Aile

Aile sorunlarına çözüm bulma

Gizli Kullanıcı28 Eylül 2024 20:26

Merhaba ben bu soruyu ablam için soruyorum ona iyi gelen ne yaparım nasıl yardım ederim diye. Kendisi evlenelim 3 sene oldu evlendikten hemen sonra eşinin kanser olduğunu ögrendik sonra atlattı ve bu sene yeniledi. Şimdi atlattı olarak gözüküyor, 6 aylık bebekleri var tüp bebekleri oldu ablamın eşinin sorunlarından dolayı. Ablam zor şeyler yaşadı anlayacagınız. Şimdi hissizleştigini kendi de söylüyor bende görüyorum. Duygularını zamanında çok bastırdıgını düşünüyorum. İlk sorum onu bu durumdan nasıl kurtarırım ne yapsam daha iyi hisseder?

İkinci konu şu ben eşinin ablama güzel davranmadıgını görüyorum elbette sınırlı olabiliriz bazen ama severek evlendim deyip de bu şekilde davranmak ( sözlü hakaret) bir kez kavgaya denk geldim böyle kavgaya o kadar sınırlıydı ki yani şok oldum. Baya hakaret içeren aşagılayıcı bir şekilde davrandı. Geçen de ablama bi poşet verdi içinde bir şey kalmış onu getir dedi anlamda nerde bulamadım dedi ablamın eşi de yanımdaydı bu arada yani ağza almayacagım bir hakaret cümlesi kurdu. Çok üzüldüm bunu ablama da söylemedim tabii. Ne biliyim çok şaşırıyorum böyle şeylere. Babamdan böyle şeylere görmedim ben . Bunları yazarken ağlıyorum çünkü ablam bunu hak etmiyor çok daha iyi davranışları hak ediyor ne biliyim. Ne yapmam gerek bilmiyorum da yardımcı olun nolur

Bu soru 3 Ekim 2024 20:21 tarihinde Psikolog Şevval Aydın tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar, ablanıza olan sevginizi ve hassasiyetinizi paylaşmış olduğunuz sorudan anlayabiliyorum. Yaşamda birçok zorlukla karşılaşırız ve bu zorluklarla başa çıkarken en büyük destekçilerimiz hayatımızda var olan ve bizlere iyi gelen insanlardır. Bu noktada ablanız zor zamanlar geçirirken hiçbir şey yapamasanız bile yanında olduğunuzu hissettirmeniz çok değerli. Sevdiğimiz insanların kötü günlerine şahit olurken bir şeyler yapma “işe yarama” isteği taşırız. Bu isteğin gerisinde kendimizi de iyileştirme arzusu vardır.

Peki bir başkasına nasıl iyi gelebiliriz ? Öncelikle onu anladığımızı ve her koşulda yanında olacağımızı belli ederek, kişiler zor zamanlar geçirirken yalnız olmayı ve içe kapanmayı tercih edebilirler, yalnız kalmak onların ihtiyacı olduğu anlamına gelmez, bu sağlıksız bir başa çıkma yöntemidir. Ablanıza destek sağlamak ve yardımcı olmak istediğinizin farkındayım ancak önceliğiniz “dinlemek ve anlamak” olsun, ona içinde bulunduğu durumdan çıkmak için yöntemler sunmak ikincil davranışınız olsun.

Gördükleriniz ablanızın ilişkisinin çok küçük bir parçası, siz bu durumu oldukça yadırgıyor olabilirsiniz ancak ne kadar sağlıksız bir davranış olursa olsun ablanız için bu kadar yadırganacak yıpratıcı bir davranış olmayabilir. Olayların sıkıntı verme derecesi onlara yüklediğimiz anlamla ilişkilidir. Diğer yandan ablanızın içinde bulunduğu durumdan haberdar olmadığını düşünüyor veya şiddet gördüğünü düşünüyorsanız bunu ablanıza doğru sorularla yöneltin;

Sence bir evlilik nasıl olmalı?

Bir ilişkide neler kabul edilmemeli?

Evlilik güzel bir şey mi? gibi ablanızın hayatından bağımsız evliliğe dair düşüncelerini öğrenebilir ve bu sayede sizde kendi düşüncelerinizi paylaşabilirsiniz.

Ablanız şu anda bebeğiyle ilgili olduğu için kendinden vazgeçmiş olabilir, bu oldukça yıpratır. Ablanıza değerli olduğunu hatırlatacak bir şeyler yapabilirsiniz, örneğin bebeğe bir hediye almak değil de kendisine bir hediye almak gibi, kendisiyle bebekle ilgili olmayan aktiviteler yapmak gibi ona sen değerlisin ve biriciksin düşüncesini vermeye çalışabilirsiniz. Bu sayede kendini daha çok anlatmaya ve paylaşmaya başlayabilir.

Sizin için ne kadar zor olduğunu anlayabiliyorum ancak öncelikle siz başa çıkabilmelisiniz ki başa çıkmakta zorlanan birine yardımcı olabilesiniz.

sevgiler.


Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Çocukluk Travmalarımı Unutamıyorum

26 yaşındayım 26 yıldır aynı evde yaşıyorum evimiz küçük hiç kendi odam olmadı abimle aynı odada kaldım hala da böyle. Ben küçükken 2 amcam bizde kalıyordu odamızı bir nevi onlarla da paylaşıyorduk. Amcamlar sertti babam da sert ve ilgisizdi benimle çok konuşmazdı babam sadece yaramazlık yapınca azarlardı ve sürekli içerdi. Bir defasında annemle kavga ederken anneme kültablasını fırlattı anneme gelmedi ama kırılınca bir cam parçası kafama isabet etti o zaman çok korkmuştum yerler kan olmuştu. Bugün o kısımda hala saçım çıkmıyor. Annem sürekli ev işi yapardı. Hiç yaşıtım arkadaşım yoktu beni hiç gezdirmediler de. Doğru düzgün evden çıkmazdım. Arada dışarı çıkıp mahalledekilerle oynamaya çalışırdım ama benden büyük oldukları için genelde beni aralarına almak istemezlerdi. Anaokuluna gitmek istedim annemle babam göndermedi. Bi keresinde resim çizmek için şövale istemiştim babam tamam dedi almadı. Sonra ilkokula başladım 1. Sınıfta folklor ekibine katılmak istedim göndermediler. İlkokulda milli bayramlarda hep şiirleri ben okurdum. Annem hiçbirinde beni izlemeye gelmedi. Okulum evimizin hemen yanındaydı evden ben senin sesini duyarım derdi. Çok fazla çocukluk fotoğrafım yok. Benim ergenlik dönemimle abimin ergenliği aynı zamanlara denk geldi benimle hep dalga geçer ve üstünlük kurmaya çalışırdı. Ailem muhazakardı onu giyme açık bunu giyme rengi kırmızı buraya gitme bu müziği dinleme vs vs arkadaşımla görüşmeme izin vermezdi. Ortaokulda bir gün bir akrabam bana iftira attı ve anneme şikayet etti kendimi savunamadım annem sonrasında kısmen bana inandı ama yine de bana sahip çıkmadı. Ve o zamanlar tek arkadaşımla okulda dahi görüşmemi konuşmamı yasakladı. Dinlemedim bu yüzden hep kavga ettik. Arkadaşımı o zamanlar çok severdim o benim her şeyimdi ondan başka kimsem yoktu. Okulda dersten sonra ücretsiz resim dersi verilirdi arkadaşımla oraya giderdim sırf onunla görüşmeyeyim diye annem beni oradan da aldı. Tüm akrabalarım beni aykırı ve asabi olmakla annemi üzmekle suçlardı. İlkokulda derslerim hep iyiydi sınıfta ikinciydim ama hiç ödüllendirilmedim hiç takdir edilmedim. Ortaokulda bu bahsettiğim olaylar yaşandıktan sonra içime kapandım ve notlarım çok düştü notlarım yüksekken hiç takdir görmedim ama düşünce bana tepki gösterdiler matematiğim 5 ten 4 e düştüğü için resim dersim 2 olduğu için eleştirildim. Sürekli annemle bir çatışma halindeydim ve herkes beni nankörlükle annemi ezmekle suçladı. 15 yaşımda babam başka bir şehre taşındı. Annemle boşanmadılar ama ayrı şehirlerde yaşamaya başladılar. Sizce ben zor bir çocukluk geçirmiş miyim yoksa abartıyor muyum ailem beni rahat yetiştiğim için şımarık olmakla suçluyor. Bunu soruyorum çünkü bazen ben de kendimden şüphe ediyorum acaba abartıyor muyum diye. Bugün onlara karşı yoğun bir öfke duyuyorum ve tahammül edemiyorum. Aradan kaç yıl geçti eski şeylere öfkelenmemi benim kindar bir insan olmama bağlıyorlar. Ve eğer bu yaşadıklarım ciddi sorunlarsa bunlar yetişkin olarak kişiliğimde ne gibi etkilere sebep olur?