Aldatılma ve kilo sorunu

Merhaba,

Her kelimenizi okurken, içinize sinmiş o ağırlığı ve kalbinizden taşan o karmaşayı hissetmemek mümkün değil. Böylesi bir sarsıntı yaşarken kendinizi fazlasıyla yük altında bulmanız çok anlaşılır geliyor bana.Bir yandan, eşinizin tavırlarıyla yüzleşmek; bir yandan anne olmak, tek başına ayakta durmaya çalışmak... Belli ki birden çok cephede savaşıyor gibisiniz adeta. 👀

İşin en hassas kısmı, yaşadıklarınızın sanki üst üste eklenen yükler gibi olması. Dersleriniz, kızınız, sağlık sorunlarınız ve eşinizle olan bu çatışma… İnsanın zihni bir ormana dönüyor bazen; hangi ağacın altına sığınılır, bazen emin olamıyor insan. Belki de o 'pişman olmayan' özrü duymak, içinizde yeni bir yara açtı. Sanki bazı şeyleri affetmek değil de, yokmuş gibi yapmak isteniyor karşı tarafta. Ne kadar incitici bir his olmalı...

Kızınızdan söz edişinizde bir umut var gibi hissettim. Sanki her şeyin arasında, o küçük elinize dokunduğunda kısacık bir nefes alabiliyorsunuz. Bir yandan da onun iyiliği için güçlü durmaya çalışmak ne kadar yorucu... Anne olmanın yükü bazen çok ağır; özellikle kendi desteğinizi, ailenizi yanında hissedemediğinizde. Küçük kızınız için bir şekilde ayakta duruyorsunuz, ama kimse sizi tutacak bir el olsaydı, belki kendinize daha çok sarılabilirdiniz.

Yaşadığınız hayal kırıklığı ile bedeninizde yorgunluk birikmiş gibi… Cinsellik sonrası yaşadığınız “kullanılmış” hissi de, çok anlaşılır; insan duygusal anlamda o güveni hissetmediğinde temas bile yorar. Belki şu an, eşinizle ilgili kararlar almak için kendinize biraz zaman tanımanız, duygularınızı aceleyle bastırmaya çalışmadan onları görmeniz gerekli. Bazen üç günlük mola bile, duyguları biraz ayıklamak, kendi sesinizi duymak için iyi gelebilir. Küçük notlar almayı, geceleri azıcık bile olsa o an içinden geçenleri yazmayı deneyebilirsiniz, olur mu?

Kilo verme ve insülin direncinizden de bahsetmişsiniz; insanın zihni bu denli dağılmışken bedenindeki motivasyonu toplaması da çok zor olabiliyor. Öncelikle kendinizi zorlamadan, çok küçük adımlar atmaya niyetlenebilirsiniz. Mesela her gün, kısa bir yürüyüş veya minik bir nefes egzersiziyle başlayabilirsiniz. Belki de, rutinlerinize minik ama somut bir değişiklik ekleyerek; örneğin sabahla beraber yüzünüzü yıkarken, 'ben bugün kendim için bir şey yapıyorum' deyip kendinize küçük bir jest yapmak...

Son olarak, bir çıkış yolu aradığınız satırlarınızda umutsuzluğun dışında güç de görüyorum. İçinizde bastırılamayan bir yaşam isteği var gibi… Kızınız, eğitiminiz, “yardım edin” diyebilmeniz bile, aslında ne denli hayatta kalma gücünüz olduğunu gösteriyor. Belki hemen, kökünden çözülmesini ummak sizi daha da zorlayabilir; ama küçük adımlarla, her gün size iyi gelecek minik bir şey denemek, kendinize de alan açmanıza yardımcı olur.

Şu an karar vermek size çok ağır geliyorsa kendinize “bugünü atlatmam yeterli” diye izin verebilirsiniz. Dilerseniz buradan tekrar, parça parça açabilir, aklınızdaki o soruları paylaşabilirsiniz… Birlikte düşünmeye devam edebiliriz. Bazen sadece konuşmak bile hafifletebilir insanı. 🌿🤍