• Anasayfa
  • Sorular
  • Ailemle sürekli tartışıyorum bunun önüne nasıl geçebilirim?
Aile

Ailemle sürekli tartışıyorum bunun önüne nasıl geçebilirim?

Gizli Kullanıcı25 Ekim 2024 18:32

Merhaba, aslında konuya nasıl girecegimden pek emin değilim. Ben sürekli ailemle kavga ediyorum. Onların sesini duymak veya onları görmek istemiyorum ama başlarına bir şey gelmesinden veya onları kaybetmekten korkuyorum.

Geçmişte çok kötü şeyler yaşadım babam hep döverdi soverdi aşağılardı. Hatta kaç defa polise bile verdim onu kapının önüne polis topladım. Yaptıklarımdan asla pişman değilim çünkü ben boşu boşuna dayak yedim aşağılandım. Ve bunları yaşatmalarında ki tek sebep benim okumamdı. Okumamı babam asla istemiyordu ben de çok direndim ve kazandım üniversiteyi. Annem ve babam çok kavga ederler annem hep alttan alır ama onun acısını bize yansıtırdı. Bana hem destek olurdu hem de yerirdi. Sürekli senden bir b*k olmaz derdi.

Annem de çok değişikti bilmiyorum yani o kadar berbat hissediyorum ki..Son zamanlarda artık gözüm açıldı mi diyeyim başka bir şey mi oldu ikisi de beni kullanmaya başladı yıllarca annem babamın yaptıklarını anlattı hep onu kötü gösterdi ama gerçekten kötüydü o ama hem anlatıp hem de babanızdır derdi. Sonra babam bunu bana karşı annemi kötüleyerek yapmaya başladı babam asla düzelmez narsist biri ve bana iyi görünmeye başladı ben de okul okuduğum için maddi olarak destek olsun diye iyi geçinmeye çalışıyorum. Herkes birbirine karşı yapmacık ve yalancı şuan ikisinden de nefret ediyorum nasıl bu hayat böyle gider bilmiyorum babam beni hiç aramaz annem ararsa içimi inanılmaz nefret kaplıyor bir yandan da üzülüyorum onlara istedikleri hayatı yaşayamadılar diye ama bir yanım onlardan ölesiye nefret ediyor.

Ne yapacağımı bilmiyorum nasıl hareket edeceğini bilmiyorum daha anlatamadığım çok şey var bana ne olduğunu ve ne yapacağım konusunda destek olursanız çok sevinirim

Bu soru 25 Ekim 2024 23:06 tarihinde Psikolog Sena Keşkek tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba Sevgili Danışan,


Öncelikle bu durumu içtenlikle paylaştığınız için çok teşekkür ediyorum. Siz de durumun farkına varıp çözüm arayışına girdiğiniz için kendinizi tebrik etmelisiniz.


İnsanlara karşı duygular beslerken tamamen sevgi, tamamen öfke, tamamen nefret vb. şekilde duygular hissetmeyebiliriz. Bazen sevgi ve nefreti de bir arada hissedebiliriz. Öncelikle bunun normal olduğunu anlayıp duygularımızı kabul etmekte fayda var. Duygularımız için "şunu hissetmem gerekiyor" şeklinde kendimize baskı kurmadan "evet bunu hissediyorum ve olabilir" şeklinde yaklaşarak kabullenici bir yaklaşım sergilemek daha şefkatli olacaktır. Ayrıca hislerinizi kabul etmek için hislerinizi yazıya döktüğünüz bir duygu günlüğü tutmak da bu konuda yarar sağlayabilir.


Geçmişte yaşadıklarınıza karşı olan öfkenizi anlıyorum. Geçmiş deneyimlerimizin şu anımızda bize hissettirdiklerini kabul etmeli ve bu duygularla barışmalıyız. Affetmek zorunda değilsiniz fakat hislerinizi kabul ederek kendinize daha anlayışlı yaklaşabilirsiniz.


Sınırlar birey olarak kendimizi korumamız ve sağlıklı ilişkiler kurabilmemiz için oldukça büyük bir öneme sahiptir. Konu ailemiz olunca kültürümüzde bu sınırı ayarlamak zorlayıcı olabilir. Hiç değilse duygusal olarak sınır koymayı denemekte fayda var. Duygusal sınırlarınızı korumak hem bireysel olarak size hem de aileniz ile olan ilişkinize olumlu yönde etki edecektir. Aile bireylerinize karşı açık iletişim oldukça önemlidir. Ailenize sizi üzen, inciten, hayal kırıklığına uğratan hususları anlatmayı deneyebilirsiniz.


Bu hisleriniz günlük hayatınızı olumsuz yönde etkiliyorsa ve hayat kalitenizi düşürüyorsa psikolojik destek almayı düşünebilirsiniz.


Sevgiler,

Psikolog Sena Keşkek


Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Geçmişi her konuya dahil etmeden nasıl anda kalabilirim?

Geçmişte yaşadığım olayların etkisini üzerimden atamıyorum. Haksız yere patlanan o kişi olup işler kötüye gitmesin diye susmayı tercih ederek yada mecbur kalarak iyi olacağını düşündüğüm şeylerin sonrasında da yapılan yanlışın görülmemesi ve aynı şekilde haksız konuşmaların devam etmesi sonucunda en ufak yaşanan olayda itham da bütün kötü hissettiğim anların duyguların içimi kaplaması ve bunu biriyle paylaştığım da bana karşı yargıların oluşması mesela senin ailende böyle davrandı gibi ama ortada öyle bişey yok sırf konuyu manipüle edilmesi için söylenen asıl konudan uzaklaşmaya sebebiyet verdiği için daha çok sinirlerim anlasilmadigimi ailesine karşı korunmadigimi düşündugum için yüksek sesle konuşmaya ve fiziksel olarak kendimi iyi hissetmemeye başlıyorum geçmişte içimden atamadigim soyleyemedigim iyi olacağını düşünürek yaptığım hiçbir şeyin karşılığını ilerleyen zamanda da görmemek kalbini kırıyor ve bu kirikliklar hiç beklemedigim bı anda aklıma gelip hem düşüncelerimi hem vaktini hem enerjimi bitiriyor ama ben anı yaşamak istiyorum o an veremedigim tepkinin sorumlulugunu yada suclulugunu yaşamak istemiyorum çünkü bu hem beni hemde eşimi çok yoruyor herşey guzelken bir anda ne olduğunu anlayamıyorumyaşanılanlar annesi yüzünden yaşanılanlar içime sığmıyor hak etmediğim halde bu muameleyi görmek devam ettirilmesi canımı çok yakıyor uzaklaşmak istemiyorum ama yakında olamıyorum değersizlik hissediyorum hakkım savunulmamis gibi mutluluğum bı anda hiç alakasız biri yüzünden elimden gidince içimdeki duygulara sahip cikamadigim için kendimi suçluyorum kimden ne bekliyorum bilmiyorum neden böyle tekrarlayan düşünceler sariyo bilmiyorum çözmek ve geçmişi kiriklarla dolduran birinin geleceğimife mahvetmesine izin vermek onların manipülasyonlarina gelmek istemiyorum beni ve ilişkimi yıpratıyor siradanlasmis gibi hissediyorum sevdiğim adamı içimdeki duygularla anksiyeteyle baş edemediğim için bırakıp gitmek istemiyorum herşeyi akışına bırakmak istiyorum her zaman biriyle iyi olmaya çalışmak yada biriyle kötü olmak fikri beni neden geriyo bilmiyorum bı kerede kaybeden onlar olsun kendimi varlığımı göstermeye ihtiyacım yok ama neden bunu davranışlarına yansitamiyorum. Bu düşüncelerle başa çıkamayip anımı da kaybediyorum düşünce silsilesinden çıkmak istiyorum kendime eşime çocuğuma odaklanmak ve akışında gelen duygularla iyi ya da kötü yaşamak istiyorum eşimle bir olup bu mücadeleyi vermek bu hayatı yaşamak istiyorum enerjimi sömüren insanlardan benim hakliligimi anlamalarını istiyorum ve bunun ne yapmam lazım üstüme düşen görev ne bilemiyorum düşüncelerim içinde kayboluyorum ve durgunlasiyorum bu ilişki dinamigine iyi gelmiyo hassas bı insan miyim birazcık ilgimi bekliyorum eşimin beni sevdiğini yanımda olduğunu biliyorum ama bazen de gönlüm hoş edilsin minik jestler bekliyorum bu karışık duygu durumunu anksiyetemle öfkemle nasıl baş edil anda kalıp anı yaşayıp anı değerlendirebilirim ?

Aile

Çocukluğumdaki kötü anları hafızamdan nasıl silebilirim?

Soruma nerden başlıyım nasıl başlıyım bilmiyorum sorunun merkezi sanırım çocukluğum çok da sevgi dolu bir ailede büyümedim ben annem küçük yaşta anne olmuş belki o yüzden anneliğin ne olduğunu çözemedi kızı gibi değil de babamla aralarındaki engel gibi gördü aç ya da açıkta bırakmadılar beni ama sevgilerinden yoksun bıraktılar bayramdan bayrama sarıldık üzülünce teselli etmek yerine kızdı annem babam da birşey diyemezdi içe kapandım bu yüzden doğru düzgün arkadaşım olmadı hiçbir şeye izin vermediler verselerde burnumdan gelirdi liseye gittim her tartışmamızda annem hava atıyorsun liseye gidiyorum diye derdi nişanlamdım ertesi gün bütün sevincimi yerle bir etti evlendim düğün günü damadına sana güvenmiyorum dedi mutluluğumuzu bozdu doğum yaptım herşeye karıştı dikişli halimle yerlere yattım ağladım kimsenin umurunda olmadı lohusa olan bendim ama onlar uzülmesin diye direndim sürekli aramamı yanına gitmemi istiyor bana bunları yaşatan anneme karşı içimde bir sevgi kalmadı ki benim babamda bunlara göz yumdu sustu eskiden iyi anlaştığımızı düşünürdüm babamla evlendikten sonra anladım ki herşeye tamam diyip geçiştirmiş iyi ya da kötü anne baba işte bu yaşa kadar baktılar saygısızlık yapmadım bugüne kadar içimden gelmiyor anne baba demek ne yapmam gerekiyor gerçekten şaşırdım yardımcı olursanız sevinirim