ailemle sorunlarımı nasıl aşarım?
Ben 14 yaşındayım ve artık kendime bir yol çözmem gerekiyor sanırım çünkü annemler beni zorluyorlar. liseye yeni geçtim ama annem ve babam her zaman kötü bir suç işlemişim gibi davranıyorlar ama ben okuldan eve evden okula giden bir kızım. sevgilim olduğunu düşünüyorlar ama hiç öyle seylerle ilgilenmiyorum. bende bilmiyorum ama her zaman bana bir yol seç okumak mı yoksa meslek mi diye zorluyorlar ben anadolu da arkadaslarımla guzel vakit gecirmek istiyorum. çıraklıkta gencligimi oldurmek degil.arkadas ortamımın kötü olduğunu beni degistirdiklerini düşünüyorlar.ama ben etrafımdaki kötü insanlari secebilirim.gorebilirim ve arkadaslarim aslinda bana cok iyi geliyorlar her derdimde her seyimde yanımda oluyorlar. hayata karsi bakis acim bile degisti ailem yuzunden artik yasamak cok sacma geliyor doğ yaşa öl hep bu üçlü ile yaşıyoruz. benim tek istegim ailemin bana guvenmesi ama nasil olacak bilmiyorum ne yapacagimi. durmadan ağlıyorum kendimi cok caresiz hissediyorum uzulunce kolum kasiniyor ve durmadan aglamaya basliyorum onlar yuzunden. artik kendimi hic bir yere ait hissedemiyorum. sanki kökten koparılmış gibi solmaya baslayan bir çiçek gibiyim ama solmak istemiyorum ait oldugum toprağa ait oldugum o sicakliga geri donmek istiyorum ama olmuyor kendim kalkıp dikemiyorum baştan yada ne biliyim o topraga geri gecemiyorum tek basima. ailem herdeyde yanimda ama bana cok baski uyguluyorlar ne yapacam bilmiyorum ben sadece eski ben olmak istiyorum eski ben küçük ben hayata pozitif bakan ben negatifligi kendi hayal dunyamda öldüren ben hala eskisi gibi olmak varken neden simdi hergun aglayan negatifligiyle pozitifliğini öldüren ben olayim ki .sizden sadece bana biraz yol gostermenizi istiyorum mutlu olmak istiyorum
Bu soru 11 Aralık 2024 13:26 tarihinde Psikolog Fatma Gizem Bitgen tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhaba sevgili danışan,
Hayatınızın lise gibi önemli bir dönemecine girdiğiniz bu yolda bir yandan ailenizle yaşadığınız çatışmalar bir yandan hayatınıza yönelik önemli kararlar almanız gerekirken bu durumlara yönelik kaygılanmanızı anlıyorum. Böyle hissetmeniz çok anlaşılır. Sizinle duygularınızı paylaşıyorum
Ailenizin sizden okula gitmek mi yoksa bir mesleğe yönelmek mi ile ilgili bir karar vermenizi beklediğini, size karşı doğru olmayan düşünceleri olduğunu ifade ettiniz bu noktada öncelikle sizin kendinize ve geleceğinize yönelik farkındalığınızı takdir ediyorum. Ailenizin size yönelik tutumlarında kendinize yönelik algılarınızın netliği önem arz etmekte.
Bu noktada ailenize kararlarınızı ve beklentilerinizi dürüstlükle ifade edebilmelisiniz.
'Sevgili anne baba bana ve benim geleceğime yönelik kaygılarınızı anlıyorum ancak ben artık kendi kararlarımı verebilecek bir yaşa geldim. Liseye devam etmek ve akademik olarak kendimi geliştirip bir meslek sahibi olmak istiyorum.' gibi
Arkadaşlarınızla olan ilişkilerinizde de aynı tutumu devam ettirebilirsiniz. 'Arkadaş seçimimle ilgili kaygılanmanızı anlıyorum ancak iyi ve kötüyü ayırt edebiliyorum, onlarla güzel vakit geçiriyorum.'
Bu noktada ailenizle uzlaşmacı bir tavır geliştirmeniz de aile ilişkileriniz için olumlu bir yol alacaktır. Örneğin arkadaşlarınızla ailenizi tanıştırabilirsiniz. Derslerinizde gösterdiğiniz başarı ile hem motivasyonunuzu artırabilir hem de ailenizi memnun edebilirsiniz. Bu sayede ailenizin kaygılarının önüne geçebilirsiniz.
Yaşadığınız durumun duygusal zorluğunu ise 'Kökten koparılmış gibi solmaya başlayan bir çiçek gibiyim.' diye ifade etmişsiniz ve cümlenizi solmak istemiyorum diye devam ettirmişsiniz.
Yaşama böyle umutla bakarken ve henüz çok gençken içinizdeki umut ışığının sönmesine izin vermeyin. Hayat düz bir yoldan ibaret değildir iniş ve çıkışlar bu yolun kaçınılmazıdır.
Kafanıza takılan bir şey olursa sizin için her zaman buradayız.
Sağlıklı günler dilerim.
Sevgiler
Psikolog Fatma Gizem Bitgen
