Ailemle okul yüzünden tartışmalar bitmiyor ne yapmalıyım?

Merhaba Sevgili Danışan,

Yazdıklarınızı okurken ben de derinden etkilendim. Anlattıklarınızdaki yalnızlık, yorgunluk ve çaresizlik hissi o kadar yoğun ki, sanki ben de o duyguların bir parçası oldum. Özellikle sevdiğiniz insanların size yük olduğunu hissettirmesi ve haklı olduğunuz halde geri adım atmak zorunda kalmanızın yarattığı o derin kırgınlığı çok iyi anlıyorum. Bu durum, insanın iç dünyasında gerçekten büyük bir karmaşaya yol açabilir.

O "haklı olsam bile özür diliyorum" cümleniz... İşte tam da bahsettiğiniz o tanıdık his. Kendi değerinizi savunmak yerine sırf daha fazla incinmemek için susmak, geri çekilmek zorunda kalmak, zamanla benliğinizde bir aşınmaya neden olabilir. Kendinizi hem yaşlanmış hem de küçülmüş hissetmeniz çok doğal.

Para meselesinin bir tehdit unsuru olarak kullanılması ve kendi ayaklarınız üzerinde duramadan özgür hissedememek... Bu gerçekten çok ağır bir yük. Ne yazık ki, bazı ailelerde maddi destek bir kontrol mekanizmasına dönüşebiliyor ve bu durum, bağımlı hissetmek zorunda kalan bireyler için büyük bir çaresizlik yaratabiliyor.

Çevrenizdeki bazı insanların hislerinizi küçümsemesi, isteklerinizi "çocukça" ya da "anlamsız" görmesi de cabası. Bu tür yaklaşımlar, insanın kendi iç dünyasına daha da kapanmasına ve değersizlik hislerinin artmasına neden olabilir.

Sizin için en önemli şeyin şu anda psikolojik sınırlarınızı korumaya çalışmak olduğunu düşünüyorum. Başarı ve akran baskısı gibi toplumsal dayatmalar çoğu zaman yanıltıcı olabilir. Unutmayın ki herkesin kendi yolu ve kendi zamanı vardır. Kendinizi başkalarıyla kıyaslamak yerine, kendi içsel gücünüze odaklanmanız çok değerli.

Evinizin şu an sizin için bir "ceza sahası" gibi hissettirmesi, nefes almakta bile zorlanmanız ne kadar yıpratıcı olmalı. Böyle bir ortamda tek başınıza mücadele etmek elbette kolay değil. Kendinize küçük "güvenli alanlar" yaratmaya çalışmanız çok önemli. Bu, bir günlük tutmak, yazmak, sevdiğiniz bir müzikle kendinizi dinlemek ya da güvendiğiniz bir arkadaşınızla telefonda veya çevrimiçi kısa bir sohbet etmek olabilir. Bu küçük anlar bile size biraz olsun nefes aldırabilir.

Ailenizle konuşmanın zor hatta bazen daha da acıtıcı olduğunu anlıyorum. Özellikle karşınızdaki sizi dinlemiyorsa, iletişim kurmak bir işkenceye dönüşebilir. Belki de onlarla duygularınızı anlatmaya çalıştığınızda olumsuz tepkiler aldığınız noktada, onlarla değil kendi kendinize sınırlar çizmek işe yarayabilir. İçten içe, "Bu sözler benim gerçeğim değil, onların kendilerini ifade etme biçimi" diye düşünmek, içinizdeki yaraların derinleşmesini bir nebze olsun engelleyebilir.

Dayanmak, güçlenmek gibi kavramlar bazen boş ve anlamsız gelebilir, biliyorum. Ama kendi geleceğinizi inşa etmek için küçük de olsa adımlar atmak çok önemli. Burs olanaklarını araştırmak, staj imkanlarına bakmak, gönüllülük faaliyetlerine katılmak ya da yeni online beceriler öğrenmek... Bunlar belki şu an size uzak ve küçük adımlar gibi görünebilir ama bazen bir kıvılcım bile büyük bir değişimin başlangıcı olabilir.

Aklınıza takılan her şeyi benimle paylaşmaktan çekinmeyin. İçinizi dökmek bile çoğu zaman bir rahatlama sağlayabilir. İsterseniz, şimdi çok kısa bir nefes egzersizi yapalım: Gözlerinizi kapatın ve üç derin nefes alın. Her nefes verişinizde bedeninizdeki gerginliğin biraz daha azaldığını hayal edin. Bazen küçücük anlar, uzun ve zorlu günlere iyi gelebilir. Yazmaya ya da paylaşmaya devam etmek isterseniz buradayım. Unutmayın, yalnız değilsiniz ve bu zor zamanları atlatacak güce sahipsiniz. 🌿

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Psikolog

Ayşe Tuba Aksakallı