Alışkanlıklarından nasıl kurtulurum

Merhaba sevgili danışan, bu yazdıklarınızı okurken, insanın bir türlü durup derin nefes alamadığı o meşgul, daraltıcı zihin hâli gözümde canlandı. Sanki bir yük omuzlarınıza oturmuş, geçmişinizden bugüne taşımaya devam ediyorsunuz gibi... Bahsettiğiniz bu "değersizlik" hissinin, içinizde ne kadar ağır bir yere sahip olduğuna dair ciddi bir izlenim edindim. Özellikle üç yıllık bir süreden bahsederken, zaman zaman "Hep böyle mi kalacağım?" şeklinde bir kaygının da sizi ziyaret ettiğini tahayyül edebiliyorum.

Kimi zaman insan, kurtulmak istediği bir döngünün içine daha çok sıkışabilir, ne kadar çabalasa da olmuyormuş gibi hissedebilir. Bu içine çeken şey bir bataklık gibidir adeta. Çıkmaya çalıştıkça daha çok batar. Ama elbette buradan çıkmanın yolu vardır. Siz şimdiye kadar elinizden geleni yaptınız; ama bazen işin sırrı, "yeteri kadar çabalıyor muyum?" değil, nasıl ve ne yönde çabaladığınızda saklı olabilir.

Öncelikle alışkanlığınızı biraz daha netleştirmek isterim. Bir çok alışkanlık türü vardır, bir bağımlılık tarzı mı bir durum mu, bir insanın varlığına alışmak mı, bir şeyi yapmadan duramıyor olmak mı gibi sorular geldi aklıma, dilerseniz bunu daha fazla açabilirsiniz çünkü her birisi kendi özelinde farklı özellikleri vardır, tam olarak bilemediğim için sağlıklı yorum yapamayacağım.

Anladığım kadarıyla 3 yıl önce yaşadığınız bir durum şuanınızı bir hayli etkiliyor ve siz ne yapacağınızı bilemiyor durumdasınız. Kendinizi değersiz hissettirecek, alışkanlık kazandıracak şekilde bir yaşantı sanırım bu. Bura üzerinde düşünmek belki acı verici olabilir, eğer hazır değilseniz konuşmayabiliriz.

Kendinizi sevmek ve değer vermek birbiriyle ilintili bir süreçtir. Biri olmadan diğeri de olmaz, süreçte birbirini destekler. Mesela kendinizi değil de başka bir bireyi ya da nesneyi sevdiğinizi hayal edin. Onu gerçek anlamda tanımadan, neyi sevip neyi sevemediğini bilmeden sevmek mümkün mü? İnsan tanımadığı şeyden korkar, çekinir. Bu durumda kendimizi tanımak, bu ilişki için gönül vermek gerekir tıpkı bir başkasıyla ilişki kurarken verdiğimiz emek gibi. Tıpkı bir çiçeğe bakmak gibi ihtiyaçlarını doğru zamanda karşılayabilmek, bakımını üstlenmek,, sevgi vermek, sulamak ve her gün büyük bir heyecanla gelişimini izlemek gibi. Kendimize de böyle davransak gerçekten hayatımız için hem önemli bir yol kat etmiş olup hem de sevmek yolunda bir kazanç elde etmiş oluruz.

Genelde bizler, birey olarak yaşadıklarımız doğrultusunda kendine bakıp kendimizi o doğrultuda eleştiririz. Örnek olarak yakın arkadaşımızla kavga ettiğimizi düşünelim "Niye onu söylemedim, sustum." diyerek kendimizi suçlayabiliriz. Bu noktada kendimize şefkatimizi esirgeyen bir taraftan bu eylemi gerçekleştiririz. Halbuki ben benliğimi güçlü bir şekilde inşa etmek istiyorsam eleştirebilirim ki bu çok doğaldır ama daha yapıcı ve yumuşak bir yerden yapabilirim. Öyle ki ben birisine böyle konuşursam o kişi kırılabilirken ben neden kendime kırılmayayım?

Yani sevgili danışanım hatalar, düşmeler, yanlışlar yani tüm olumsuzlar da olumlular kadar bize ait ve hayatın içinden. Kendini sevmek, değer vermek bunları kabul ederek yoluna devam etmekten geçiyor. Kendine hata payı bırakmak belki de bir sonraki hatanı önleyecektir. Bunu denemeden ve görmeden kimse bilemez. Burada eleştirel iç sesi kısmak yolumuzu aydınlık yapacaktır.

İlkokul arkadaşınızın ismini hatırlar mısınız? Ya da doğum günü anılarınızı? Ne saçmalıyor diyebilirsiniz ama aslında demek istediğim anılarınızı unutmanız mümkün değildir ne yazık ki ne kadar acı verici olup unutmak istense de. Burada bu anıların eskisi gibi sizi etkilememesi, inkar etmekten çıkıp kabul etme motivasyonuna gelmek işlevsel olacaktır ve bu da bir profesyonel destek yardımıyla daha kolay olabilir.

Aşağıda bıraktığım egzersizleri kullanabilirsiniz, özellikle kaygılı ve stresli anlarınızda.

Umarım bu yazı zihninizde bir ışık, yüreğinizde de bir sıcaklık uyandırmıştır. Dilerseniz duygularınızı biraz daha paylaşabilir, neler hissettiğinizi açabilirsiniz. Paylaşmak istersen buradayım, birlikte bakabiliriz. ✨

İyi günler dilerim.

Psikolog Serra MENEVŞE