Ailem neden beni anlamak istemiyor?

Merhaba,

Satırlarınız gözümün önünde bir film gibi canlandı; gerçekten iç sıkıntınızın böylesine taşma noktasına gelmesi, uzun zamandır tek başınıza taşıdığınız yüklerin iyice ağırlaşmasından olabilir. Sanki çevrenizdekilerle, özellikle de ailenizle aranızda görünmeyen bir cam duvar var ve siz bu duvarın arkasında sesinizi duyurmaya çalışıyorsunuz... Bu, insanı hem güçsüz hem de çok yalnız bırakabiliyor. Belki bazen "Benim hissettiklerim hiç önemli değil mi?" diye geçiyor içinizden. 

İlişkinizle ilgili yazdıklarınızdan da, bir tür güvensizlik, hatta öz-değer sorgulaması hissediliyor. Hani sanki "O kişinin istediği gibi biri değil miyim?" diye kendi içinizde defalarca tartışmışsınız ve bir türlü huzura erememişsiniz gibi... Oysa size aksini söylemiş olsa da, içinizdeki bu kuşku kolay kolay dağılmıyor, öyle değil mi? Tam da bu yüzden, kendinizi yetersiz hissettiğinizde ağlama krizlerine girmek çok anlaşılır geliyor bana. Zihniniz de bedeniniz de sanki bir çıkış arıyor, 'Dayanamıyorum artık' diyor gibi.

Burada sizin yaşadıklarınızın -özellikle ailenizle olan kısmın- bir geçmişi olduğu da belli. Belki küçükken ilgiye, onaya, sevilmeye çok ihtiyaç duydunuz ve bir şekilde o ihtiyaçlar karşılanmadı. Şimdi de, benzer duygusal boşluklar farklı ilişkilere taşınıyor olabilir. Bazen insan, farkında olmadan çocukluğundan kalma yaraları bugüne taşır; kendini ispatlamak, yeterli olduğunu göstermek için çabalayıp durur. Açıkçası çoğu kişi hayatının bir döneminde bu hisleri deneyimleyebiliyor ama sizdeki sanki biraz daha derinlere işlemiş. 😔

Şu ağlama krizlerine gelince... Bazen duygularımızı bastırınca vücut başka bir dil buluyor, patlamalar yaşanıyor. İçinizde tuttuğunuz öfke, hayal kırıklığı ya da kırgınlıklar, bir noktadan sonra taşabiliyor. Belki bu yoğunluk içinde içinizde birikenleri dökmenin bir yolunu arıyorsunuzdur. Acaba siz, bu duyguları paylaşabileceğiniz güvenli bir alan bulabiliyor musunuz? Mesela biriyle (arkadaş, danışman vs.) konuşmak size iyi gelir miydi?

Belki şöyle küçük bir egzersiz deneyebilirsiniz: Şu anda kendinizi suçlamadan, yargılamadan, sadece hissettiklerinizi ve ihtiyaçlarınızı yazmayı deneyin. Mesela "Şu anda.... hissediyorum, çünkü.... 'ya ihtiyacım var." şeklinde küçük cümlelerle. Hem yazmak, hem de o duyguları netleştirmek için iyi bir adım olabilir. Bu metni kimseye göstermek zorunda değilsiniz; sadece sizin için.

Her şeyin yükünü kendi üstünüze aldığınızda, gerçekten yorucu oluyor. Belki şimdi biraz durup, “Benim şu an en çok neye ihtiyacım var?” diye kendinize sorabilirsiniz. Cevap hemen gelmese bile, bu sorunun peşine düşmek sizin için işe yarayabilir. Tekrar yazmak isterseniz, ben buradayım ve sürece birlikte bakabiliriz. Sizden bir parça bile hafiflik yaratabilmek için buradayım. Seans içerisinde daha detaylı konuyu ele alabiliriz bana profilimden ulaşabilirsiniz..