Aile

Ailemi affedemiyorum benim suçum mu?

Gizli Kullanıcı7 Kasım 2024 01:47

Ailemi affedemiyorum. Hayatım boyunca onlar ne dediyse hep onu yaptım, hep onları düşündüm. Yaşıtlarım gibi içten kahkahalarım yada hiç arkadaşım olmadı. Kalabalıklar içinde yalnızdım hep. Nasılsın diye soran olmadı. Evlendim görüşmeyi bıraktım şimdi hem özlüyorum hem affedemiyorum. Bana yine zarar vermelerinden korkuyorum. Benim suçum mu ? Hala korkak bir serçe gibi hissediyorum kendimi.

Hala sevilmemeye layık. Hala koşulsuz sevgiyi hak etmeyen biri gibi hissediyorum. Birinin beni sevebilme ihtimali olduğunu bile yadırgıyorum. Ben onun istediği gibi biri olursam sever düşüncesinden çıkamıyorum. Benden esirgenen hayatı şuan yaşıyorum ama kursağımda kalan bir şeyler var. Eşim ile bir komedi tiyatrosuna gittik oradan çıkışta “ ben sen mutlu ol diye geldim ama senin yüzünü güldüremiyorum” dedi gülüp gülmediğimin farkında bile değildim. Hoş küçükken sırf güldük diye dayak yemişliğimiz olmuştu. Belki de ondandır kahkahalarımın suskunluğu…

Hamileyim son haftalarım çok az kaldı kızıma kavuşmama. Bu aralar o kadar yorgun hissediyorum ki kendimi ruhen bedenen çok yorgunum. Durup dururken ağlama krizi yaşıyorum. Susuyorum kimseyle konuşmak görüşmek istemiyorum. Kafamın içi susmuyor, kalbim ve beynim arasında sıkıştım. Benim suçum mu bu yaşadığım duygular?

Bu soru 12 Kasım 2024 11:35 tarihinde Psikolog Şevval Aydın tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar. Aile her zaman içinde huzur bulduğumuz, kim olduğumuzu öğrenebildiğimiz bir yer olmuyor. Ailenizle birlikte değil ailenize rağmen büyüyüp yaşamınızı devam ettirmeye çalıştığınızı anlayabiliyorum. Şu anda hayatınızda var olmasalar bile ailenizin izlerini taşıyorsunuz, hepimiz gibi. Sevgili danışan zarar görmüş çocukluğunuzu, sarılmayı bekleyen yaralarınızı fark etmeniz o kadar mühim ki. Sorunuzu okuduğumda yaşadıklarınızı ne kadar içten bir şekilde paylaştığınızı görüyorum. Sizi anlıyorum ve duygularınızı paylaşıyorum. Kendinizi iyileştirmek adına buraya bu soruyu yöneltmeniz dahi bir adımdır, bundan vazgeçmeyin. İyi hissettiğiniz bir yaşam mümkün.

Duygularını ifade edemeyen kişiler, bir yerlerde bir zamanlar duygularını ifade ettiğinde zarar görmüş insanlardır. Ağladığında susturulan, güldüğünde durdurulan. Şu anda buna hakkınız yokmuş gibi hissedebilirsiniz ancak bu duygulara sahipsiniz ve ifade edilemeyen her duygu kendini ortaya çıkarmaya çalışır, çoğu zaman bu sağlıksız bir şekilde olur; kişi ya ortaya çıkardığı bu düşüncelerin anlaşılmadığını düşünerek susmayı tercih eder, içine kapanır (oysa karşısındakiler onun hangi duygulara sahip olduğunu bilmiyordur) ya da pasif agresif bir şekilde saldırıya geçer (karşısındakiler nedenini anlayamadıkları bu öfkeye karşı korumaya geçerler). Duygularınızı kabullenin, bununla ilgili duygu kayıtlarınızı tutabilirsiniz;

Gün içerisinde neler oluyor ve ne hissediyorsunuz?

kötü hissettiğiniz zamanlarda kötü hissetmeden önce ne yapıyordunuz ? kötü hissettiğinizde ne yaptınız ? bu kendinizi izlemenize fayda sağlar.

İçinde bulunduğunuz ruhsal durumdan ötürü hayatınızı tamamiyle olumsuz değerlendiriyor olabilirsiniz. Yaşamınızdaki destekleyicilerinize göz atın, daha iyi hissetmenizi sağlayan davranışları daha sık yapın. Olumlu taraflarınıza odaklanın.

Kızınıza kavuşmaya hazırlanıyorsunuz, yaşamı size bağlı olan ve sizinle aynı kişi olduğuna inanan bir canlı dünyaya getirceksiniz, dilerim buradaki güzelliği görebilirsiniz. Kendinize izin verin. Mutlu olmak için kendinize izin verin. Bebeğinizle, hayatınızdaki destekleyicilerinizle mutlu olun.

Aile duygusuna sahip olamamış olabilirsiniz ancak yaşamınızdaki tek aile doğup büyüdüğünüz değil, ailenize katılacak bir üyeyle yeni deneyimler yaşayabileceğiniz bir aileniz daha var. Ve “sizin suçunuz değil”. Her çocuk gibi annesi babası tarafından sevilmeye ve korunmaya hakkınız vardı. Kendiniz olmaya hakkınız vardı. Şimdi ailenizi değiştirme şansımız yok ama kendinizi değiştirmek için elinizden geleni yapmalısınız.

Çocukluğunuza şefkatle yaklaşma ve şu anı yaşayabilme adına bir uzman desteği almanızı öneririm. Terapi iyileşmenizi sağlar.

Sorunuza farklı detaylar eklemek veya başka bir sorununuzun değerlendirilmesini istiyorsanız yeni sorunuzu sitemize yöneltebilirsiniz.

sevgiler.

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Eşimle olan kavgalarımda hata mı yapıyorum?

Merhaba ismim fatma, 28 yaşındayım. 3 yıllık evliyim. 2 yaşında bir kızım var. Eşimle evlendiğimizden beri bana karşı yalanları ve ailesine karşı beni korumadığı için büyük kavgalar ediyoruz. Her kavgamız onun bana bu tür yanlışları yüzünden çıkıyor. Ben ona hiç yalan söylemedim ve hep arkasında duruyorum. Ama kötü bir yanım var ben çoğu kavgada eşimi evden kovuyorum, sonra bir şekilde barışıyoruz, ikimizde evliliğimiz boyunca çok bedel ödedik, maddi manevi çok fazla sorun yaşadık ama hep el ele verip ayağa kalktık. Aslında çok güçlü bi bağımız var. Eşim çoğu hatasını huyunu düzeltti ama 3 gün önce bi escort'u aramış olduğunu yakaladım ve telefon çalar çalmaz pişman olup kapattığını söyledi. O an beynimden vurulmuşa döndüm ve "bunu silmeyi unutmuşsun kesin başka zamanda aramışssındır" dedim. "Bi an şeytana uydum ama konuşmadım gitmedim, telefonu hemen kapatıp kendime kızdım" dedi. Ben o an ki şok ile yine evden kovdum dinlemedim bile. Sonra bana 15 dk boyunca mesaj attı, yapmadığını ve konuşmadığını yazdı hep. O gece cevap vermedim ama sabah ona içimi döktüm " Bana bunu nasıl yaparsın" diye sorguladım. Ama o kendini kanıtlamaya bile çalışmadan "sana yapmadım dedim beni dinlemedin, evet aradım ama anında pişman olup o açmadan kapattım, bana inanmıyosan itimat etmiyorsan boşanalım sıkıldım kovulmaktan" dedi ve ben sonradan yapmadığına inandım ama o benden vazgeçmişti. "Boşanalım böyle evlilik olmaz, hem seni hem kendimi yıprattım" dedi sürekli. Ben daha o arama kaydını , gördüğümü sindirememişken onun vazgeçmesi beni derinden yaraladı. Kovduğum için pişman oldum gururuna dokunmuş dedim konuşmaya çağırdım. "Ben bi hata yapıyodum haramdan döndüm ama sen beni kovarken ben o kapıdan son kez çıktım. Sana hiç ihanet etmedim seni çok seviyorum ama bi daha kovulduğum yere dönmicem, hep aynı şeyleri yaşıyoruz ben hep hata yapıyorum "dedi. Ve ben gururumu ayaklar altına alıp " sana güveniyorum bir daha kovmıcam yuvamızı bozmayalım çocuğumuz eksik büyümesin "dedim. 1 saat boyunca kararlı olduğunu boşanmak istediğini söyledi ve ben onu kırdığımı düşünüp özür diledim defalarca. Söylemeye utanıyorum ama yalvardım yuvamızı bozmayalım çocuğumuza yazık diye. En son" tamam 1 hafta boyunca gerçekten düşün, kararın değişmezse ben de boşanmaya ikna olucam " dedim ve kabul etti. Biliyorum o suçlu, her kavgamız ondan dolayı çıktı ama benim tek hatam her kavgada onu evden kovmak oldu. Sizce ne yapmalıyım? Yalvardığım, kendimi o duruma düşürdüğüm için çok utanıyorum. Sizce hata mı yapıyorum? Ben onsuz bi hayat düşünemiyorum bile. Evet çok hata yapıyor ama birbirimizi çok seviyoruz. İçimde sürekli ya kendimi ya onu suçluyorum , kafam çok karışık. Lütfen bana yardımcı olun çünkü ben hiç mantıklı düşünemiyorum.