Ailem kardeşim ve beni ayırıyorsa ne yapmalıyım?

Öncelikle Merhabalar,

Yazdıklarınızdan anladığım kadarıyla sizin yaşadığınız kırgınlık, sadece geçmişteki fırsatların elinizden alınmasıyla sınırlı değil; aynı zamanda görülmemenin, duyulmamanın ve değer verilmemiş olmanın ağır yüküyle bağlantılı. Siz, ailenize güvenmiş, onların söylediklerine inanmış, “gücümüz buna yok” dediklerinde kabullenmişsiniz. Ama sonra fark etmişsiniz ki, o sözlerin arkasında aslında başka gerçekler varmış. Bu noktada yaşadığınız hayal kırıklığının, öfkenin ve derin acının ne kadar büyük olduğunu hissedebiliyorum. Çünkü en çok güvendiğiniz, en yakın hissettiğiniz yerden yara almak insana bambaşka bir yalnızlık duygusu yaşatır.

Ailenizin “biz de insanız, hatalar olur” gibi açıklamaları, aslında sizin kırgınlığınızı anlamadan söylenen, sorumluluğu küçülten cümleler gibi hissettirmiş olabilir. Özür dilemiş olsalar bile, neye özür dilediklerini bilmediklerini hissetmeniz çok doğal. Bu, sizin açınızdan özrün samimiyetini sorgulatır ve yaranın daha da derinleşmesine neden olur. Çünkü siz gerçekten duyulmayı, anlaşılmayı ve yaşadığınız kayıpların fark edilmesini istiyorsunuz. Bu ihtiyacınız karşılanmadığında, “neden hep bana oluyor?” sorusunun içinizde yankılanması çok anlaşılır bir tepki.

Siz bir zamanlar hayalleriniz için emek vermişsiniz, fedakârlık yapmışsınız, durumu kabullenmişsiniz. Şimdi ise geri dönüp baktığınızda kaybettiklerinizin telafi edilemeyeceğini görüyorsunuz. Bu, kalbinizi hem kırıyor hem de içinizde “ben değersizim” düşüncesini tetikliyor. Oysa yaşadığınız duygular sizin eksikliğiniz ya da yetersizliğiniz değil; haksızlık ve adaletsizlik karşısında ortaya çıkan insanî tepkiler. Uykularınızın bölünmesi, gözyaşlarınızla uyanmanız, bedeninizin de bu yükü taşıyamadığının göstergesi.

Şunu bilmenizi isterim: Sizin hisleriniz çok değerli. Öfkeniz de, kırgınlığınız da, acınız da görülmeyi hak ediyor. Şimdi ihtiyacınız olan şey, bu duyguları bastırmak değil, güvenle ifade edebileceğiniz alanlar yaratmak. Bu alan, bir terapist odası olabilir, sizi anlayan bir dostunuz olabilir, ya da sadece kendinize yazdığınız bir günlük olabilir. Siz, “sesim çıkmasın diye bana hediyeler alıyorlar” dediğinizde, aslında susturulmak yerine dinlenmeyi ne kadar çok istediğinizi çok net dile getiriyorsunuz. Ve bu çok kıymetli bir farkındalık.

Kendi içinizde yavaş yavaş sınırlar koymaya, “benim de hislerim var, benim de hayallerim vardı” demeye hakkınız var aslında. Belki geriye dönüp o yılları değiştiremeyeceksiniz, ama bundan sonrası için kendi hayatınızı sahiplenme gücünüz hâlâ sizinle. Siz sandığınızdan çok daha dayanıklısınız. Ailenizden beklediğiniz şeyi alamamış olmanız, sizin değersiz olduğunuzu göstermez. Sizin değerinizi onların davranışları değil, sizin varlığınız belirliyor.Bu acı, zamanla güçlenmenize de zemin hazırlayabilir. Kendinize karşı nazik olun, gözyaşlarınıza izin verin, çünkü bu yas sürecinizin bir parçası. Unutmayın, yalnız değilsiniz; yaşadığınızın adı “değersizlik” değil, “değersiz hissettirilmek.” Ve bu his, doğru yerde, doğru destekle onarılabilir. Siz görülmeye, duyulmaya ve sevilmeye layıksınız. Dilediğiniz zaman tekrardan yazarak kendiniz için adım atabilirsiniz.

Sevgiyle Kalın

Uzman Klinik Psikolog Aslı Soylu