Annemden çok yoruldum
Annem bana küçüklüğümden beri hiç sarılmadı hiç hatırlamıyorum beni öptüğünü ve yaşım 29 2 yaşında bir oğlum var hala aynı ve hala çocukluğumdaki olduğu gibi beni eleştiriyor artık ondan çok yoruldum o bana değer vermediği için ne eşim nede etrafımdaki kimsede değer vermiyormuş gibi artık çok yoruldum kaldıramıyorum. Evini gidip temizliyorum bir kere eline sağlık demedi ne bir teşekkür anne daha dikkatli ol bak çocukla her zaman gelemem en küçük şeyleri bile benim toplamamı bekliyorsun kendin yapabilirsin bunları çocuğumla her zaman gelemem gibi şeyler ne zaman söylesem yani ben ne zaman doğruları söylesem bana seni zaten kim çeker ki eşinde halklı bu çenenle kimse çekmez seni değip beni aşağılıyor artık anneme sevgi bile hissetmiyor beni gerçekten kullanıyor işine yaradığım zaman iyiyim doğruları söylediğim zaman kötü artık onu hiç sevmiyorum🥲 bu yüzden ne eşimle aram iyi ne de kendimle içimde kocaman bir boşluk yıllardır 10 yıldır düzenli kitap okuyorum psikolojiye ilgim vardı ancak çözdüm kendime benim anne şevkati duygularım çok aç hiç doyurulmadım hayatımda hep üzüldüm bu yüzden hep agresif sinirli biri oldum annem beni maf etti. Şimdi annemi bir kenarı bırakıp hayatımı nasıl daha az acıtmasına izin verebilirim nasıl bu duygularımı doldurabilirim ona çok kızgınım anneme hiç sarılmadım belki 10 yıldan fazla olmuştur ben nasıl iyileşirim 🥲
Bu soru 20 Haziran 2025 10:15 tarihinde Psikolog İrem Gülsün Zengin tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Sevgili Danışanım,
Öncelikle, böyle derin ve yıllardır biriken duygularınızı buraya yazıp paylaşmanız çok kıymetli. Bu yaşadıklarınız, insanın ruhunda büyük izler bırakır ve sizin bu yükü yıllarca tek başınıza taşımaya çalışmanız gerçekten çok yorucu olmuş. Kendinizi bu kadar tükenmiş hissetmeniz, aslında uzun süre karşılanmayan temel ihtiyaçların bir sonucu.
Bazen çocuklukta yeterince şefkat görememek, yetişkinlikte de benzer duygusal boşluklara yol açar. Bir çocuğun en temel ihtiyacı, koşulsuz sevgi ve kabul görmektir. Eğer çocukken bu ihtiyaçlarımız yeterince karşılanmazsa, yetişkin olduğumuzda da “Ben değerli miyim?”, “Sevilmeye layık mıyım?” gibi sorular zihnimizde yankılanmaya devam eder. Anlattıklarınızda da bu çocukluk açlığının hâlâ çok canlı olduğunu görüyorum.
Annenizin size sevgisini gösterememesi, onun kendi sınırlılıkları, kendi geçmişi ve olgunlaşmamış taraflarıyla ilgili olabilir. Bu durum, sizin sevilebilir olmadığınız anlamına gelmez. Ama maalesef çocukken annemizden göremediğimiz sevgi, bazen bize “Ben yetersizim” mesajı gibi gelir. Bu, zihnin size oynadığı acı bir oyun. Annenizin sevgisizliği, sizin sevilebilir olmadığınızın değil; onun sevgiyi gösteremediğinin bir göstergesi.
Çok önemli bir noktaya değinmişsiniz: "Ben artık annemi sevmiyorum, onu bir kenara bırakmak istiyorum." Bu çok insani bir ihtiyaç. Çünkü iyileşmek bazen, zarar veren kişiyi hayatımızda bir mesafeye koymakla başlar. Annenize olan bu öfkeniz, size zarar vermeye devam eden sınır ihlallerinden ve hâlâ sevgiye karşılık görememenizden besleniyor olabilir. Belki de şu anda en çok ihtiyacınız olan şey: Ona karşı duygusal değil ama davranışsal sınırlar koyabilmek.
Size zarar veren bu döngüyü biraz hafifletmek için şu adımları düşünebilirsiniz:
Kendinize küçük küçük sınırlar koyun. Örneğin, annenizin isteklerine hayır demek için kendinizi zorlamaya başlayabilirsiniz. Bu ilk başta suçluluk yaratabilir, ama zamanla kendi alanınızı korumanın rahatlatıcı etkisini görebilirsiniz.
Şefkatli bir iç ses geliştirmeyi deneyin. Yıllardır annenizin sizi eleştiren sesini içselleştirmişsiniz. Şimdi o sesin karşısına kendi sevgi dolu sesinizi koymak önemli. Örneğin, "Ben yeterliyim, ben değerliyim" gibi küçük olumlamaları içtenlikle tekrar etmek, ilk başta yabancı gelebilir ama zamanla içsel yapınızı dönüştürebilir.
Bir diğer önemli konu da şu: Annenizden göremediğiniz şefkati kendi kendinize ve kendi çocuğunuza verebilirsiniz. Oğlunuzla kuracağınız sıcak ilişki, aslında sizin içsel çocuğunuzu da iyileştirecek bir alan olabilir. Oğlunuza sarıldığınızda, bir bakıma geçmişte sarılamayan küçük halinize de sarılmış oluyorsunuz. Bu bazen çok güçlü bir onarım sağlar.
Ayrıca, geçmişte ihmal edilen duyguların açtığı boşluğu doldurmanın bir yolu da sosyal destek ağlarını güçlendirmek olabilir. Belki güvenilir bir arkadaş, bir terapi süreci ya da size iyi gelen bir grup… Sevginin, kabulün, değer görmenin sadece anneden gelmek zorunda olmadığını, bu duyguların başka bağlarda da yeşerebildiğini zamanla görebilirsiniz.
Bu noktada bireysel terapi sizin için çok iyi bir destek olur. Özellikle çocukluk travmalarını ve anneyle ilgili çözülmemiş duyguları çalışmak, öfkenizi sağlıklı şekilde dönüştürmenizi ve kendi yaşam alanınızı daha huzurlu kurmanızı kolaylaştırır.
Şunu unutmayın: Annenizin size veremedikleri, sizin değerinizi belirlemez. Siz, sadece var olduğunuz için sevgiye, saygıya ve iyiliğe layıksınız.
Sevgilerimle💕
Psikolog İrem Gülsün Zengin
