaba abartıyor muyum diye. Bugün onlara karşı yoğun bir öfke duyuyorum ve tahammül edemiyorum. Aradan kaç yıl geçti eski şeylere öfkelenmemi benim kindar bir insan olmama bağlıyorlar. Ve eğer bu yaşadıklarım ciddi sorunlarsa bunlar yetişkin olarak kişiliğimde ne gibi etkilere sebep olur?